Op de zomerse 13 juni van 2015 's avonds rond 21u overleed mijn moeder in haar kamer in het RVT. Ze was nog de enige in de vleugel die kort na haar overlijden tegen de vlakte zou gaan voor nieuwbouw.
Ze diende plaats te maken...
De Israëlische dichter Yehuda Amichai (1924-2000) schreef een aantal verzen over het sterfbed van zijn moeder. Daarbij ook dit ongewone rouwgedicht, zoals ik het heb gevonden in de Poëziekrant van november-december 2022 (jg. 46, nr. 6, blz. 104).
ACH, DE GROEI VAN DE KLIMOP
 |
| (©Mama Botanica) |
van een stervende vrouw. Ook groei
is langzaam sterven dat stijgt van beneden naar boven.
Ach, laatste blikken van een levend mens,
als vliegen rond een lamp op een zomeravond.
En het einde van alle blikken is licht
en het einde van elk lopen is een dans
en het einde van elk praten is zang
en het einde van elk zwijgen is eeuwigheid.
En mijn moeder stierf in de nacht. In stilte
werd ze in het donker gelegd, afgesloten en klaar
voor de volgende dag, als een eetzaal
afgesloten en klaar, waar de tafels al gedekt zijn
voor het ontbijt van anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten