In deze covid-19 tijden zijn we blij dat we kunnen skypen, zoomen, whatsappen, facebooken, tweeten, enzovoort enzoverder. Zo wordt onze gedwongen sociale inperking toch wat overstegen. Ze bewijzen hun communicatieve noodzaak, maar zijn ook voor vele mensen heel verslavend.
De dichter Philippe Cailliau heeft het over de verslaving aan social media in zijn recente bundel "Omtrek van water. Gedichten 2016-2019" (uitgeverij Kleinood&Grootzeer). Velen zijn verslaafd aan de likes of onmiddellijke reacties en gaan bij gebrek aan (voldoende?) reacties twijfelen aan zichzelf. Over dit en ander verslavingsleed heeft hij het. 😫😭📳📵🚣
 |
| (©Radar-AvroTros) |
DIE AAN MEMOTIE TWIJFELT
Drijvend op emoticons: de twijfels scherp
en toch vertederend. Bevaarbaar zijn zij
roerloos, boeiend, zonder richting.
Op zoek glijden wij door de sluizen,
sluiten zo lang het nodig is het schip.
Verzegelen het onderdek ondanks
beloofde veiligheid.
Het waterpeil is maar een beeld
en elke emo is een ei dat bengelt
aan een draad in een verduisterd ruim.
Dus zelfs alleen zijn we niet waterdicht:
een ping gebeurt gewoon.
Zoals een amper zijn.
Waar oceaanwoestijnen memorabel zijn
voor ons, zullen we huilen om memoties.
Onder de huid laten we meersen
achter. We weten waar gezocht:
wij vlotten op de emoji, de habitat.
En hoe langer deze noodzakelijke afzondering duurt, hoe meer we beseffen dat zo'n communicatiehulpmiddelen toch ook maar hulpmiddelen zijn die een fysieke levensnabij contact niet kunnen vervangen en ons doen verlangen naar een échte ont-moeting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten