De Vlaamse dichteres Jo Gisekin (1942) heeft bij meerdere gelegenheden al getoond dat ze goed kan kijken naar schilderijen, zoals bijvoorbeeld naar Roger Raveel.
Maar ook in haar meest recente bundel "De luwte van het geheugen" (Poëziecentrum, Gent, 2021) kan je leren traag en geduldig kijken naar o.a. Spilliaert en Gustave Van de Woestyne. Om al lezend te kijken naar het schilderij en al kijkend weer zoeken naar woorden om meer lagen van leven te laten meezinderen.
Het gedicht "Het wachten" is een empatisch binnenkijken in het gelijknamige schilderij uit 1925 van Gustave Van de Woestyne. De dichter roept alle zintuigen op om mee te ontdekken wat er te zien is en de melancholie ademt verschraald verlangen doorheen elk detail van het doek én doorheen elk woord van het gedicht. Om traag te proeven...
HET WACHTEN
 |
| (Gustave Van de Woestyne : Het wachten ©The Phoebus Foundation, Antwerpen) |
Ze zit gekooid in haar verlangens waar rimpels
twijfels trekken, wachten beschutting zoekt
geluid van vogels in de gaping van de middag
luchthartig gekaats van ballen bezeert haar oor
het hoofd staat op een kier
zalige wellust uit ongekreukte dagen lijkt opgedroogd
het grote begeren geblust, letters in boeken benevelen
haar zicht geur van drukinkt smaakt naar vereelte tijd
de jurk in crèpe de chine glijdt vieux rose langs borst
en dij, onvoldaan het zweverig kijken het rustpunt uit
een mals seizoen blaast pollen in de lucht scheerlings
haar gedachten langs
handen in de schoot fatsoeneren veel intiems
liefde wuft binnenwaarts bewaard brengt geen
soelaas romances verhuizen naar een traag geheugen
waar treurnis kiemt
zichtbaar op het profiel
wachten kent geen taal tenzij stilte.
(uit: Gisekin, Jo, De luwte van het geheugen, Gent, 2021, blz.22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten