Een altijd weerkerend thema in de kunst is de dood. Film, schilderkunst, beeldhouwkunst, videokunst, muziek, poëzie en letterkunde... kunstenaars proberen de eindigheid van ons bestaan en wat dat kan betekenen voor ons tot uitdrukking te brengen.
De ene poging geeft de 'kunst consument' al meer voldoening dan de andere. Rauwheid of omfloerst, sober of barok, traag insijpelend of met een harde dreun binnenkomend...
In het poëzietijdschrift Het Liegend Konijn las ik een wel heel eigen benadering door Roger de Neef (1941) onder de weinigzeggende titel "Afscheid". De meer dan 80 jaar oude dichter staat dichter bij het grote afscheid maar brengt dit met een grote wijsheid.
Vele facetten van het afscheid nemen komen aan bod, maar toch met een eigen accent en een tedere humor. Een vers om te savoureren.
AFSCHEID
Misschien leven we genoeg
om onze eigen uitvaart
mee te maken
De samenkomst van aangeklede
mensen rond iemand
die er niet mee is
 |
| (foto : Ingrid Hofstra ©frankrijk.nl) |
evenmin de spreker dankt
om alle troost en dure woorden
Want dadelijk wordt
in een houten kist als goede wijn
de aflijvige in de aarde neergelaten
En achteraf die klare steen
met alle ingeslepen letters
van een naam tussen klimop
Ook het jaar van geboorte
naast dat van afscheid
de millésime met een mooie afdronk.
(uit: Het liegend konijn, 2023/2, blz. 168)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten