Een foto van een onder water gelopen loopgracht nabij Passendale in de zomer van 1917. een kapotgeschoten boomstam dient als steun voor een soldaat. Maar de slijkerige soldaat gaat bijna op in het desolate landschap. En als er geschoten wordt, moeten de militairen wel het water induiken om zich in veiligheid te stellen. Bemoedigend is dit allemaal niet, bemodderd des te meer.
Sam Dillemans heeft in de tentoonstelling deze foto twee maal gebruikt als uitgangspunt voor een schilderij.
Het ene werk wordt ook gebruikt voor de flyers van de tentoonstelling.
Hij recycleerde hier een ander schilderijtje (90 x 60 cm) om zijn werk op te schilderen. We kunnen er onder andere een molen (of andersoortig ronde witte toren) zien, groene velden en mauve oranje luchten belicht door een ondergaande zon). Deze psychedelische kleuren geven aan het geheel een dreigende 'giftige' sfeer. De modderige brij aan de voeten van de eerste soldaat doet mij denken aan een lichaam (een gevallen mede-soldaat? een paard of muilezel?
Hetzelfde motief herneemt hij op een groter doek (200 x 140 cm), waaronder ik een landschap vermoed dat Dillemans zelf enige jaren geleden heeft geschilderd, maar er nu blijkbaar niet meer tevreden over is. Ook andere landschappen uit zijn vorige expositie hebben hetzelfde lot ondergaan (zie rechts op de onderste foto op mijn blogpost van 26 maart laatst). Door de andere ondergrond is dit tweede werk veel contrastrijker en donkerder. De rode onderlaag roept bloed op en de heftige donkere wolkenhemel dreigt mee. De dikke smeuïge verfbehandeling voor de door bommen omgewoelde grond versterkt nog de modderigheid van het soldatenleven in deze menselijke hel. De soldaten gaan bijna op in het woeste lege landschap. Het beetje groen (traditioneel de kleur van de hoop) verzacht voor even en geeft de ogen van de toeschouwer misschien even rust.
Boeiend om te zien hoe de kunstenaar altijd weer op zoek gaat naar zijn picturale mogelijkheden.
