Wij leven met een aantal zekerheden die de natuur ons aandoet zoals dat we eenmaal zullen sterven, dat er een afwisseling is van dag en nacht, enz... Sommige van die zekerheden zijn echter moeilijk denkbaar voor ons. Over zo'n zekerheid dicht Marc Tritsmans.
Ik had dat vers al gelezen in zijn bundel 'Het zingen van de wereld', maar kreeg het opnieuw aangeboden in de Plint Poëziekalender op 6 augustus laatst. Een vers voor de kortste dagen van het jaar...
ZON
wij zoeken haar bij het ontwaken
keren als zonnebloemen telkens weer
onze gezichten naar haar warmte toe
volgen met argusogen haar dagelijkse
tocht boven ons hoofd en worden stiller
als zij ons in duisternis zal achterlaten
zoals een moeder die 's avonds zacht
de slaapkamerdeur achter zich sluit
soms waagt zij het zelfs om midden op
de dag onverhoeds haar gelaat te bedekken
en dan is alles in verwarring, vallen de vogels
uit de bomen, lijkt het einde van de wereld
nabij en al duurt dit nog vijf miljard jaar
toch is ondraaglijk de gedachte dat ook zij
ooit zal eindigen en dat al het leven
dat ze koestert dan voorbij zal zijn
 |
| (avondzon zeedijk Mariakeke 27 oktober 2024 - eigen foto) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten