De gedichten, her en der verspreid, samen en toch zo alleen, worden in het kunstenfestival Watou 2021 gebruikt als een doekje voor het bloeden. Ze verdienen echter meer...
Daarom haal ik dit gedicht van Cees Nooteboom naar boven om het een nieuwe adem te geven, samen met een aangrijpende tekening van Zhang Yunyao.
Hun buurtschap kan hun zeggenschap alleen maar versterken en dieper blijven haken aan ons bewustzijn.
OP DE LANGSTE WEG
 |
| (Zhang Yunyao : Spirit, water drop and the light eigen foto) |
Op de langste weg liep ik, de weg
die nergens heen gaat. Spelonken, een leeg landschap
met kleuren van zand en van stro. Anderen liepen
met mij mee, vrienden, broers, geliefden
en steeds namen zij afscheid, sloegen linksaf
of rechtsaf, verdwenen als schimmen,
elk voor zich eenzaam. Ze keken niet om, ze
kenden hun doel, ze trokken rechte lijnen
in de leegte. Ik zag ze gaan, de mensen
van mijn leven, ze liepen langzaam uit mijn
en hun eigen bestaan. Ik bedacht ze zo lang
ik ze nog zag, hoorde van ver nog hun stemmen,
geluiden van lucht.
(uit:Watou 2021 gedichten, uitg. Borgerhoff & Lamberigts, blz. 85)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten