Nu er toch wel lente binnenwaait, waaien mensen naar buiten al fietstend, joggend, wandelend. Bossen zijn dan vaak een mooi voorwendsel voor het uitje.
Bossen zijn zoveel voor mensen én tegelijk soms zo bedroevend weinig als je ziet hoe bomen sneuvelen onder de druk van het grote gewin...
En voor dichters zijn ze er ook, de bossen. Zoals voor Nederlander Jan de Bas.
BOS
Ik neem je mee naar het bos,
naar het bankje waar ik dit gedicht schreef
of was het toch verderop?
 |
| (Chenonceaux 11 sept. 2017 eigen foto) |
Je moet niet twijfelen, denk ik,
maar twijfel is vragen stellen
en wie vraagt, die denkt.
Je vraagt of ik een favoriete boom heb.
Ik geloof van niet:
een bos heeft elke boom nodig.
Een bos is als een gedicht,
elke boom een woord.
We lopen door de zinnen.
(uit: Het liegend konijn, 2023/2, blz. 24)
Zoals je merkt gaat het natuurlijk -niet- over bomen en bossen,
maar over onszelf, over onze vragen en
zoeken naar onze plaats in de kosmos en de samenleving,
over onze geschiedenis en herinneringen,
over onze relaties,
én over poëzie. Maar dat las je ondertussen al...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten