Villa Empain: Ways of Seeing

Voortbordurend op een publicatie van John Berger uit 1972 over de beeldcultuur in onze samenleving is er een mooie tentoonstelling opgebouwd in de mooie locatie van de Villa Empain in Brussel.
Hoe kunstenaars onze manieren van kijken tonen, daar gaat het hier om. Ook al 'weet' je al het meeste (weten met die bovenste  5%  van ons, die waterachtige massa die we ons brein noemen), toch kan het nooit kwaad om ons ook op een andere manier te laten aanspreken en bevragen. Daarom vond ik het best een mooie expositie, die nog te zien is tot 18 februari.

Spiegels tonen ons onszelf en onze omgeving maar toch... De kunstenaar Jeppe Hein maakte in 2013 een draaiende spiegel die ons verwonderd laat kijken naar onszelf en de omgeving. In de Villa Empain zien we zijn Rotating Mirror Object II.  Het is in zekere zin een speelse invulling van de titel van de gehele tentoonstelling: wegen van  waarneming.
Begin januari zag ik het zo.

Parijs 29 december 2017 Petit Palais expo Andres Serrano

Tijd voor een kopje koffie...

De Zweedse dichter Tomas Tranströmer kreeg in 2011 de Nobelprijs voor de literatuur. Deze voor mij tot dan toe volledig onbekende dichter leerde ik daarna kennen dank zij de bloemlezing "De herinneringen zien mij. Verzamelde gedichten / memoires" met gedichten vertaald door Bernlef.

Deze zeer toegankelijke verzen nodigen uit tot mijmeren bij soms heel alledaagse dingen zoals een kopje koffie (blz.70 in bloemlezing).

(Barcelona mei 2014)

ESPRESSO

De zwarte koffie op het terras
met stoelen en tafels kleurrijk als insecten.

Kostbare opgevangen druppels
vervuld van dezelfde kracht als Ja en Nee.

De koffie wordt donkere cafés uitgedragen
en kijkt zonder te knipperen in de zon.

In het daglicht een weldadige zwarte stip
snel uitstromend in een bleke klant.

De koffie lijkt op de druppels zwarte diepzinnigheid
soms opgevangen door de ziel,

een weldadige schok teweegbrengend: Vooruit!
Inspiratie om de ogen te openen.



De koffie met stukje cake bij onze aankomst in Barcelona vervulde destijds helemaal wat deze verzen zeggen: je bent hier nu in een andere stad, doe je ogen open, slurpt de beelden en klanken op, laat alles inspiratie worden.

Parijs Bassin de la Villette 28 december 2017

Parijs la Seine musicale

Vlakbij de Pont de Sèvres bevindt zich de nieuwe muziekzaal La Seine Musicale.
Op Kerstdag 2017 bij een kille wind ging ik toch een kijkje nemen. Er was niets geprogrammeerd die dag en niet alleen het eiland zelf, maar ook de nieuwe moderne wijk ernaast was doods en leeg. Het geheel kreeg daardoor een sombere koele indruk. Het bezoek is over te doen bij mooier weer en een doordeweekse dag, denk ik.

Meten is weten: 5 pond

De Nederlandse dichter en bioloog Leo Vroman bleef als dichter heel actief tot aan zijn dood in 2014  op 99-jarige leeftijd. In een bundel van 2010 (toen was de dichter 94 jaar), maar gepubliceerd in 2011 ("Daar") is er een gedicht waarin de wetenschapper-dichter zich (nog altijd) dol toont op getallen.  Het gedicht is een feestelijk over elkaar heen tuimelen van cijfers en rekenkundige formules. Het relativeert tegelijk de sérieux én van de poëzie én van de wiskunde.

DE TAART
                                                                                              

'Je bent in de laatste 3 maanden'
zei de dokter, '5 pond afgevallen.'
Mijn overschot ging meteen aan de
slag (dol op getallen):
ik woog toen daar
120 en moest juist hoognodig
zogezien 2 pond overbodig
kwijt dus woog misschien
120 - 2 is 118 pond maar.
Verlies was 5 x 12 : 3 is 20 pond per jaar,
dus word ik 100 jaar oud
dan weeg ik 118 - (100-94) x 20 is min 2
een gewicht waarmee
men het niet lang volhoudt,
maar eet ik uiteraard
de hele verjaardagstaart
en kom dan zeg 5 pond aan
dan kan ik weer bestaan
als een baby van 5-
2 is 3 pond: een goed begin.

(uit bundel: Daar, blz. 19)

Street Art in Parijs - 24 december 2017

(Rue du Volga)

(Rue du Volga)

En nog langs de straten van Parijs...

De voetpaden van Parijs zijn niet alleen voorzien van vele vuilnisbakken met groene doorschijnende zakken, bomen, soms sierlijke straatlantaarns, groene zitbanken, maar ook van allerlei bijzondere zaken.
Hier nog enkele foto's van de dagen na Kerstmis 2017.

(rue d'Avron)

(Rue des Prêtres Saint-Séverin)

Langs de straten van Parijs...

In de laatste week van 2017 was ik in Parijs. Wat je allemaal op straat aantreft, het is soms lachwekkend, soms bevreemdend, soms uiterst bizar. Hier enkele foto's van wat er te vinden was op de voetpaden van de Parijse binnenstad op zondagnamiddag 24 december.
Er zijn zeker verhalen bij te verzinnen, maar dat laat ik aan je fantasie over...

(langs de Boulevard Saint Germain)

(Rue des Fosses Saint Bernard - vlakbij het Institut du monde Arabe)

Het geciteerde citaat -049-

(geciteerd door Chris Spriet in De Standaard, 1 augustus 2017)

Street Art in Parijs -23 december 2017

(Cité Champagne)

Sneeuwstorm...

De Verenigde Staten en Canada kreunen onder de sneeuw en bibberen van de kou in deze eerste dagen van 2018, terwijl Australië zucht onder extreme hitte.  Maar er is geen klimaatsverandering, wees gerust, zeggen sommigen toch. Onlangs heb ik -eindelijk- een bloemlezing uit het werk van de Zweedse Nobelprijswinnaar literatuur 2011 Tomas Tranströmer beginnen verkennen. Een aangename ontdekkingstocht.

Het onderstaande gedicht uit zijn bundel "De halfklare hemel " van 1962 krijgt dank zij de laatste regels een dreigende én profetische toon.

EEN WINTERNACHT

De storm zet zijn mond aan het huis
     en blaast om toon te maken.
Ik slaap onrustig, draai mij om, lees
     met gesloten ogen de tekst van de storm.

Maar de ogen van het kind zijn groot in het donker
     en de storm, voor het kind buldert hij.
Beiden houden van slingerende lampen.
     Beiden zijn halfweegs de taal.

De storm heeft kinderlijke handen en vleugels.
     De karavaan slaat op hol naar Lapland.
En het huis voelt zijn sterrenbeeld van spijkers
     dat de muren samenhoudt.

De nacht heerst kalm over onze vloer
     (waar alle verklonken voetstappen
als gevallen bladeren in een vijver rusten)
     maar daarbuiten, wild is de nacht!

Over de wereld trekt een ernstiger storm.
     Hij zet zijn mond aan onze ziel
en blaast om toon te maken. Wij vrezen
     dat de storm ons leegblazen zal.

(vertaling: Bernlef, uit: "De herinneringen zien mij", De Bezige Bij, Amsterdam, 2011, blz.80)

(foto gevonden op internet)

Na: Christian Boltanski - slot-

De indrukwekkende tentoonstelling met nieuwe site-specifieke installaties naast ouder werk van Christian Boltanski in de Oude Kerk Amsterdam heeft de veelzeggende titel meegekregen: Na. (nog tot 29 april 2018)

In een gesprek met de curator van de tentoonstelling Jacqueline Grandjean zegt de artiest over zijn opzet van deze tentoonstelling wat volgt. Hij had in 1987 deze plek al eens bezocht. " Ik vond de Oude Kerk zeer mooi, maar ook erg leeg. Dat is wat ik me herinner aan deze plek, de leegte. Toen ik in 2016  terugkwam, wilde ik een oplossing vinden... omdat ik sinds kort veel nadenk over doodgaan. Het feit dat de Oude Kerk een begraafplaats is, is heel interessant voor mij op dit moment. (...) Wat ik tot stand wil brengen is een ervaring."  Daartoe ontwikkelde hij een soort ongelijkmatig landschap van tombes van verschillende hoogten. De tombes bepalen je uitzicht en beletten dat je de ruimte in één blik kan overzien. Deze tombes zijn verspreide kubussen in donker plastic met daarbinnen een ventilator die zorgt dat de plastic beweegt. Deze site-specifieke installatie kreeg als titel mee: Les Appareils.

(eigen foto's 16 december 2017)

Na: Christian Boltanski -vervolg-

In de Oude Kerk in Amsterdam is de nieuwste tentoonstelling met werk van de Franse installatiekunstenaar Christian Boltanski nog te zien tot 29 april 2018.
In het koorgedeelte, bovenop de soms massieve grafdeksels staan er 15 stoelen met over de rugleuning telkens een zware jas. Het is alsof de persoon die op die stoel zat heel even is weggelopen en elk moment kan terug komen. De titel van dit werk suggereert dit ook enigzins: Attente (het wachten).
Dit is een nieuw gecreëerd werk voor deze tentoonstelling. De Nederlandstalige opdrukken van deze stoelen tonen het ook.

(eigen foto's 16 december 2017)

NIEUWJAAR 2018

Bij dit nieuwjaar snuisterde ik in een oud Prisma Pocketje met een bloemlezing van gedichten van Guido Gezelle.

Uit zijn bundel "Jaarkrans" dit vers om 2018 mee in te zetten.

  't Nieuwjaar! Och! 't is altijd 't oude:

zitten beven van de koude;

    dan, deur slijke en moze gaan;

    later, in de zonne braên;

als het zwijn zit in de kuipe,

't keerske brandt al in de puipe;

    en, van zoo de winter fluit,

    't keerske is dood, en 't jaar is uit!