Het stadje Veurne kwam vrij goed uit Wereldoorlog I en ademt nu de rust uit van de Westhoek in combinatie met een rijke geschiedenis. In de voorbije weken maakte ik een interessante stadswandeling en kon de poëzie van deze plek wel smaken.
(eigen foto - Zwarte Nonnenstraat Veurne) |
Maar nog andere poëzie ontdekte ik tijdens deze wandeling, gedichten die hartverwarmend zijn en rustpunten voor ons, mensen anno 2024.
En recht tegenover het voormalige hotel "Die Nobele Rose" kan je een gedicht van de Vlaamse Maud Vanhauwaert lezen over in welke wereld we zouden leven als er geen kunst meer zou zijn.
Moet ik eens doen als ik weer eens in Veurne ben (p)
BeantwoordenVerwijderen