Women Talking : een verhaal, vele quotes

De verfilming van het boek "Women Talking" (geschreven door Miriam Toews; geregisseerd door Sarah Polley) blijft trouw aan de roman in zoverre het ook een film is waar de dialogen het centrale gegeven vormen van het verhaal. In vorige berichten heb ik al kort het boek en de verfilming voorgesteld. Nu wil ik dit 'drieluik' over deze film afronden met enkel quotes zoals ik die heb gelezen in de Nederlandse vertaling van het boek van Toews (versie e-book). 

Deze kleine bloemlezing van quotes helpen mij om de film als het ware even bij mij te houden en om de vragen die worden opgeroepen dieper te laten doordringen. Het boek is geschreven vanuit de enige mannelijke protagonist, August Epp, de leraar in de kolonie, die gevraagd werd de notulen te maken van de bijeenkomsten van de vrouwen. 

"Ze zei dat de meeste mensen zich onttrekken aan de verantwoordelijkheid om te veranderen door hun verleden al te rooskleurig voor te stellen."

"Intuïtief zijn we ons van veel dingen bewust, maar het biedt voldoening en vermaak om ze zo duidelijk verwoord te horen in verhaalvorm." 

"Wisten jullie dat de migratie van vlinders en libellen zo lang duurt dat vaak alleen hun kleinkinderen op de beoogde bestemming aankomen? vraagt Ona."

"Vroeger was ze altijd bang voor de weg tussen Molotschna en Chortiza, vertelt Greta. Die is erg smal en de greppels aan weerszijden van de weg zijn heel diep. Pas toen ze leerde haar blik ver vooruit te richten, verder de weg af en niet op de weg vlak voor haar paarden, ging ze zich veilig voelen."

"Waar komt het verlangen naar macht vandaan? Is dat niet volkomen natuurlijk? Zelfs de varkens in hun smerige hok hebben onderling een pikorde. Maar wij zijn geen varkens. Kunnen wij niet anders zijn?"

"Mariche zegt: Als ik het goed begrijp hebben wij vrouwen besloten dat we drie dingen willen en vinden dat we daar recht op hebben.

Welke drie? vraagt Greta.

Mariche antwoordt: We willen dat onze kinderen veilig zijn. Ze is zachtjes gaan huilen en vindt het moeilijk iets te zeggen, maar ze gaat door. We willen standvastig zijn in ons geloof. We willen zelf denken."

"We moeten de zure appel niet steeds laten rondgaan, maar er zelf doorheen bijten. Laten we de pijn in onszelf opnemen, ieder voor zich. Laten we die opzuigen, laten we die verteren, laten we die verwerken tot brandstof."

"Zacht weefsel. (De veerkracht ervan en het vermogen om te vervormen en tegelijk het harde weefsel te beschermen, het onbuigzame endoskelet van het menselijke lichaam)."

"Waarom mondt het noemen van de liefde, de herinneringen aan de liefde, de herinnering aan een liefde die verloren is, de belofte van liefde, het eindigen van de liefde, de afwezigheid van liefde, de brandende, brandende behoefte aan liefde, behoefte om lief te hebben, uit in zoveel geweld?"

"De vrouwen op deze zolder hebben me geleerd dat bewustzijn verzet betekent, dat geloof een daad is, dat de tijd opraakt."