De roman die Miram Toews schreef over de vrouwen die misbruikt werden in een mennonieten kolonie in Bolivia is de neerslag van een reeks gesprekken. De meisjes en vrouwen zoeken gedurende twee dagen hoe ze zich zullen opstellen tegenover de mannen die hun levens overheersen en die hun vertrouwen misbruikten. Ze misbruikten niet alleen hun vertrouwen en geloof, ze misbruikten ook hun lichamen en probeerden daarna weg te komen met spookverhalen.
De gesloten gemeenschap wordt in de film ook heel claustrofobisch in beeld gebracht. Meestal zien we enkel de hooizolder waar de gesprekken worden gevoerd. Het halfduister van die ruimte versterkt de beklemming. Er zijn ook veel stille momenten die het ongemakkelijke en dubbelzinnige van het verzwijgen van trauma's laat voelen.
De fotografie toont mooie portretten waarbij je via de gezichten als het ware binnenkijkt in de ziel van de personages. De film heeft tegelijk iets traags en universeels (zoals de kolonies blijven steken in een verleden tijd los van het hectische ritme van de geglobaliseerde, kapitalistische samenleving) maar de deadline is er wel: er moet iets beslist worden voordat de mannen terugkeren uit de stad. Er is een dreiging die hangt tussen en boven de vrouwen. Die dreiging zorgt voor een dynamiek en spanning.
En de enige man van dienst, de notulist van de gesprekken (mooi vertolkt door Ben Wishaw), moet balanceren tussen zijn kennis van taal die hem een voorsprong geeft en waarop sommigen beroep willen doen én het respect voor verschillende door mannen gekwetste vrouwen die van hem geen raad wensen te krijgen. Er speelt ook enige romantiek die echter zeer onderkoeld wordt gebracht.
Ook al is het in zekere zin een praatfilm, toch zorgen deze elementen voor een indringende kijkervaring. Als je de film nog niet hebt gezien, probeer uit te zoeken hoe je hem alsnog kan bekijken. Dit zeer indringende verhaal verdient het om heel ruim bekeken te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten