Enkele van de vele mooie gedichten die tijdens dit kunstenfestival Watou 2021 aan hun lot werden overgelaten wil ik hier even hun rechtmatige plaats teruggeven, door hen te laten dialogeren met een kunstwerk.
Hier wil ik een gedicht van Thomas Möhlmann zijn rechtmatige status teruggeven door het te lezen samen met de installatie van Luca Vanello (zie daarvoor ook bericht van 14 augustus).
De ingrepen van Vanello geven de natuur een tweede 'leven' ook al is dat leven niet zo levendig... En net over leven en dood vertelt ons ook Möhlmann. Ik zie zo onderstaand gedicht hangen in de kamer met het werk van Vanello in het kasteel "De Lovie", in plaats van verloren op een pupiter tussen de vele andere gedichten.
 |
| (installatie van Luca Vanello foto Marc Deconinck) |
Denk je dat we groeien, ja dat
denk ik wel, denk je dat we
steeds beter worden, dat weet ik
niet zeker, doen we ons best
ongetwijfeld, voortdurend, hou
ik me aan je vast, hou ik me
vast, aan elk moment, gaan we
uiteindelijk allemaal dood, ja ik
en jij en zij, ik vrees dat we groeien
we zuigen het sap uit elke seconde
maar zullen we denk je ooit
weer worden zoals nu
nee, we zullen nooit meer
worden zoals nu.
(uit: Thomas Möhlmann, Dankbaar lichaam. Een liefdesverhaal in gedichten, uitg. Prometheus, 2021, blz. 54)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten