In het voorbije anderhalf jaar heb ik heel wat mooie en aangrijpende films mogen ontdekken, maar door wat gezondheidsproblemen kwam ik er niet toe daarover verslag uit te brengen. Nu ik mij weer stukken beter voel, zal ik proberen om terug van tijd tot tijd een filmervaring hier te delen.
Er is de jonge gescheiden vader, Calum,gespeeld door Paul Mescal(1996) die probeert zijn leven op orde te krijgen tijdens een vakantiereis naar Turkije samen met zijn dochter Sophie, vertolkt door Frankie Corio(2010). De puberende dochter ontdekt nieuwe facetten van het leven en wil haar eigen weg gaan, terwijl de vader op allerlei manieren probeert haar te plezieren. De film verloopt traag en de vele stiltes voeren de kijker mee naar de vele onuitgesproken vragen en verlangens van vader en dochter. De knappe montage van beelden zorgt voor een vervreemdende sfeer: waar bevinden we ons in de tijd? De film verbeeldt de herinneringen van de dochter aan die Turkije-reis twintig jaar later. Het eigene van een menselijke persoon, zijn of haar unieke beleving van feiten, de pijn en de vreugde van herinneringen, de gemiste kansen, het gaan van een eigen weg... Zo subtiel en broos vertolkt en in beeld gebracht. De twee hoofdrolspelers leveren een warme en doorleefde prestatie. Chapeau.
Ik vond het een topfilm die ook de kijker au serieux neemt en respecteert, zonder moeilijkdoenerij of opgeheven vingertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten