De dichtbundel "Appelblauwzeegroen" van Herlinda Vekemans brengt vragen aan over hoe de mens zich verhoudt tot de aarde én tot de zee(zie berichten op deze blog van 7, 9 en 11 februari). Dat laatste is nu juist het hoofdthema van het werk van de professoren Colin Janssen en Jan Mees :"De onbekende zee. Het belang van de oceaan voor mens en planeet." (zie bericht deze blog op 5 februari). Het wil nu wel passen dat de bundel van Vekemans op mijn weg kwam vorige zomer én dat ik via Colin Janssen zijn boek leerde kennen bij publicatie november laatst.
In een aantal volgende berichten op deze blog zal ik nu eens bij Vekemans te rade gaan, dan weer bij Janssen en Mees mijn licht opsteken en meestal bij beide samen. De rode draad blijft de bezorgdheid om wat wij, mensen, onze aarde en onze zeeën aandoen én welke kwalijke gevolgen dat zal/kan hebben voor onszelf als aardbewoners.
Een poëtische én een wetenschappelijke oproep om de goede keuzes te maken, wat zeker niet onbelangrijk is in dit verkiezingsjaar. Een oproep ook om ons in te zetten om onze aarde bewoonbaar te houden voor alle leven.
In dit jaar ziet het er naar uit dat we op een breekpunt gekomen zijn voor onze samenlevingen. Maar Janssen en Mees spreken ook over een ander breekpunt.
"De zwijgzame zee kan veel verduren, maar heeft ook een breekpunt. Nefast is vooral een dodelijk trio: de stijging van de temperatuur van het zeewater, de daarmee gepaard gaande daling van het zuurstofgehalte in het water en de verzuring. Zonder drastische actie dreigt de schoonheid en rijkdom van de oceaan die we in de vorige hoofdstukken ontmoet hebben, in het gedrang te komen." (De onbekende zee, blz. 181)
 |
| (eigen foto 1 maart 2017) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten