Nog tot 19 maart kan je in Parijs in het Grand Palais gaan zien naar een grote tentoonstelling van de 53 jarige Japanse installatiekunstenares Chiharu Shiota. De titel van deze retrospectieve is "The Soul Trembles".
Haar voornaamste medium waarmee zij werkt zijn touwen (wit, zwart, rood) die ze tot een groot web verknoopt. Zo de grote ruimtes van het Grand Palais inpalmen is geen sinecure, en daar lukt ze meestal heel goed in. Een knooppuntennetwerk van touwen dat tegelijk transparant is én toch een zekere ondoorzichtigheid veroorzaakt; een soort doolhof waar je als bezoeker ronddwaalt en waar onherroepelijk persoonlijke herinneringen en verhalen naar boven komen, uitgelokt door een installatie die zelf vaak is gebaseerd op een bepaalde gebeurtenis of herinnering. De titels van de werken zijn daarbij tegelijk een toegang tot een interpretatie maar ook zijn ze open genoeg om onder te schuilen met je eigen, andere verhaal.
Neem nu een werk dat ik al zag in 2017 in 's Hertogenbosch en nu ook in Parijs is en een affichebeeld voor deze expo. De titel reikt een bril aan "Uncertain Journey" (de onzekere reis) en je ziet enkele kleine skeletten van bootjes onder een rood gewelf van geweven draden. Die reis is onzeker, maar over welke reis gaat het? De bootjes zijn leeg: waar zijn de mensen die ze gebruikten? De levensreis? De overtocht van bootvluchtelingen? Het bootje dat de Lethe of de Styx oversteekt? En alles in het rood : kleur van het leven, van de liefde, van bloed dat vergoten is??? Wandelend doorheen dit poëtische spel van rode draden kijk je hoe alles is gemaakt én tegelijk word je getrokken binnen een schijnbaar doorzichtig verhaal...
(eigen foto: where are we going?) |
De installatie waarmee je wordt verwelkomd doet je even naar adem happen en roept de vraag op: wat zal ik nog te zien krijgen. De titel van dit werk sluit helemaal aan bij deze ervaring : "Where are we going?". Je blik wordt naar boven getrokken, naar buiten jezelf en tegelijk voel je jezelf klein en op die manier teruggeworpen op jezelf. Waar gaan we heen en wie zijn we in dat verhaal van de op weg zijnde mensheid? En hoe heeft ze dit bedacht én voor elkaar gekregen?
Bewondering, verwondering... de basis van een kunstbeleving die bijblijft. Het Grand Palais wordt kundig ingepalmd door de dradenpoëzie van Shiota.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten