Rouwen is... : als je dit ingeeft als zoekterm in google, krijg je tientallen antwoorden en toch is het nog altijd voor de meeste mensen moeilijk om over hun rouwen te communiceren. Elke verlieservaring is en blijft persoonsgebonden en mee getekend door zoveel verschillende aspecten. Misschien daarom ook blijft het mij boeien om te zien hoe dichters over rouw schrijven zonder de rauwheid ervan toe te dichten. Zo vond ik dit zeker terug bij een vers van de dichter Marc Reugebrink (1960). In deze novemberdagen en met de feestdagen die hun schaduw vooruitwerpen zijn dit voor vele mensen opnieuw dagen van rouw. Daarom dus dit rauwe rouwvers.
 |
| (Roger Raveel : Reikende hand ©art-gallery.be) |
Rouw is een lichaam, liefje.
Het is je hand op tafel
met gespreide vingers op de tast,
het is het onzichtbare hart
in de ondenkbare ruimte
die zich vult met jou. Mooi
ben je, haast onwerelds en nabij
met gespreide vingers tastend
naar het hart en naar de pijn.
Er is geen ander zijn, geen
ander wezen dan wat blijft
en steeds opnieuw begint,
aan deze tafel zit in onweerlegbaar,
onbarmhartig tegenlicht, en zo
volstrekt alleen gelaten is.
(uit: Het Liegend Konijn, 2023/1, blz. 118)
Mooi verwoord.
BeantwoordenVerwijderen