zondag 30 augustus 2015
vrijdag 28 augustus 2015
Woorden en beelden -3
Bij het terugbladeren in de catalogus van het kunstenfestival Watou 2015 was ik opnieuw gecharmeerd door een gedicht van Fernando Pessoa, dat te lezen was in het festivalhuis op de Markt van Watou.
Hier de regels die mij deden mijmeren :
Essentieel is kunnen zien,
kunnen zien zonder te denken
kunnen zien wanneer men ziet,
en niet denken wanneer men ziet
noch zien wanneer men denkt.
Maar dat (wee ons, met onze aangeklede zielen!),
dat vereist diepgaande studie,
eist een leerschool in verlering
....
(Verzamelde verhalen#7, blz. 56)
Bij deze woorden dacht ik aan de reeks foto's van bloemen die Robert Mapplethorpe maakte in de jaren '60-'70-'80 van vorige eeuw.
Van het internet heb ik deze gehaald.
Hier de regels die mij deden mijmeren :
Essentieel is kunnen zien,
kunnen zien zonder te denken
kunnen zien wanneer men ziet,
en niet denken wanneer men ziet
noch zien wanneer men denkt.
Maar dat (wee ons, met onze aangeklede zielen!),
dat vereist diepgaande studie,
eist een leerschool in verlering
....
(Verzamelde verhalen#7, blz. 56)
Bij deze woorden dacht ik aan de reeks foto's van bloemen die Robert Mapplethorpe maakte in de jaren '60-'70-'80 van vorige eeuw.
Van het internet heb ik deze gehaald.
woensdag 26 augustus 2015
Mehdi-Georges Lahou : een antwoord van J.M. Coetzee
Ik ben de schitterende uitgave "Allen vlees" met citaten uit boeken van J.M. Coetzee en foto's van details van werken van Berlinde De Bruyckere aan het ontdekken. Eén citaat bracht mij terug bij Mehdi-Georges Lahou de grenadier in het In Flanders Fields Museum(zie mijn blog van 8 juli en volgende dagen).
Zoals ik toen ook heb gezegd
roept de herdenking van Wereldoorlog I ons
bij de actualiteit met zijn oorlogsgeweld in Syrië en andere brandhaarden.
De vragen blijven open :
Hoe vrede bewerkstelligen?
Hoe granaten voor eeuwig en altijd opbergen?
Dit las ik van Coetzee :
"Dan gebeurt er iets. Langzaam, als een granaatappel, barst mijn hart van dankbaarheid; als een vrucht die opensplijt om het zaad van de liefde te onthullen. Dankbaarheid, granaatappel : twee zusterwoorden." (Allen vlees, blz. 12)
Dankbaarheid kan maar ontstaan als we beseffen dat we iets (of veel of ongeveer alles) gekregen hebben, zoals ook het land en het gezin waarin we geboren zijn Maar blijkbaar is dit besef niet zo vanzelfsprekend.
Zoals ik toen ook heb gezegd
roept de herdenking van Wereldoorlog I ons
bij de actualiteit met zijn oorlogsgeweld in Syrië en andere brandhaarden.
De vragen blijven open :
Hoe vrede bewerkstelligen?
Hoe granaten voor eeuwig en altijd opbergen?
Dit las ik van Coetzee :
"Dan gebeurt er iets. Langzaam, als een granaatappel, barst mijn hart van dankbaarheid; als een vrucht die opensplijt om het zaad van de liefde te onthullen. Dankbaarheid, granaatappel : twee zusterwoorden." (Allen vlees, blz. 12)
Dankbaarheid kan maar ontstaan als we beseffen dat we iets (of veel of ongeveer alles) gekregen hebben, zoals ook het land en het gezin waarin we geboren zijn Maar blijkbaar is dit besef niet zo vanzelfsprekend.
maandag 24 augustus 2015
Bruegel wordt cineast... : A Pigeon sat on a Branch reflecting on Existence.
Voor wie de film niet heeft gezien : deze Zweedse film bestaat uit meer dan dertig losstaande sketches die allen zijn opgenomen in vale tinten. Het zijn tableaux vivants die altijd iets absurds in zich hebben (vb. leger van 18e eeuwse koning Karel valt een hedendaags café binnen en nadat alle vrouwen op bevel van de koning buitengezet zijn begint hij te flirten met een blonde jongen die aan de bar zit; vb. zwarten worden een grote rollende ton ingejaagd door blanke kolonialen om de ton draaiende te houden; vb. in een café begint iedereen mee te zingen met de manke dienster Lotte...). Voor de titel van zijn film verwijst de regisseur uitdrukkelijk naar een schilderij van Bruegel, nl. Jagers in de sneeuw, waar je prominent enkele vogels op de takken van een kale boom ziet zitten.
Marijnissen typeert Bruegel in zijn standaardwerk over deze bijzondere schilder(1988, blz. 403) als iemand die graag een hoog gelegen uitkijkpost opzoekt om dan de wereld die hij ziet in beeld te brengen. Hij zegt hierbij : "We vergelijken zijn betoog graag met een passage uit Erasmus' Lof der zotheid waar de mensheid, geobserveerd vanop de maan, er uitziet als zwermen vechtende vliegen en vliegjes; ze zoeken elkaar te vangen, ze bestelen elkander, stoeien, maken bokkesprongen, worden geboren, stuiken neer en sterven. Het is door dergelijke passages dat Erasmus na zoveel eeuwen nog steeds genietbaar is. Men noemt het zijn moderniteit. Verbaast hij zich over al het misbaar en de tragedies veroorzaakt door een zo nietig beestje dat bestemd is weldra ten onder te gaan, zijn deernis laat de mens een kans op beterschap. Erasmus en Bruegel zijn nog niet zo modern dat ze de mens onverbiddelijk ontluisteren."
De regisseur Roy Andersson heeft in de grauwheid van zijn film "A Pigeon sat on a Branch reflecting on Existence" een ingehoudenheid die de kijker verwart en enige deernis opwekt.Hij observeert zoals Bruegel van buitenaf. De film is zoals menig schilderij van Bruegel : je kijkt naar vele taferelen of scenes met elk een eigen verhaaltje maar alles in eenzelfde tonaliteit. Een bruegeliaanse filmervaring.
De cinemazetels zaten comfortabel tijdens de voorstelling en toch zat ik er niet gerust. Na de eerste drie taferelen van deze film waren al enkele doden gevallen en werd er onbeschaamd geruziet over geld en een erfenis terwijl de moeder nog helder is op haar sterfbed. Zoals Marijnissen over Bruegel schreef, zo zag ik het ook bij deze film : kleine mensjes die vechten, stoeien, het leven proberen te overleven. Soms wil ik lachen, soms hoofdschuddend glimlachen, soms wegkijken, soms ongemakkelijk schuiven op de comfortabele cinemazetel...
Zoals de meeste schilderijen van Bruegel brengt de film geen afgerond verhaal van goeden en slechten. Je ziet taferelen, je ziet mensen komen en gaan. Er zijn twee terugkerende gegevens, als het ware twee refreinen die een soort rode draad vormen in de film. Er zijn Sam en Jonathan, de handelsreizigers in feestartikelen, die we zien op verschillende momenten : in een winkel, bij een slechtbetalende klant, in hun kamertje,... En een tweede terugkerende element is een telkens ander personage dat een telefoon opneemt en antwoordt : fijn om te horen dat alles goed met je gaat.
De meeste films bieden een verhaal aan, zoals de meeste romans, met een begin en einde, een lijn die je als lezer/toeschouwer ontdekt. Zoals we ook ons eigen leven en dat van onze directe medemensen willen of proberen te zien als een lijn met een begin en einde en daartussenin een verhaal van evolutie, groei of verval. Deze film haalt die (kinderlijke?) wensdroom onderuit en is ook in die zin confronterend.
En weken na het cinemabezoek zag ik nog bepaalde taferelen die mij bleven boeien omwille van een raadsel, een sfeer van onthutsende menselijkheid, een mengeling van tristesse en absurditeit. Dus een film die echt goed is want onder je huid kruipt.
Marijnissen typeert Bruegel in zijn standaardwerk over deze bijzondere schilder(1988, blz. 403) als iemand die graag een hoog gelegen uitkijkpost opzoekt om dan de wereld die hij ziet in beeld te brengen. Hij zegt hierbij : "We vergelijken zijn betoog graag met een passage uit Erasmus' Lof der zotheid waar de mensheid, geobserveerd vanop de maan, er uitziet als zwermen vechtende vliegen en vliegjes; ze zoeken elkaar te vangen, ze bestelen elkander, stoeien, maken bokkesprongen, worden geboren, stuiken neer en sterven. Het is door dergelijke passages dat Erasmus na zoveel eeuwen nog steeds genietbaar is. Men noemt het zijn moderniteit. Verbaast hij zich over al het misbaar en de tragedies veroorzaakt door een zo nietig beestje dat bestemd is weldra ten onder te gaan, zijn deernis laat de mens een kans op beterschap. Erasmus en Bruegel zijn nog niet zo modern dat ze de mens onverbiddelijk ontluisteren."
De regisseur Roy Andersson heeft in de grauwheid van zijn film "A Pigeon sat on a Branch reflecting on Existence" een ingehoudenheid die de kijker verwart en enige deernis opwekt.Hij observeert zoals Bruegel van buitenaf. De film is zoals menig schilderij van Bruegel : je kijkt naar vele taferelen of scenes met elk een eigen verhaaltje maar alles in eenzelfde tonaliteit. Een bruegeliaanse filmervaring.
 |
| (beide afbeeldingen gevonden op internet) |
De cinemazetels zaten comfortabel tijdens de voorstelling en toch zat ik er niet gerust. Na de eerste drie taferelen van deze film waren al enkele doden gevallen en werd er onbeschaamd geruziet over geld en een erfenis terwijl de moeder nog helder is op haar sterfbed. Zoals Marijnissen over Bruegel schreef, zo zag ik het ook bij deze film : kleine mensjes die vechten, stoeien, het leven proberen te overleven. Soms wil ik lachen, soms hoofdschuddend glimlachen, soms wegkijken, soms ongemakkelijk schuiven op de comfortabele cinemazetel...
Zoals de meeste schilderijen van Bruegel brengt de film geen afgerond verhaal van goeden en slechten. Je ziet taferelen, je ziet mensen komen en gaan. Er zijn twee terugkerende gegevens, als het ware twee refreinen die een soort rode draad vormen in de film. Er zijn Sam en Jonathan, de handelsreizigers in feestartikelen, die we zien op verschillende momenten : in een winkel, bij een slechtbetalende klant, in hun kamertje,... En een tweede terugkerende element is een telkens ander personage dat een telefoon opneemt en antwoordt : fijn om te horen dat alles goed met je gaat.
De meeste films bieden een verhaal aan, zoals de meeste romans, met een begin en einde, een lijn die je als lezer/toeschouwer ontdekt. Zoals we ook ons eigen leven en dat van onze directe medemensen willen of proberen te zien als een lijn met een begin en einde en daartussenin een verhaal van evolutie, groei of verval. Deze film haalt die (kinderlijke?) wensdroom onderuit en is ook in die zin confronterend.
En weken na het cinemabezoek zag ik nog bepaalde taferelen die mij bleven boeien omwille van een raadsel, een sfeer van onthutsende menselijkheid, een mengeling van tristesse en absurditeit. Dus een film die echt goed is want onder je huid kruipt.
zaterdag 22 augustus 2015
Thomas Lerooy in le Petit Palais in Parijs
Le Petit Palais in Parijs voert ons naar het Frankrijk van rond het jaar 1900. Maar deze zomer vinden we onszelf terug dankzij ingrepen van de Belgische artiest Thomas Lerooy (°1981 Roeselare).
Hoe vinden we onszelf?
Als mensen die teveel denken en beredeneren : we slepen ons grote hoofd overal mee, het weegt zo zwaar.
Hoe worden wij aan onszelf teruggegeven?
Als mensen die zelf maar verbrokkeld, toch proberen lief te hebben.
Hoe zijn we als we geconfronteerd worden met lijden en zoveel menselijke miserie?
Als mensen die zelf uiteenvallen, onzeker over wat te denken, wat te doen, wat te zeggen, wat te laten bij al die ellende van en door mensen.
Hoe vinden we onszelf?
Als mensen die teveel denken en beredeneren : we slepen ons grote hoofd overal mee, het weegt zo zwaar.
Hoe worden wij aan onszelf teruggegeven?
Als mensen die zelf maar verbrokkeld, toch proberen lief te hebben.
Hoe zijn we als we geconfronteerd worden met lijden en zoveel menselijke miserie?
Als mensen die zelf uiteenvallen, onzeker over wat te denken, wat te doen, wat te zeggen, wat te laten bij al die ellende van en door mensen.
 |
| (drie eigen foto's eind juni 2015) |
donderdag 20 augustus 2015
woensdag 19 augustus 2015
Kunstenfestival Watou : poëzie zonder woorden (2)
 |
| (installatie van Robert Roelink in de Douviehoeve) |
zondag 16 augustus 2015
Mijn eigenzinnig woordenkraam -3-
 |
| (Brugge september 2014) |
Taal is levend. Er komen woorden bij en er verdwijnen woorden. Woorden krijgen soms een andere, een nieuwe of een tweede betekenis erbij.
Wat ik in de laatste maanden gehoord of gelezen heb aan nieuwe woorden en mooi vind.
-democratuur : Mia Doornaert signaleert in De Standaard van 4 mei 2015 dat heel wat Russen met dit woord hun huidige politieke bestuursvorm aanduiden...nl. een 'democratisch' gekozen dictatuur ofwel een dictatuur die in een democratisch kleedje is gestoken ... ;
-identiteitsarmoede : Tim Devriese gebruikt in een opiniestuk in De Standaard van 10 augustus 2015 deze term om aan te klagen dat in de openbare ruimte zo weinig diversiteit te zien is en dat onder druk vele tekenen van anders-zijn, zeker als het gaat om homoseksualiteit, niet getolereerd worden of afkeurende reacties uitlokken; deze term is niet alleen mooi als woord maar toont ook de trieste realiteit van de hypocrisie tussen woorden en wetten enerzijds en de overheersende Niets-Voor een-Ander-mentaliteit anderzijds
vrijdag 14 augustus 2015
woensdag 12 augustus 2015
Fondation Louis Vuitton juni 2015 (4)
De benedenverdieping van de Fondation Vuitton, 'la cave', bestaat uit twee delen. Binnen zijn er de expositieruimtes voor de tijdelijke tentoonstellingen, en daarnaast is er een half-open buitenruimte. Deze bestaat uit niet veel meer dan een gaanderij rond een watervlak , maar de spiegels en de belichting maken een wandeling in 'la cave' tot een leuke en speelse ervaring. Hier enkele foto's.
maandag 10 augustus 2015
Publieke woorden 01
 |
| ("de badkuip" Amsterdam -Stedelijk Museum- december 2013) |
 |
| (Wenen-buurt van Mozarthuis-juni 2013) |
zaterdag 8 augustus 2015
Fondation Louis Vuitton juni 2015 (3)
Hoe kijken we naar tentoonstellingen? Zo heb ik mensen zien kijken in de fondation Louis Vuitton.
 |
| (actieve en contemplatieve bezoekers) |
 |
| (interessante teksten ?) |
 |
| (interessante werken) |
 |
| (jong geleerd) |
vrijdag 7 augustus 2015
woensdag 5 augustus 2015
Het geciteerde citaat - 15
 |
| (geciteerd door René ten Bos in zijn boek "Water", uitg.Boom, 2014, blz.298) |
dinsdag 4 augustus 2015
Fondation Louis Vuitton juni 2015 (2)
De bijzondere architectuur van de fondation Louis Vuitton biedt ook binnen soms verbazingwekkende zichten. Bij mijn bezoek eind juni 2015 was het stralend zomerweer en zo ontstond er vaak een bijzonder spel van licht en schaduw. Dit leverde deze foto's op.
zondag 2 augustus 2015
Kunstenfestival Watou 31 juli : reflecties
Hier een eerste terugblik op het bezoek aan kunstenfestival Watou 2015. Een aantal eigen foto's-reflecties in afwachting dat er meer foto's volgen met reflecties.
Abonneren op:
Posts (Atom)