Ik vermoed (en hoop)
dat iedereen wel eens zo'n moment meemaakt,
dat éne ogen-blik, die éne oogopslag
die je in een andere wereld, in een andere atmosfeer,
bij een andere emotie brengt.
Dat onverwachte waardoor je van streek bent
want alles wordt (even) anders.
Een momentum van vervoering,
ver-voering weg van jezelf.
In onderstaande gedicht van Benno Barnard (1954),
gepubliceerd in het meest recente nummer
van Het Liegend Konijn (2025/1-april ; blz. 10)
probeert de dichter
dichter bij zo'n ervaring te komen.
 |
| (still uit de film van Agnès Varda : Cléo de 5 à 7 uit 1962 ©Eye Filmmuseum) |
HETERO
Het gebeurt dat je je heel hetero
bij het passeren in een kastanjeallee,
op straat, in een overheidsgebouw,
in de supermarkt, op een roltrap,
een tot je dood durende seconde
vergaapt aan een vrouw.
Het is niet per se lieftalligheid
of de suggestie van seks in haar oogopslag.
Dat ook, dat ook, maar meer dan dat.
Vergelijk het met een stoffig landschap
en voorbij de zoveelste bocht
zie je onverwacht een vergezicht
dat je onbewust hebt gezocht,
zonder te weten dat die heuvels, bomen
en waterloop ook bestonden.
En je ervaart de gelijktijdigheid
van lichaam, lichaam en niemand zijn.
Dan is de straat voorbij, het gebouw
spuwt je uit, de roltrap struikelt
en jij bent haar kwijt.
Maar o die wulpse wolken, dat licht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten