Opgelet Spoor 11

 Het hoofdstation van Mechelen wordt vernieuwd. De sporen 11 en 12 zijn al bijna helemaal getransformeerd (liften en roltrappen nog niet). Vanop spoor 11 zag ik langs de ene kant uit op het stadscentrum én de oude stationsinfrastructuur en langs de andere kant op het nieuwe spoor 12 en de stadsrand.

Ook in Gent St.Pieters begon men met de verste sporen maar daar bleef men steken, benieuwd hoe het in Mechelen zal evolueren...

(eigen foto's zaterdag 17 april omstreeks 17u17)

Weg van het centrum

 Iedere mens leeft meestal onbewust alsof hij of zij het centrum van het leven is. Het blijft voor de meeste mensen een moeilijke dagelijkse oefening om zichzelf niet als middelpunt van het heelal te beleven.

Andere mensen reageren op ons gedrag en zo worden we gecorrigeerd. Maar de natuur reageert niet altijd zo duidelijk en direct. En in onze taal sluipen zoveel woorden die ons bevestigen in onze eigenwaan.

Hier bevraagt de dichter Sylvie Marie het gebruik van het woord 'ongerept'. 

(foto Marc Deconinck
5 juli 2017 
Egmont aan zee)

EB

hier liggen allemaal nieuwigheden:

stenen glad met felle tinten aders, schelpen scherp, perfect

 in kartels

wij, toevallige jutters, zien ze voor het eerst

er zijn geen voetstappen verder, we lijken nog net

een vlag tekort te komen om eer op te eisen

het zou de magie verbreken en plots zijn we

beschaamd daar te staan: het besef dat ongerept niet is

als een mens het zo noemt. heel zachtjes

schuifelen we achteruit

(uit: Het Liegend Konijn, jg. 19, nr.1, blz. 178)

Ridder Raveel

 Tot aan het feest van de nationale feestdag van België op 21 juli kan je nog een mooie tentoonstelling bezoeken in BOZAR (Brussel) met werken van Roger Henri Kamiel Ridder Raveel, die op 15 juli honderd jaar geleden werd geboren.

Als iemand die gemiddeld één maal per jaar het Raveelmuseum bezoekt in Machelen-aan-de-Leie ben ik wel wat vertrouwd met zijn werk. Dus stapte ik met een gerust gemoed BOZAR binnen voor een eens andere opstelling van vertrouwd werk. Ja, het meeste werk had ik al wel gezien, maar toch werd het een boeiende diepere kennismaking met het werk van deze bijzondere geridderde artiest. De thematische opstelling en de duiding van evoluties in zijn werk na contact met andere artiesten en stromingen zorgde voor een verrijkende kijkervaring. Ook al was Roger Raveel heel zelfbewust en eigenzinnig, toch bleef hij ook een grote humaniteit en eenvoud met zich meedragen. Deze expositie heb ik ervaren als een onderdompeling in een bad van eenvoud, humaniteit en speelsheid,  als een feest ook vol visuele poëzie en kleur.  Net wat we in deze dagen zo goed kunnen gebruiken om onszelf her uit te vinden als maatschappij en mede-mens.

Hier enkele zaalzichten... van tijdens mijn bezoek op 23 april laatst.

Wandelen

 Corona blijft ons leven bepalen, of we het willen of niet. En dan blijft het dus ook nog altijd weer en weer wandelen en wandelen. 

Over wandelen een kort gedicht van de te vroeg gestorven dichter Eddy van Vliet.

Ouderenzorg anno nu

De covid-19 crisis heeft een aantal sluimerende maatschappelijke pijnpunten open en bloot gelegd, onontkoombaar voor iedereen. Een van die pijnpunten is de opvang van en zorg voor ouderen in woonzorgcentra en andere residenties. De betutteling door het zorgpersoneel, meestal ingegeven door gebrek aan tijd en middelen en met de beste bedoelingen, waaraan vele bejaarden worden overgeleverd zijn soms schrijnend. 

Bij het horen van zulke verhalen dacht ik aan deze ontroerende en schrijnende bladzijden in de bundel "Aangeraakt" (uitg. P, Leuven, 2016, blz. 38 en 39). Je ziet het schilderij van Jef Blancke en kan daaronder de woorden lezen die Joke van Leeuwen daarbij neerschreef. Geschreven voor corona-tijden, maar niet minder actueel.

(©Jef Blancke en uitgeverij P)

Er komt steeds iemand anders om me te verzorgen. 

Dan krijg je geen band. Dan ben ik weinig meer dan

een oud lijf dat het niet meer goed doet. 

Vaak is het een jong ding dat me helpt en tegen me praat 

alsof ik een kind ben. Ze weten nog niets van een lang leven.

     Soms huppel ik even in mijn hoofd. Daar kan het nog.

Maar dat snapt zo'n meiske niet.

    Ach, ze werkt hard voor weinig geld.

    Ze sjort wel te veel aan me.

   Als je niet meer door iemand gestreeld wordt -als ze alleen nog maar aan je sjorren -

Als de tijd komt

 De pandemie zette het leven op onze planeet bruusk stil. Het ritme van werken en vrije tijd, van school en vakantie werd zwaar verstoord. De dagen aftellen naar meer soepele maatregelen, naar meer contacten, naar feesten en reizen doet ons de tijd anders beleven. We ontdekken dat tijd niet is geïnteresseerd in de mens...

Naar dat inzicht worden we meegevoerd door dichter Wim Vandeleene in het laatste nummer van Het Liegend Konijn (jg.19,nr1).

DE ZANDLOPER EN DE ATOOMKLOK

(eigen foto 1 april 2016
expo Trainworld Schaarbeek)

wat als de zandloper breekt,

de waterklok bevriest, de kaars

met maatstrepen dooft door een zucht.

we meten met tandwielen, slingers,

koekoeken die naar buiten veren,

het vestzakhorloge aan de keten.

onze omloopbaan blijkt een ellips,

tijd moet vereffend, gelijkgezet,

zelfs de atoomklok wijkt af.

de zon, een klok die ons bedriegt.

we krijgen geen vat op wat we meten,

de uren die we bezweren. we raadplegen

de sterrenwacht. de agenda dringt zich op,

afspraken zetten we klem in een vak.

wat kostbaar is wordt goed besteed.

hoe we de veer ook aanspannen,

de klok windt zich nooit over ons op.

(uit: Het liegend konijn, april 2021, blz. 273)

Quarantaine dichten

 De maatregelen om de Covid-19 pandemie onder controle te krijgen hakken diep in op onze samenlevingen, in Oost en West, in Noord en Zuid. In de meest recente publicatie(april 2021)  van "Het Liegend Konijn", het tijdschrift voor hedendaagse Nederlandstalige poëzie onder redactie van Jozef Deleu, zie je de pandemie in meerdere gedichten opduiken.

(©spaarnegasthuis.nl)

Er is onder anderen een reeks van zes gedichten van Hanneke Van Eijken die onder de gemeenschappelijke titel "Quarantaine" te lezen is. In deze reeks probeert ze onder woorden te brengen hoe we onze tijd proberen door te komen, hoe we de beperkende maatregelen proberen te doorleven, hoe we proberen onszelf te herdefiniëren. 

Uit deze reeks kies ik hier het tweede gedicht dat een mooi overzicht geeft van verschillende aspecten verbonden aan de quarantainemaatregelen. Zo herkenbaar...zeker voor wie in deze coronatijden met kinderen thuis zit.

**

We maken dolken van rechte stokken en elastiekjes

vandaag nemen we nieuwe namen aan: schurk en ridder

we slijpen punten aan takken

maken zogenaamd vuur van dor gras

afstand is een nieuw begrip geworden

iemand trekt strepen op vloeren

met afplaktape

ik kneed minstens tien minuten op plakkerig deeg

we blijven binnen en bakken zelf brood

een vochtige theedoek ligt over alle afspraken

die we al hadden gemaakt

in winkels zijn er rijen als patronen in een schoolexamen

maak de volgende reeks af

ik zie een virus in de vorm van kristallen

of psychedelische bergen van een treinlandschap

we kneden middagen lang

onze vingers wijzen nergens echt heen

er hoeft geen bestemming te worden gevonden

(uit: Het liegend konijn, jg. 19, nr.1, blz.81)

Kortrijk Abdijkaai 9 april 2021

Nog tot 25 april is het openluchtzwembad aan de Abdijkaai in Kortrijk ook decor voor een deel van het fotofestival "Track & Trace".

Het zwembadcomplex op zich biedt ook al heel wat fotogenieks... vind ik toch!

(eigen foto's 9 april 2021 ca. 16u)

Kortrijk 9 april 2021

 Dank zij het fotofestival "Track & Trace" (nog tot 25 april) 

kom je nog eens op plaatsen 

waar je anders niet komt, 

zoals het oude zwembad aan de Abdijkaai.

(eigen foto's 9 april 2021 ca. 16u)

Kortrijk 6 april 2021

(fotofestival track & trace tot 25 april)

(Beheerstraat  -  Kortrijk)

Bij Vincent -2-

In een vorige post op deze blog deelde ik al een vers van Peter Theunynck uit zijn bundel "De benen van de hemel" (Wereldbibliotheek, Amsterdam, 2014) over een van zijn ijkpunten, Vincent Van Gogh.

Hier volgt het tweede vers dat aansluit bij zijn allerlaatste schilderij, gemaakt in Auvers in juni-juli 1890 (in voornoemde bundel blz. 59). 

VINCENT

2 Boomwortels

Boomwortels: oerwoud van gnomen.

Zie ze dansen. Blij als botten

bij de wederopstanding.

Het ruikt hier naar grond.

Geur wordt kleur en opent deuren

naar belendende percelen

waar maaiers rusten in de schaduw

van de hopper, waar koeien emmers vullen

met roomwit, gemolken uit de wolken.

(Vincent Van Gogh : Boomwortels
©Van Gogh Museum Amsterdam)

Bij Vincent -1-

In de dichtbundel "De benen van de hemel" heeft Peter Theunynck een aantal van zijn verzen gebundeld in een afdeling met als titel : IJkpunten. IJken is het betrouwbaar maken van een meetinstrument. De door de dichter beschreven ijkpunten zijn schilders, schrijvers én bomen die een maat, een norm, een punt van afmeten zijn voor hem. Ook Vincent Van Gogh komt in deze rij voor met twee gedichten die verwijzen naar twee schilderijen.

Hier deel ik het eerste vers van dat tweeluik. Het gaat over een doek waarin hij kreupelhout (sous-bois in het Frans) schildert tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis St.Paul in Saint-Rémy, juli 1889.

En laat bij het lezen je gedachten maar voluit associëren. De psychisch kreupele Vincent die verlichting voor zijn lijden zoekt; de spanning bij schilder, schrijver en iedere mens tussen afstand en nabijheid (een spanning die in deze covid tijden uitvergroot wordt), beide nodig om (samen) te leven; de nagloed van zijn bekendste doek 'Sterrennacht' dat hij een maand eerder schilderde; ...

VINCENT

1  Hedera helix

Kun je meer van kreupelhout zijn dan hij?

Zijn raam in Saint-Rémy zag klimop

krioelen tegen de sterren op.

Verlichting ontsproot : gebogen streekjes

ontploften op doek. Alles zo dik in de olie

dat verf ons de verte injoeg.

Stammen werden jubelend

kleurtapijt dat afstand vraagt

voor zonlicht door de kruinen valt.

(uit: Theunynck, Peter, De benen van de hemel, Uitg. Wereldbibliotheek, Amsterdam, 2014, blz. 59)

(Vincent Van Gogh : Sous-bois 
©Van Gogh Museum Amsterdam)

 

Pasen maar opnieuw niet als "gewoon"

 De paasperiode is altijd al een soort overgangsperiode 

van de doodse en koude winter 

naar een warme en levendige zomer, 

lente bij uitstek dus. 

Maar dit jaar zullen we het terug mogen beleven 

met de handrem op.

De natuur heeft echter geen remmen en 

knopt en bot en groent en groeit en bloeit maar

zonder quarantaine of afstandsregels.

Laat er ons van genieten.

Laat er ons aan laven.

Laat er ons blij van worden.

(eigen foto - 1 april 2021)

(eigen foto - eind maart 2021)

Machtig en geveld...

 Bomen kunnen groot worden 

en een zekere majesteit en macht uitstralen, 

maar toch zijn er krachten die hen kunnen vellen. 

En mensen zijn ook maar bomen...

(eigen foto - 26 maart - kasteeldomein 'd Aertrycke)

(eigen foto - 30 maart 2021 - Drongengoedbos Ursel )