In deze periode van het jaar worden we meer geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven. Het stemt velen weemoedig. We kijken naar de bomen die hun bladeren verliezen en zich klaarmaken voor de winter. Deze cyclus van de natuur helpt sommigen zich te verzoenen met de aflopende gang van het leven. De Nederlandse dichter Anna Enquist (°1945) is, mede door eigen ervaringen, in haar werk heel erg gefocust op dood en rouw. Zo ook in dit gedicht dat werd gepubliceerd in de Poëziekrant (jg.44, nr. 4, juli-augustus 2020, blz. 11).
POPULUS ALBA
Zij is het symbool van de snelle, de lichte
dood, schrijft collega Verhelst over
de witte abeel, de zilverpopulier.
 |
| (©boominfo) |
naast de Styx maar wat zegt dat? Zij staat
daar gewoon, met haar ruige kroon.
Ze heeft vederzacht dons onder de bladeren,
fluistert goedmoedig in de wind. Lichtminnend
noemt men haar Een ideaal kind.
Zij drinkt koud water en groeit gestaag langs
een rechte lijn. Ze gehoorzaamt de seizoenen.
Je kan gerust kijken, het doet geen pijn.
Als zij is geveld kan je haar jaarringen
tellen. Doorzichtig bloed uit een blonde
wond. Licht en snel, als voorspeld.
En hopen we niet allen (of toch heel velen) op een lichte (niet pijnlijke) snelle dood?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten