Veerkrachtig gras steekt overal zijn kop op en begint te groeien. En hier en daar zie je er een: een vlinder. Zou dat niet de lente zijn?
De gang der seizoenen toont hoe we met vertrouwen mogen kijken naar wat op ons toekomt, wat we ook hebben meegemaakt, wat er ook gebeurt! De Zuid-Koreaanse schrijfster Han Kang helpt ons hieraan herinneren.
WITTE VLINDER
 |
| (©natuurmonumenten Roel van Ekeris) |
Als het niet zo was dat leven zich in een rechte lijn uitstrekte, had ze op een gegeven moment misschien gemerkt dat ze een bocht om was gegaan. Dan had ze kunnen beseffen dat ze geen glimp van het verleden zou opvangen als ze gauw even achter zich keek. Wie weet is de weg niet bedekt met sneeuw of rijp, maar met lichtgroen voorjaarsgras, zacht en veerkrachtig. Een witte vlinder die hortend rondvliegt vangt misschien haar blik en trekt haar een paar passen mee, achter de vleugelslagen aan die iets hebben van ongedurige zielenroerselen. Wellicht wordt ze zich pas dan bewust van de omringende bomen, die langzaam tot leven komen alsof ze betoverd zijn geweest; ze verspreiden een vreemde, benauwende geur, die opstijgt naar nog weelderiger begroeiing, de ijle lucht in, naar het licht.(uit: Kang, Wan, Wit, uitg. Nijgh & Van Ditmar, 2017, blz. 117)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten