Je blijft het kind van je moeder,
hoe oud je zelf ook wordt,
hoe lang je moeder ook overleden is,
hoe ook de relatie was/is met je moeder...
De jaren en beleefde ervaringen brengen andere accenten aan in je relatie en wat het uiteindelijke effect wordt, is nog afwachten.
De dichter Herman De Coninck schreef onderstaande moedergedicht, dat ik terugvond in een bloemlezing uit 1985 "Dingen die niet overgaan".
Het is niet alleen een moedergedicht maar ook een poëticaal gedicht, een vers dat ook nadenkt over wat poëzie is,
even bijzonder blijkbaar als een moeder.
moeder
 |
| (eigen foto mei 2022) |
Wat jij met de tijd doet
is was een ouwe grootmoedersklok
ermee doet: twaalf uur slaan
en daar alle tijd voor nemen.
Jij bent de klok: de tijd gaat voorbij
maar jij blijft. Jij wacht.
Wachten is wat een tuin overkomt
onder sneeuw, een boomstam
onder mos, hoop op betere tijden
in de 19de eeuw,
woorden in een gedicht.
Want poëzie heeft te maken met het lang
samen laten beschimmelen van dingen,
het alcohol laten worden van druiven,
het konfijten van feiten, het inmaken
van woorden, in de kelder van jezelf.
(uit: Dingen die niet overgaan. Een bloemlezing poëzie uit Vlaanderen en Nederland 1945-1985, samengesteld door Hubert van Herreweghen en Willy Spillebeen, uitgeverij Davidsfonds, Leuven, 1985, blz. 52)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten