Leven met littekens

(©SensCritique)

 Elke mens wordt gevormd door ervaringen die soms heel bevestigend en hartverwarmend zijn, maar die vaak ook pijnlijke littekens nalaten. Voor sommige mensen zijn deze littekens heel lichamelijk. Ze dragen op hun lichaam de sporen van een ongeval of nog erger van leed dat hen bewust werd aangedaan door anderen.

In de recente film "Les fantômes" of met zijn Engelse titel "Ghost Trail" uit 2024 van regisseur Jonathan Millet volgen we een Syrische vluchteling Hamid, die deel uitmaakt van een geheime organisatie die voortvluchtige Syrische oorlogscriminelen opspoort. Hamid denkt zijn vroegere beul op het spoor te zijn. Zijn fysieke littekens helpen hem om als vluchteling te mogen blijven in Frankrijk, waar het filmverhaal zich afspeelt. Deze film is gebaseerd op waargebeurde feiten en maakt het daarom des te pakkender.

Rond het thema 'omgaan met je littekens' heeft Pim Cornelussen in het tijdschrift Het Liegend Konijn een ontroerend gedicht geschreven, vol menselijkheid en verlangen. 

Film en vers nodigen uit om de kwetsbaarheid én de gekwetsheid van onszelf en elkaar te ontdekken en mee te nemen in ons leven.

AANDENKEN

Ik sta met een telescoop in mijn woonkamer

achter een opengeklapt raam met een oog half

toegeknepen door de lichtvervuiling heen

te staren naar Orion, Mars, Andromeda,

het gebroken oppervlak van de maan.

Ik zeg tegen mezelf, kijk hoe goed je de kraters

kan zien, ongelofelijk dat elke indruk is blijven

staan op dat hemellichaam en een naam heeft

gekregen. Ik stel me voor hoe het moet zijn om

zo getroffen te worden, gekneusd in de ruimte

te hangen en stil te zijn in de nacht. Het is niet

droevig, ook al lijkt het zo. Ik denk aan de maan

en aan mensen en hoe ik zou willen dat mijn

littekens een naam hadden, iemand die de moeite

had genomen er titels aan te geven, iemand die

's avonds naar me zou kijken en me zou wijzen

op de allerkleinste schram, me zou vragen welk

verhaal er voor altijd in mijn huid gegrift staat

en waarom.

(Cornelussen, Pim in Het Liegend Konijn, 2024/1, blz.39)

De weinige zorg voor de mens met psychische littekens vertaalt zich jammer genoeg ook in het feit dat deze gekwetste mensen zo veel terugkomen als daders in de misdaadverhalen van vandaag. Iedere mens kan bijdragen aan het geven van ruimte aan het verhaal achter een litteken, elk op zijn eigen plek. Zo kan de spiraal van onrechtvaardigheid, geweld en gekwetstheid doorbroken worden en ruimte vrij komen voor mede-menselijkheid. Maar veelal worden kwetsuren behandelt door het maken van nieuwe kwetsuren, een uitzichtloze escalatie...

Het Watou van de verbeelding - 5 -

 Het kunstenfestival Watou heeft sedert een aantal jaren een tweede ruime locatie op een vijftal kilometer van het dorp zelf, nl. het kasteeldomein 'De Lovie'.

Daar is dit jaar de publiekstrekker de performance van Mikes Poppe, die elke dag van de festivalzomer zit op een strandstoel op de vijver van het domein. Om de zoveel minuten knallen aan het wateroppervlak ontploffingen. Volgens het programmaboekje hoor je net voor de ontploffingen een fragment van het loopgravenlied "We are here, because we are here"... maar bij mijn bezoek heb ik dit niet gehoord. Deze missing link tussen Wereldoorlog I (toen dit kasteel plaats bood aan Britse generaals en aan gewonde soldaten) en de performance van Poppe maakt het de toeschouwer toch niet gemakkelijker: wat wil de artiest hiermee? En houdt hij een spiegel voor dat ons bestaan dat schijnbaar rustig dobbert op de wateren des levens toch niet zo veilig is? En waartoe dient kunst??? In dit idyllische kasteeldomein wordt onze verbeelding geprikkeld. Zoveel is zeker.

(Mikes Poppe zittend op zijn strandstoel - eigen foto )

Verder op dit domein is het lustprieeltje 

de plaats voor een andere bijzondere installatie, 

(eigen foto)

dit maal van de Belgische kunstenaar Alice Obee 

die zich liet inspireren op de techniek van pojagi, 

een eeuwenoude Koreaanse textielkunst. 

De artieste maakte zeven pojagi, 

grote textielen stoffen met daarop 

door haarzelf geborduurde gedichten en 

ze laat deze pojagi heel de zomer lang 

overgeleverd aan weer en wind. 

Ze kijkt er zelf naar uit in welke toestand 

de stoffen zullen zijn op 1 september. 

Zo wil ze een ode brengen aan de tijd, 

aan schoonheid én vergankelijkheid. 

Daarbij is in de koepel van het prieeltje een vers geschreven van de Waalse dichter Carl Norac (vertaling door Katelijne De Vuyst). Hieronder kan je dit mooie gelaagde gedicht lezen. 

(eigen foto)

Het geheel van deze installatie was voor mij een passend en mooie afsluiter van mijn jaarlijkse bezoek aan het kunstenfestival. Een kwaliteitsvolle editie zonder grote uitschieters maar met veel voeding voor de verbeelding.

EEN SPOOR IN DE SNEEUW

Vaak voelen we ons

slechts een spoor in de sneeuw,

met twee, drie woorden die op smelten staan.

Aan de rand van elk geheugen

heb je grillige schijnsels,

plassen,

glinsters.

Het geheugen lijkt vaak

op een kei die we polijsten in onze zak

en over de muren gooien

naar een zoom van ijs of de bedding van een rivier.

Eromheen, de te mulle aarde,

de vijver die een berg werd.

Het leven? Altijd klimmen.

Droog brood, maar voor de sterren.

Want de nacht is bijwijlen een weefsel

dat door de wind wordt vergeten, luister naar me,

uit je ooghoeken, luister.

Hier en nu, dat is alles,

ziehier het niets dat slingert,

het absolute dat overleeft in elke vezel van een weefsel,

of in je hand.

We vormen slechts een spoor in de sneeuw,

ja, misschien, wellicht, heel zeker,

maar we blijven voor eeuwig

het begin van een lied.

(Carl Norac)

Het Watou van de verbeelding - 4 -

Zovele poëziezomers en kunstenfestivals laten in het dorp Watou hun sporen na. Sommige inwoners dragen op een bescheiden wijze bij aan het ver-dichten van hun dorp, door hier of daar een vers of gedicht een plaats te geven in of bij hun huis. Zo ontdekte ik in het dorp deze kleine maar leuke ingrepen die onze verbeelding prikkelen en ongewild misschien hun bijdrage leveren aan het thema van deze festivaleditie 'landschap van verbeelding'.

(eigen foto's)

Het Watou van de verbeelding - 3 -

 In vele plattelandsdorpen zie je langs de straat voor de gevel van een huis soms een bank of een stoel staan. De bewoners komen er dan 's avonds zitten en praten met voorbijgangers of genieten gewoon van zon en landschap. Voor kunstenaar Lieze De Middeleir vormden deze bankjes een aanleiding voor maken van haar 'reizende stoelen'. Die vind je her en der verspreid in het dorp, met op de rugleuning een kort tekstje, een deel uit een vers van Billie Vos. In het festivalhuis lees je het gehele gedicht, maar in de loop van je wandeling door Watou zie je terug hier of daar een stukje vers. Stoelen en verzen nodigen uit om te zitten en om via het landschap dat je ziet en via je eigen verbeelding te komen tot verstilling in het moment. Op een bijzondere manier krijgt het thema van deze kunstenfestivalzomer 'landschap van verbeelding' hierdoor een mooie invulling.

(eigen foto - festivalhuis )

(eigen foto - setting op 7 augustus : tuin oude pastorie)

Het Watou van de verbeelding - 2 -

 Watou is een grensdorp gelegen midden uitgestrekte velden. Voor de gejaagde stedeling een plek van rust en kalmte, vredigheid en boerse bedrijvigheid. Maar in deze uiterste westhoek van België getuigen militaire begraafplaatsen van een bloedig verleden...

(eigen foto)

In een maïsveld staan zes grote rode hoge palen van waaruit een soundscape klinkt met en rond een lang gedicht van Sanne van Balen. Ik kon er luisteren, staande onder zo'n paal, schuilend in de schaduw van de maïs, met het geritsel van de maïsbladeren als extraatje...

Uit dat lange gedicht hier twee fragmenten die onze verbeelding kunnen prikkelen en laten zoeken naar meerdere lagen in taal en landschap. 

ZEG ME

... Hoeveel talen spreken jullie?

  Eén of twee, soms drie of vier, een enkeling, en daar houdt het meestal op. Vaak ook alleen maar mensentalen.

Heel soms die van een vogel. Of een schaap. Niet de taal van de metalen. De taal van wortelstelsels. De taal van pelikanen. De taal van koffieplanten. De taal van licht. En dat is zo'n makkelijke taal! Totaal transparant.

(...)

Over het donker kunnen we je niets vertellen.

Wel over de velden rondom ons.

 Hoe de tarwe wuift als ze denkt dat niemand kijkt.

 Hoe de horizon hier de sporen van oorlog draagt.

 Hoe goed de maïs groeit op oude mest van jonggestorven

 mannen en paarden.

 Hoe hier soms de Britten spoken, en de ene Canadees, 

 die liggen begraven tussen de heggen van het kerkhof in het dorp

 Hoe alles wat hier op het eerste oog eentonig lijkt, krioelt

 van leven en mogelijkheden.

Luister maar:

    de vogels, de vlinders, de kevers van Watou. En de mensen,

    binnenvetters, hun luiken dicht als hun mond.

    Maar als ze werken

    zingen ze.

(Sanne van Balen) 

        

Het Watou van de verbeelding - 1 -

 Nog tot en met 1 september kan je in Watou het jaarlijkse Kunstenfestival bezoeken. Deze editie 2024 heb ik een tiental dagen geleden bezocht. Voor mij is het een van de betere edities zonder merkwaardige uitschieters, maar wel met heel veel kwaliteit. Het thema van deze zomer is 'Landscape of the imagination'... (waarom dit in het Engels moet is mij een raadsel, alsof 'landschap van verbeelding' niet zou passen????). Verbeelding en landschap: de twee elementen die woord en taal en teken en beeld krijgen in deze uithoek van Vlaanderen. Wie regelmatig het kunstenfestival bezoekt ziet in de verschillende lokalen beelden en/of woorden terug uit vorige jaargangen. Elke locatie krijgt zo meerdere lagen die resoneren. 

In het aanbod van dit jaar nodigen vele verzen en vele beeldende kunstwerken ook uit om te zoeken naar de verschillende lagen. 

(Gwy Mandelinck  ©de lage landen)

In het festivalhuis is dit ook zo bij de kamer die een hommage brengt aan de stichter van de toenmalige poëziezomers, de in april laatst overleden Gwy Mandelinck. Vanuit een grote foto kijkt de overledene ons toe en je hoort nog even zijn stem bij het voorlezen van een gedicht, dat een antwoord krijgt in een nieuw vers van Paul Demets. De twee dichters schrijven vanuit hun eigen tijdsgewricht en dit generatieverschil proef je ook in hun benadering van eenzelfde fenomeen. In je verbeelding zie je al door de ogen van twee dichters van twee generaties het landschap van de nacht... 

Hier deze twee gedichten om te lezen en herlezen en te ontdekken wat de Nederlandse dichter Martinus Nijhoff ooit zei: lees maar, er staat niet wat er staat.

DAT ER STERREN

Dat er sterren boven ons gespijkerd staan,

dat het hamert in ons hoofd;

de wereld ons te buiten gaat alsof men

op het kookpunt van het water naar

ons fluit; wij van dorst vergaan,

dat je een hand verheft

die voor een zee van tijd het zoute

van het zoete water scheidt.

(Gwy Mandelinck)

(eigen foto)

GEEN STERREN

We zien geen sterren aan de hemel. We bekijken

hyperobjecten met andere parameters.

Op de aardkorst ligt een laagje mens te zonnen.

We wentelen ons in het zand, vinden

contouren. Er moeten lichamen ons vooraf

zijn gegaan. We geloven niet dat we iets

achter ons zullen laten. Geen man, geen vrouw,

maar hartslag. In het water vloeien we samen:

adem van het water, in de bodem diep gebons.

De hitte kan ons niet weerhouden van het kijken.

Naakt wachten we op de totale verduistering. We merken

geen sterren aan de hemel. Veel is zonder ons.

(Paul Demets)

Een tip voor de vakantie...

 Dichter Hans Andreus heeft voor ons een mooie tip voor de vakantietijd. Door het jaar heen worden we gedrongen tot een strakke kijk op het leven en onze medemensen. Alles en iedereen recht in de ogen kijken. Zien waar het op aankomt om onszelf niet tekort te doen en ons deel niet te missen. De andere is een concurrent en mochten we bepaalde politieke partijen geloven dan is de andere voor alles een vijand, een bedreiging, een gevaar. En gevaar moet je recht in de ogen kijken om je niet te laten verrassen. 

Maar dan missen we veel. Andreus nodigt ons uit voor een zijdelingse benadering, en dat vind ik een tip zéér de moeite waard om uit te proberen, in deze vakantieperiode én liefst ook daarna.

UIT DE OOGHOEKEN

(Kandinsky : Impression V (Park) 1911
©Centre Pompidou)

De zijdelingse

benadering

is dikwijls de beste:

uit de ooghoeken zie je

wel niets scherp omlijnd,

maar het licht speelt

meer naarmate het minder

botst op de blik

en zelfs de dood-

verklaarde dingen

verraden dan even hun

stralende afkomst.

(uit: Andreus, Hans, Verzamelde gedichten, uitg. Bert Bakker, Amsterdam, 1985, blz. 938)

Watersurfen in de stad - München of Rotterdam??

 Al meer dan veertig jaar wordt midden in de grootstad München aan watersurfen gedaan op de Eisbach, aan de rand van het park Englischer Garten. Surfers en toeschouwers verzamelen er al jaren lang. Er heerst een ongedwongen sfeer, toeschouwers mengen zich onder de surfers langs de kant van de beek, de ene surfer wacht op de ander om zijn of haar ding te doen, altijd opnieuw. Vorig jaar in juli kon ik genieten van deze sportieve democratische attractie, gratis voor toeschouwers en voor surfers midden het groen van een weelderig park.

(München eigen foto's - 3 juli 2023)

De stad Rotterdam heeft sedert juli 2024 nu ook een eigen watersurfplek. Maar voor mij was dit een tegenvaller. De kunstmatige golven worden om de zoveel tijd opgewekt en dan kunnen vooraf ingeschreven surfers hun ding doen. Op hun website ontdekte ik dat je toch minimum €45,00 moet neertellen. Vooraf krijgen de beginnende surfers nog instructies van enkele lesgevers, dan laten ze zich honderd meter glijden en wachten er tot de golven worden opgewekt. Dan komt hun 'moment de gloire' maar ze moeten niet alleen proberen recht te blijven op hun plank, ze moeten eveneens proberen de betonnen zijwanden te vermijden. Rotterdam met zijn spektakel architectuur is hiermee een spektakel rijker, maar door de kunstmatigheid verliest het aan ziel en bewogenheid. Wild surfen binnen de lijntjes...een contradictie voor mij. 

(Rotterdam - eigen foto's 21 juli 2024)

Antoine de Saint-Exupéry - woorden voor nu - 2 -

(Antoine de Saint-Exupéry ©Chemins de mémoire)

 De Franse piloot en schrijver Antoine de Saint-Exupéry stierf tachtig jaar geleden. Deze luchtvaart pionier die een van de eersten was om vanuit Europa naar Zuid-Amerika te vliegen of om luchtpost over de Sahara te vliegen tijdens nachtvluchten was ook een denker, die vanuit zijn levenservaringen zocht wat het betekent mens te zijn. 

Uit zijn boek van 1939 "Terre des hommes" dit citaat:

"Prévost heeft onder de puinhopen een sinaasappel ontdekt, en dit onverhoopte wonder delen we nu met elkaar. Ik ben geheel uit het lood geslagen; en hoe weinig is het toch voor mensen die eigenlijk twintig liter water nodig hebben? Ik rust naast het kampvuur en bekijk de oplichtende vrucht, en ik zeg bij mezelf: 'De mensen weten niet wat een sinaasappel is!'. En verder dacht ik : 'Wij zitten hier, ter dood veroordeeld, en toch bederft die zekerheid de genieting niet. Deze halve sinaasappel, die ik in mijn hand houd, is een van de grootste vruchten uit mijn leven.' Ik ga op mijn rug liggen, slurp mijn vrucht leeg en tel de meteoren. Voor een minuut ben ik oneindig gelukkig."

Uit "De kleine prins" (voor eerst gepubliceerd in 1943) is deze uitspraak heel gekend : "Enkel met het hart kan men goed zien. Het wezenlijke is onzichtbaar voor de ogen."  

Twee jaar daarvoor publiceerde hij een essay onder de titel : "Lettre à un otage" (brief aan een gegijzelde). Ook daar heeft hij het over het 'wezenlijke'.

"Het wezenlijke heeft meestal geen gewicht. Het wezenlijke is hier, zo lijkt het, niet meer dan een glimlach geweest. Een glimlach is vaak het wezenlijke. Er wordt met een glimlach betaald. Men wordt beloond met een glimlach. Men wordt bezield door een glimlach. En de aard van een glimlach kan maken dat men eraan bezwijkt."

(alle citaten komen uit de citatenbundel : Antoine de Saint-Exupéry, Woorden als sterren, East-West Publications, Den Haag, 1989)

Antoine de Saint-Exupéry - woorden voor nu - 1 -

 De vader van de kleine prins die een unieke roos heeft en een vos wil temmen om hem tot vriend te maken is als oorlogsvlieger op 31 juli 1944 opgestegen in Corsica en niet meer teruggekeerd. Het wrak van het vliegtuig van Antoine de Saint-Exupéry is op 7 april 2004 teruggevonden én daarmee zijn overlijden officieel geworden.

Deze schrijver en luchtvaartpionier neemt een aparte plaats in omwille van zijn verhaal over "De kleine prins". Maar hij schreef meerdere werken waarin hij zijn vliegeniersverhalen verweeft met algemene bedenkingen over zijn tijd (de jaren 1930 met het opkomende nazisme, de burgeroorlog in Spanje en troebele binnenlandse politiek in onder andere Frankrijk en België,...).

Bij deze verjaardag van zijn overlijden enkele quotes die mijns inziens nog niets van hun actualiteit hebben verloren. Twee citaten uit zijn boek 'Oorlogsvlieger', geschreven in 1942...

(Antoine de Saint-Exupéry ca. 1942
©VRT)

"Vroeger beleefde ik avonturen : de oprichting van luchtpostlijnen, de verovering van de Sahara, Zuid-Amerika...maar de oorlog is geen avontuur, is slechts surrogaat. Avontuur berust op de rijkdom aan betrekkingen, die het aanknoopt, de problemen, die het opwerpt. Men kan van het simpele spel geen heus avontuur maken, door het om leven en dood te laten gaan. Oorlog is geen avontuur. Oorlog is een ziekte. Zoals de pest."

Tijdens de eerste oorlogsjaren is de Saint-Exupéry oorlogsvlieger, maar door deze ervaringen botst hij op de grenzen van zijn idealisme en van zijn droom van mundiale verbondenheid. Hij weet dat elke nieuwe opdracht zijn dood kan meebetekenen. Dan schrijft hij op een bepaald moment :"Als ik in leven blijf, wil ik de nacht afwachten om te kunnen nadenken. De innig geliefde nacht. 's Nachts, dan slaapt het menselijk verstand, en de dingen zijn er dan heel gewoon alleen nog maar. Alles wat pas echt belangrijk is krijgt weer gestalte, ontstaat opnieuw vanuit de vernielende ontleding van de dag. De mens veegt zijn brokstukken bijeen en wordt weer kalm, als een boom.

Voor huiselijke twisten is er de dag; maar als de nacht komt, dan mondt de onmin uit in grote liefde. En onder de sterrenhemel staat de man tegen het raam geleund, gaat weer naar binnen omwille van zijn slapende kinderen, zijn brood voor morgen, omwille van zijn doezelende vrouw, die daar zo zwak en teder, zo bedreigd ligt. Over de liefde maakt niemand ruzie. Ze is er eenvoudig."

(Alle citaten komen uit het citatenboek : Antoine de Saint-Exupéry, Woorden als sterren, uitg. East-West Publications, Den Haag, 1989)

Mark Insingel tot afscheid -2-

 De dichter Mark Insingel is op 30 juli laatst overleden.

Zoals in een vorig bericht gezegd is deze 'minimalistische' dichter

toch vaak ook intiem en emotioneel, wel op een 'onderkoelde' manier.

Hier nog een tweetal verzen die deze kant in het licht brengen. 

Over het raadsel dat blijft spelen in elke relatie..., 

over macht en onmacht in een relatie...

Je raadsel is als

mijn rivaal,

ik laat niet los.

Zo, hand in hand,

word ik misleid;

al wat jij zegt

dekt wat je zwijgt.

Altijd opnieuw

wanneer je mij

omhelst, zie ik

je voor het laatst.

(uit: Mark Insingel, Het doel is wit. Verzamelde gedichten,

uitgeverij Poëziecentrum, Gent, 2017, blz. 357)

Jij bent mijn voorwerp.

Wie ben ik zonder?

Ik ben toch de man met zijn voorwerp?

Ook ik ben het voorwerp.

Een man kan niet zonder.

Ik ben toch jouw voorwerp?

Ik ben toch jouw man?

Ik ben voorwerp van trots.

Ik ben trots op mijn voorwerp.

(ibidem blz. 388)

De afbeelding hierbij toont een ander aspect van de experimentele dichter, waar hij ook met de vorm en bladspiegel heel rationeel én heel creatief zocht naar andere manieren om het vers te spellen, anders dan regel na regel...

((ibidem blz. 123)

In zijn werk zal Mark Insingel blijven uitdagen 

voor wie open staat en van deze bijzondere spiegel

niet wil wegkijken. 

Ik blijf je lezen en her-lezen. 

Op mijn lezenaar blijf je mij uit-nodigen ter ont-dekking.

Dank voor je eigen-zinnige zoektocht. 

Marc Insingel tot afscheid -1-

 Op dinsdag 30 juli overleed op 89 jarige leeftijd 

een buitenbeentje in de Nederlandstalige poëzie, 

nl. Mark Insingel (pseudoniem van Marc Donckers).

Zijn verzen worden omschreven als verwant aan abstracte schilderijen en minimal music. 

Hij was als een puzzelaar die schoof met letters en woorden 

om altijd weer te zoeken naar klanken, kleuren en inhouden 

die door hun nabijheid zichzelf en elkaar beïnvloeden. 

Toch was het meer dan louter een spel van vormen. 

Er gloeit een intimiteit onder en tussen en in de woorden. 

Een gedicht lezen van Mark Insingel is jezelf 

even langs de kant van de weg neerzetten 

en een andere bril ontdekken om te kijken.

Hier twee van zijn verzen als hommage 

aan deze bijzondere dichter. 

Het zijn twee gedichten die je kan lezen 

als een elegie, een afscheidsdicht, 

een in memoriam. 

Beide zijn ook door en door "insingeliaans". 

(Mark Insingel ©DeStandaard)

Hij heeft altijd getracht zichzelf te zijn.

Hij heeft zich aan de anderen vergaapt.

Maar hij heeft toch zijn eigen weg gevolgd.

Hij heeft voortdurend wegen uitgezocht.

Hij hield de hele tijd zijn doel voor ogen.

Halsstarrig, is hij altijd doorgegaan.

Hij heeft dus wel getracht zichzelf te zijn.

(uit: Insingel, Mark, Het doel is wit. Verzamelde gedichten., 

Uitg. Poëziecentrum, Gent, 2017, blz. 314)

'Het is geschied.

Wij wisten niet

dat het verschiet

zo'n leegte liet.'

(ibidem, blz. 418)

Depot Rotterdam - 5 -

In het museum Boijmans van Beuningen is er ook altijd al plaats geweest voor hedendaagse kunst, zelfs nu het museum is gesloten omwille van renovatie. In het depot zie je daar een indrukwekkend voorbeeld van in de vorm van een wandtapijt, gemaakt in 2021 naar aanleiding van de financiële crisissen van de voorbije jaren. De banken en beleidsmakers waren evenwel vaak meer begaan met eigen baat en gaven de schuld voor roekeloze beleggingen aan de kleine man. De artiest Mart Veldhuis ontwierp dit doek van 410 x 150 cm. en kan het tot eind augustus 2023 exposeren in het depot van Boijmans. Hieronder een overzicht en enkele details.

(©museum boijmans van beuningen)

(eigen foto)

(eigen foto)

Zo heb je via deze reeks berichten kunnen meekijken in deze unieke museumdepot met een groot m’as-tu-vu-gehalte. Voor kunst- en architectuur liefhebbers de vermelding ”vaut un détour ”. 

 

Depot Rotterdam - 4 -

 Dit jaar bestaat het museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam 175 jaar en dat moet gevierd worden... maar het museum zelf is nu in volle renovatie, dus wordt het 'behelpen'.

Maar dit 'behelpen' straalt fierheid en grootsheid uit. In het depot van het museum zijn over drie verdiepingen enkele ruimtes vrij gemaakt voor een tijdelijke tentoonstelling van topwerken en publiekslievelingen. Tot midden maart volgend jaar te ontdekken.

Op de derde en vierde verdieping toont men enkele XL werken terwijl je op de vijfde verdieping kan kijken naar een zeventig tal schilderijen (en enkele sculpturen).

De schilderijen zijn bevestigd aan glazen ezels (idee van Lina Bo Bardi -1914-1992), zodat je als bezoeker ook de achterkanten van de schilderijen kan zien. En daar is er soms ook een en ander extra te zien, zoals een stempel van een leverancier van doek of raamwerk, zoals extra klimaatbeveiliging, zoals extra verstevigingen, zoals vignetten van tentoonstellingen waaraan ze werden uitgeleend.

Grote namen uit de westerse schilderkunst hangen door elkaar en laten je wandelen doorheen verschillende stijlen en sferen.

Om maar enkele te noemen : Van Eyck, Rembrandt, Metsu, Potter, Titiaan, Monet, Munch, Van Gogh, Kandinsky, Van Dongen, Basquiat, Hockney,  enzovoort enzoverder...

Een topervaring vond ik, letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt van het bezoek aan dit depot.

(eigen foto's juli 2024)

Depot Rotterdam - 3 -

 In vorige berichten kon je al kennismaken met het depot van het Rotterdamse museum Boijmans van Beuningen. De spectaculaire buitenkant verbergt een even spectaculaire binnenkant. Er is een centrale trappenhal of atrium waarrond de verschillende werk- en bewaarruimtes zijn geschikt over de zes verdiepingen heen.

Zelfs in dit atrium zie je verspreid allerhande kunstwerken uitgestald. Je komt ogen tekort om alles in je op te nemen. De adembenemende ruimte correspondeert zo in zekere zin met de adembenemende collectie die een onderdak heeft in dit depot.

(trappenhal interieur Depot - eigen foto's)