In de propaganda naar aanloop van de verkiezingen wordt er soms heel fel ingespeeld op een verlangen van mensen naar geborgenheid binnen de grenzen van een eigen 'moeder- of vaderland'.
Samenleven anno 2024 is evenwel niet zo'n eenvoudige zaak hoe zeer men ook de indruk wil geven dat alles met enkele 'simpele' en 'krachtige' regels te organiseren is.
Wat de keerzijde is van deze holle retoriek wordt onder het tapijt geveegd, zoals ook dichteres Elke Couchez in onderstaand gedicht aangeeft. Wat verwachten en verzinnen we bij begrippen als 'thuisland' en 'moederland'?
MOEDERLAND
.jpg) |
| (eigen foto - Girona 2014) |
de rug naar de wildernis keert van de tuin dat hij groen
blijft de droogte ten spijt
voor ons, wezen, verzint het huis een moederland
dat wij invullen met herinneringen aan vette jaren
van het huis verwachten we dat het ons ontziet en zwijgt
over het geribde landschap de karkassen van uitheemse
schapen onder wiens wol
wij slapen achter hoog hekwerk
eindelijk hebben we de grenzen van het bewoonbare verkaveld
maar aarden lukt ons enkel met gesloten ogen
(uit: Het liegend konijn, 2023/2, blz. 53)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten