Mijn ruime boekenkast van poëzie is mij als een wijnkelder.
Je hebt verschillende smaken en tinten;
jonge, minder jonge en rijpe verzen;
je hebt heldere directe smaken en
meer gelaagde gecompliceerde smaken;
je hebt verzen die onmiddellijk hun toetsen prijsgeven
en je hebt er met een lange afdronk.
Het belangrijkste is evenwel
.jpg) |
| (eigen foto juli 2009) |
dat deze wijnkelder nooit leeg geraakt.
Je kan deze wijnen meerdere keren opnieuw proeven
en je kan er altijd weer andere lagen en toetsen in vinden.
Bij de échte wijn is een fles maar eenmaal te genieten;
bij een gedichtenbundel is er altijd weer te genieten.
En omdat je als persoon evolueert doorheen de jaren,
evolueert ook je smaak en je inzicht
zodat elk vers en elke bundel je altijd weer kan verrassen.
Zo wil ik met vrienden graag de wijn delen die ik proef
en hopen dat deze ook bij hen in de smaak valt.
Ik weet wel dat wijn niet ieders ding is.
Er zijn bierdrinkers, whiskyliefhebbers, rumproevers
en zo besef ik ook dat niet iedereen poëzie waardeert.
Vaak echter is het zo dat je ook je smaakpalet moet oefenen
om nieuwe smaakwerelden te ontdekken.
Zo begrijpt de regelmatige lezer van deze blog wel wat ik bedoel.
Geniet nou maar!
Je kan al lezend ontdekken dat poëzie
een andere kijk kan geven op onszelf
en op onze samenleving.
Want zoals Bart Vonck stelt :
na de wijn wordt de dag anders gemeten, anders ingesteld...
In een gedicht dat werd gepubliceerd in de Poëziekrant van januari 2019 (jg.43, nr. 1, blz. 93) bezingt Vonck de impact van wijn op de mens... Elke keer dat ik het lees ontdek ik iets anders, een associatie op het maken of proeven van wijn, een associatie met de gelegenheden waarbij gedronken wordt, een associatie met de (min)achting voor wijndrinkers, en nog zoveel meer.
De titel van het vers zegt al veel. Het relativeert ook wat hierboven is geschreven, en dat is vaak een van de mooiste effecten van een goed gedicht. Het relativeert, brengt ons leven in relatie met andere levens en een ruimere context.
Deze relativering is wat ik vandaag zo vaak mis.
IN MATELOZE STAAT
Na de wijn wordt de dag anders gemeten anders ingesteld
de meute naar het grote aantal glazen dat breekbaar op-
loopt, wankelt, valt in een verwarde slaap. Na snelle hap
en klaar komt in je hoofd het licht opzetten tegen een
achtergrond van gistend rood. Breekbare druiven rijpen
tot barstensvolle kruiken, een traan trekt zijn kleren uit,
druipt weg verdroogt bloedmooi met ranzig randje,
een lip waaraan gehoor gescherpt, nog hardop smekkend.
Op en over een immense vlakte van as zoals gelieven
kunnen zijn in roekeloze staat van halsloos heen en on-
bekommerd weer over elkaar en dat is al heel wat. Als
niemand kijkt in eigen ogen naar een ander om. Zo'n
strenge meesters zijn wel overal aanwezig, verlegen en
perfectionistisch in het allerkleinste dorp. Dank ze dan
toch voor die uitgestelde oogst; drink inderhaast nog
op wat buitenzinnig aanhoudt, op wat in woede zuipt
uitzinnig om huilen voor elkaar ondanks. Je krijgt het
halsoverkop voor elkaar als je het doet om niet. Maar
ook niet meer dan dat wordt anders na de dag de wijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten