De gestorvene 1 november 2020

De dagen worden korter en koeler, 

de bomen worden kaler en 

wij, mensen, zien van alle leven weer/meer de eindigheid in. 

En dan zijn er de gemeenschapsrituelen 

zoals de herdenking van onze gestorvenen op deze 1ste november. Voor velen voelt het gemis van een bemind persoon op zo'n dag wat rauwer aan. Dan kunnen dichters ons woorden aanreiken om in dat gemis adem te krijgen.

 

Ida Gerhardt biedt zo'n 'klassiek' vers waar tussen elk woord gemis en liefdevol verdriet huist.

DE GESTORVENE

(eigen foto 
hoofdbegraafplaats 
Kassel Duitsland)

Zeven maal om de aarde te gaan,                   

als het zou moeten op handen en voeten;

zeven maal, om die éne te groeten

die daar lachend te wachten zou staan.

Zeven maal om de aarde te gaan.

Zeven maal over de zeeën te gaan,

schraal in de kleren, wat zou het mij deren,

kon uit de dood ik die éne doen keren.

Zeven maal over de zeeën te gaan -

zeven maal, om met zijn tweeën te staan.

(Gerhardt, Ida, Verzamelde gedichten.   uitg. Athenaeum-Polak & Van Gennep, Amsterdam, 1985, blz. 411)

Hoe omgaan met ons gemis? met ons verdriet? We zoeken rituelen en verhalen die we herhalen zoals de dichteres met de woorden 'zeven' en 'gaan' steeds blijft duwen om die ene deur die gesloten is toch open te wrikken. Zes keer schrijft ze 'zeven maal' ... er blijft een openheid voor die éne goede zevende maal die het rusteloze gaan tot stilstand zou kunnen brengen. 'Staan' is nu net ook het slotwoord van dit vers. Het gedicht mag je vandaag best zes keer luidop , bezwerend voor je uitspreken ter nagedachtenis van wie je dierbaar is maar voorbij alle menselijke lijden, die over-leden is.