Het was een zaterdagavond.
Het einde van een warme zonnige junidag.
Het was de feestdag van de Heilige Antonius,
de patroon van de verloren voorwerpen.
Hij was je lievelingsheilige, je vertrouweling.
Het was rond negenen en
je nog levende kinderen waren bij je.
Je werd precies 100 jaar, 9 maand en 15 dagen
of 36.813 dagen oud. Onoverzienbaar en toch...
Een laatste zucht, één adem nog en dan niets meer...
Ik zag een witte vogel in de zwarte nacht
en voelde dichtbij het doven van het licht
van mijn ogen in de zwarte nacht.
Ik zag een wolkje zo klein als een hand
en wist dat ik de regen die ik voel
nooit aan iemand vertellen kan.
Ik zag een blad dat viel, een blad dat valt.
De tijd is kort. Ik uit geen klacht.
(Nathan Zach in : Het laatste anker. 300 gedichten over dood en wat troost uit de hele wereld. Samengebracht door Koen Stassijns en Ivo van Strijtem. Uitg. Lannoo, Tielt, 2003, blz. 273)
Deze verjaardag heeft nog een extra randje gekregen
omdat twee goede vriendinnen
in deze dagen afscheid moeten nemen van hun moeder.
Aan hen wens ik ook sterkte,
steunende nabijheid en
vele troostende herinneringen toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten