Op dinsdag 30 juli overleed op 89 jarige leeftijd
een buitenbeentje in de Nederlandstalige poëzie,
nl. Mark Insingel (pseudoniem van Marc Donckers).
Zijn verzen worden omschreven als verwant aan abstracte schilderijen en minimal music.
Hij was als een puzzelaar die schoof met letters en woorden
om altijd weer te zoeken naar klanken, kleuren en inhouden
die door hun nabijheid zichzelf en elkaar beïnvloeden.
Toch was het meer dan louter een spel van vormen.
Er gloeit een intimiteit onder en tussen en in de woorden.
Een gedicht lezen van Mark Insingel is jezelf
even langs de kant van de weg neerzetten
en een andere bril ontdekken om te kijken.
Hier twee van zijn verzen als hommage
aan deze bijzondere dichter.
Het zijn twee gedichten die je kan lezen
als een elegie, een afscheidsdicht,
een in memoriam.
Beide zijn ook door en door "insingeliaans".
 |
| (Mark Insingel ©DeStandaard) |
Hij heeft zich aan de anderen vergaapt.
Maar hij heeft toch zijn eigen weg gevolgd.
Hij heeft voortdurend wegen uitgezocht.
Hij hield de hele tijd zijn doel voor ogen.
Halsstarrig, is hij altijd doorgegaan.
Hij heeft dus wel getracht zichzelf te zijn.
(uit: Insingel, Mark, Het doel is wit. Verzamelde gedichten.,
Uitg. Poëziecentrum, Gent, 2017, blz. 314)
'Het is geschied.
Wij wisten niet
dat het verschiet
zo'n leegte liet.'
(ibidem, blz. 418)
Mooi!
BeantwoordenVerwijderen