Dichters dichten vaak over wat dichten is.
Ze zijn zo vaak verwonderd dat zij gedichten schrijven
en ze zijn zo dikwijls verbaasd hoe zij tot gedichten komen.
De Vlaamse dichter Charles Ducal heeft in het recentste nummer
van het tijdschrift Het liegend konijn (2024/2, blz. 42)
een reeks verzen gepubliceerd onder de algemene titel
'Geluksmoment'. Daaruit het eerste gedicht hier.
HET IS NU
Tussen de rommel van de dag lag een geluksmoment.
Ik had het kunnen grijpen, haastig wegmoffelen
tussen de papieren waarop ik dingen samenbracht
die voor dichters bruikbaar blijven:
jeugdsentiment, mislukte liefde, dode spiegels,
de ketting waaraan ik naar de wereld had geblaft,
de oude rijmmachine die mogelijk ooit weer
in de mode kwam, nooit verzonden brieven, enz.
Ik liet het liggen, het was zo klein, niet eens
een hulpwerkwoord om na de dood mij nog
van dienst te zijn. Ik liet het liggen.
En nu ben ik het kwijt.
Een gedicht over het maken van een gedicht
en daardoorheen een gedicht over hoe we zo vaak
de kleine momenten vol poëzie die ons zomaar worden voorgeschoteld
niet opmerken.
Humor, zelfrelativering, melancholie, menselijkheid in al zijn kwetsbaarheid...
Een zachte oproep om het geluksmoment
dat ons wordt aangereikt te grijpen,
om onze zintuigen open te houden
voor het kleine mooie dat er altijd ergens is.
Een vers als leidraad voor het nieuwe jaar,
om elke dag open te staan voor het kleine geluk.
Dan wordt 2025 een gelukkig nieuw jaar!
 |
| (een herfstblad op een vensterbank in galerie Ecker Breda eigen foto 29/10/2014) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten