En toch...

 Je loopt over een brug en plots kriebelt het om

iets wat je dierbaar is of nodig hebt over de reling

te gooien: een gsm, een portefeuille, een bril...

Je stapt door een straat en ziet een voordeur op 

een kier staan en heel even bekruipt je de goesting

om dat huis zomaar binnen te gaan.

Zo hebben vele mensen wel iets waar ze altijd weer

aan weerstaan terwijl het altijd weer, één fractie van

een seconde, in hen opkomt om dat 'onoorbare' te doen.

Daarover las ik in het laatste nummer van 'Het liegend konijn'

(2024/2, blz. 111) een mooi vers van de dichter Philip Hoorne.

Door de laatste twee regels krijgt het vers 

een hele andere wending, die te denken geeft... 

STEEN

serres dagen me uit

er een steen in te gooien

het glas is ijs van één nacht

ik kan eraan weerstaan

ik houd niet van scherven

die klingelend ter aarde storten

evenmin van onvolmaakte glaspartijen

van onvolmaaktheid in het algemeen

al helemaal niet van baldadig gedrag

en toch

telkens ik een serre zie tasten mijn ogen

de grond af op zoek naar een steen

ik vind een steen

een grote harde perfect in mijn hand

liggende steen waarmee ik de schoften wil doden

die het glas van serres aan diggelen gooien

Bij deze serres kwam mij het beeld voor de geest 

van serres die een heel prominente plaats innemen 

in de Koreaanse film 'Burning' (2018) geïnspireerd door een kortverhaal 

van de Japanse schrijver Haruki Murakami. 

Daaruit daarom deze still ter illustratie...

(©BRUZZ)

Ook komt bij dit gedicht de associatie naar boven 

van wat bekend staat als de 'kristalnacht', 

die nacht van 9 op 10 november 1938, 

waarbij overal in Duitsland massaal 

huizen en winkels van Joodse mensen 

én Joodse mensen zelf werden aangevallen, 

vernield/vermoord en in brand gestoken... 

Een nacht waar menselijkheid aan scherven werd gesmeten.