De Vlaamse dichteres Jo Gisekin (1942) publiceerde in 2021 bij het Poëziecentrum Gent een mooie bundel (mooie verzen én mooie vormgeving) waarin de eerste afdeling vertrekt vanuit muziek, de tweede vanuit schilderijen en de vierde vanuit woorden. Deze bundel, De luwte van het geheugen, biedt mij altijd weer een moment van verademing en genot. Hij ligt wat achteloos in de huiskamer, te wachten om weer eens gelezen te worden.
Zo kwam ik uit bij een vers van Gisekin bij het schilderij "De windstoot" van Léon Spilliaert, werk dat ook de rode draad vormt van de tentoonstelling in het Museum Guislain, waar vzw With ons kijkend doet nadenken over de relatie tussen macht en beperking(nog tot begin september!). Als een soort post-scriptum bij de kleine reeks over die tentoonstelling ( zie berichten op deze blog van 16 mei e.v. ) wil ik dit vers met jullie delen. Hoe anders ook dan de expo, toch thematiseert dit gedicht ook onze menselijke kwetsbaarheid.
DE WINDSTOOT
 |
| (Spilliaet : De windstoot ©Erfgoed in Zicht) |
vloeit uit tot aan haar voeten. Haar spiegelbeeld lost op
in een halo van mismoedigheid.
Zee zand en scherpgelijnd een horizon zijn binnen handbereik
geen lichtschijn klaart haar zicht
het hart is stervensmoe
hier verliest geluid zijn stem als water ondergronds
ligt liefde opgebruikt naakt aan de kant en toch:
bevroren in elk gewricht behaagt de schone schijn
terwijl haar rok spierwit de naad uitzwaait is het hartzeer
niet te stelpen.
Hoelang nog blijft ze buiten schot de rode strik als wuivend
teken, wie ontvouwt haar vleugels en leidt haar vluchtweg
naar een zaliger verschiet
wachtend op een ochtend die wonden
therapeutisch een na een
met zachte watten bet.
(uit: Jo Gisekin, De luwte van het geheugen, Poëziecentrum, Gent, 2021, blz. 23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten