Bomen fascineren mij mateloos.
Ze dragen geschiedenis mee.
Ze brengen lucht en vrucht en kleur binnen in de leven van mensen.
Ze zijn mooi in groep (wat wij mensen bos noemen), maar ze zijn evengoed mooi op hun eentje.
Ze zijn zo geduldig met mensen :
ze laten in hun bast kerven;
ze laten zich schilderen (ze poseren zo geduldig én gratis) en beschilderen;
ze laten zich knotten en kappen en verzagen;
ze laten de mensen in de waan dat de mens over de boom kan beschikken.
Hier een vers dat kan passen bij een boom onlangs gezien langs de oevers van de Main in Frankfurt.
 |
| (eigen foto 14 maart 2020 Frankfurt am Main) |
De boom is niet
van de zon
en niet van het water,
niet van de nacht,
niet van de dag.
En zeker niet
van ons, ons oog,
voetstap in het gras,
mes in de hand,
hart in de bast,
de naam die we
schreven als kind.
De boom is niet
van de aarde,
de boom is van de wind.
(uit: Kuyper, Sjoerd, Het heelal van jouw hart, uitg. Hoogland & Van Klaveren, 2020, blz.36)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten