 |
| (©Radio Mol) |
De Nederlandse Ester Naomi Perquin vertrekt vanuit een (al dan niet) fictief voorval dat bij haar een lawine aan beelden en ideeën tot stand brengt. Het gedicht speelt met associaties van klanken en gedachten en brengt de lezer in een komische/kosmische decembersfeer. Om nu traag te lezen en te genieten.
NIEUWS
Op een woensdag eind december las nieuwslezer J. van K., die de nachtdienst had,
in zijn gecapitonneerde spreekcel (met het ronde ruitje in de deur, als op een schip)
het volgende voor: "Het stadionverbod werd opgelegd nadat de man
beledigingen had gesneeuwd."
Het was niet de eerste keer dat nieuwslezer J. van K. zich versprak. Maar ditmaal
in het holst van de nacht, bleef de zin hem bij. In de tijd die hij had
tot het volgende journaal dacht hij aan de man
die beledigingen had gesneeuwd.
Hij dacht aan het jaar waarin de wereld zo lang zo wit was geweest dat alle vormen
verdwenen. Kerstfeest op school, de haast onopgemerkte geur van een park
dat onder een deken ligt, als een ademend lichaam.
Hij dacht aan de sneeuw om hulp, moord en brand. Mensen die tegen elkaar
sneeuwen op straat. Daarna paste hij zijn teksten aan en sloot de deur.
De fout werd geen tweede keer gemaakt.
Maar ergens in de waarheid, die zoals we weten bestaat uit trillingen en deeltjes,
was een man ontwaakt. Hij stond op, nors kijkend, vastberaden,
om zich naar het stadion te begeven.
Daar zou hij, namens alle lezers, namens alle versprekers, namens de winter zelf
en het verlangen naar een kaalgeslagen landschap waarin je uit afdruk bestaat,
uit sporen, namens de journaals die we niet horen, woorden die verdwijnen,
onopgemerkte lucht - daar zou hij beledegingen sneeuwen.
Zo lang en zo luidruchtig, traag neerdalend op de hoofden van anderen,
wervelend door de nacht, zo schitterend allesdoordringend
dat er nog jaren aan werd teruggedacht.
(uit: Het Liegend Konijn, 2022/2, blz. 188)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten