In deze novemberdagen bezoeken we met velen de begraafplaatsen om onze overleden familie en vrienden nog even te groeten. De manier waarop mensen (willen) worden begraven is in de laatste decennia heel sterk veranderd. De vele crematies doen muren ontstaan voor urnen. De 'klassieke' kruisen of marmeren opstaande of liggende stenen of de andersvormige symbolen voor de dood (afgeknapte zuil e.a.) worden zeldzamer. Dichter Linda Vogelesang leverde in de Plint poëziekalender van dit jaar op 3 juli nog een andere idee aan...
KOM EN WACHT
Als mijn hart zijn laatste roffel heeft geslagen
zet dan geen steen
en strooi geen kiezels op mijn graf.
Die levenlozen weten niets van sterven.
Leg liever een stam
van een pas gekapte boom
en kom kijken
kom steeds weer kijken.
Zie hoe schimmels hun netwerk maken,
hoe larven zich onder de schors verschansen,
hoe kevers met hun kaken
het hout vermurwen tot het sponzig wordt
en wacht
wacht nog heel even
tot de lente komt
en net uitgevlogen vogels insecten pikken,
colonnes mieren hun eieren verleggen
en het limoengroen blad van een kastanjespruit
zich van het molmhout naar de zon uitstrekt.
 |
| (stadspark 't Zoet Breda 30/10/2024 ca.14u30) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten