Vermeer voor stille toeschouwers - 3 -

 De grote Vermeer-tentoonstelling in Amsterdam lokt duizenden toeschouwers, die in tijdsblokken gestroomlijnd mogen proberen de stille wereld van de Delftse meester binnen te schuifelen. Maar hoe dicht je bij de schilder kan komen is ook een kwestie van openheid en aandacht. En daar kunnen dichters ons bij helpen.

Een van de vaste werken in het Rijksmuseum, dus daar ook nog te zien nà de expo, is "De brieflezende vrouw in het blauw". 

(© Wikipedia)

De Zweedse dichter (en Nobelprijswinnaar literatuur 2011) Tomas Tranströmer brengt ons in onderstaande vers dichter bij dit werk van Vermeer én bij de leefwereld van het 17de Eeuwse Holland. 

VERMEER

Geen beschermde wereld... Direct achter de muur begint het lawaai

begint de herberg

met gelach en gekanker, rijen tanden, tranen, klokgebeier

en de zwakzinnige zwager, doodsaanzegger voor wie iedereen moet beven.

De grote explosie en de verlate schrede van de redding,

schepen die een hoge borst opzetten aan de rede, geld dat in

       verkeerde zakken kruipt

vordering op vordering gestapeld

opengesperde rode bloemkelken die oorlogsvrees zweten.

Daarvandaan en dwars door de muur het heldere atelier binnen

de seconde in die eeuwen mag leven.

Schilderijen die zich 'De Muziekles' noemen

of 'Het lezende vrouwtje in blauw' - 

zij is in de achtste maand, twee harten trappelen daarbinnen.

Tegen de achtermuur hangt een gekreukelde kaart van Terra Incognita.

Ademt kalm... Een onbekende blauwe stof zit vastgenageld aan de stoelen.

De gouden kopspijkers vlogen er met enorme vaart in

en bleven daar steken

alsof zij nooit anders dan in rust waren geweest.

Je oren suizen door de diepte of de hoogte.

Het is de druk van de andere kant van de muur.

Hij laat ieder feit zweven

en verschaft het penseel houvast.

Het doet pijn om door muren te gaan, je wordt er ziek van

maar het is noodzakelijk.

De wereld is één. Maar muren...

En de muur is een deel van jezelf -

je weet het of je weet het niet, maar het geldt voor allen

behalve voor kleine kinderen. Voor hen geen muur.

De heldere hemel staat tegen de muur geleund.

Hij is als een bede tot het lege.

En het lege wendt zijn gezicht tot ons

en fluistert:

'Ik ben niet leeg, ik ben open.'

(uit: Tranströmer, Tomas, De herinneringen zien mij, Uitg. De Bezige Bij, Amsterdam, 2011, blz. 238-239 -Vertaling: Bernlef)

Vermeer voor stille toeschouwers - 2 -

 Terwijl men aanschuift in het Rijksmuseum Amsterdam om de 'grootste' Vermeertentoonstelling ooit te bezoeken, probeer ik hier ook dichter bij Johannes Vermeer te komen aan de hand van de verzen van dichters. De schilder van de stilte kun je beter genieten via de stilte van de dichter. We kijken vandaag naar een werk dat normaal te zien is in het Kunsthistorisches Museum van Wenen : allegorie van de schilderkunst. Een werk waarop héél veel te zien is én een schilderij over schilderen... altijd spannend.

(©Wikipedia)

De dichter die ons dichter bij deze Vermeer probeert te brengen Jan De Vriendt.

GEDICHT

(bij een schilderij van Vermeer) Wenen

 Kunsthistorisch Museum

Alsof je jezelf nog nooit was tegengekomen

zo wals je door de zalen. De namiddag

wordt versneden in eeuwen

hout en verf. Vermeer zet ons aan

tot hardop fluisteren. Die witte seconde van instap

nadat het gordijn opzij gaat.

Het atelier is bevolkt. Het kan niet ontkend.

In een hoek een dame die zichzelf

dag na dag heruitvindt.

Van buiten waait lawaai zijn kruin

in. Een gedachte die als een razende

door zijn hoofd rent tot er bijna steengruis

uit zijn oog valt. Misschien komt het hierop neer.

Misschien is alles te herleiden tot: een meisje

in een hoek in het licht die de eeuwigheid in kan

en dat dat werk moet gebeuren.

(De Vriendt, Jan in: Poëziekrant, jg. 43, nr. 6, december 2019, blz. 23) 

Vermeer voor stille toeschouwers ... -1-

 De grote, de grootste Vermeer-tentoonstelling ooit loopt nu in het Rijksmuseum van Amsterdam. De tickets vlogen de deuren en ramen uit en het is nu rijkelijk te laat om nog je kans te wagen. 

Hier bied ik een alternatief: kijk rustig naar Vermeer en laat zijn stilte binnensijpelen mede dank zij dichters die dichten bij Vermeer. Niet letterlijk, maar met het geestesoog kan je misschien dank zij de verzen van dichters nog dichter komen dan je ooit zou komen in de drukte van deze mega-expositie. 

We beginnen dit bezoek aan Vermeer met "Schrijvende vrouw in het geel", dat hangt in de National Gallery of Art in Washington.

(©Wikipedia)

De dichter die ons probeert dichter te brengen bij dit werk van Johannes Vermeer is Jozef Deleu. 

VERMEER

aan wie denkt

het briefschrijvende meisje

van vermeer

zij zoekt woorden

voor het geluk dat ze droomt

zij lijkt mijn vrouw

schrijvend naar haar kleinzonen

(uit: Deleu, Jozef, geluiden voor de laatste dag

miniaturen, 

uitgeverij Poëziecentrum,

 Gent, 2021, blz. 33) 

Stille levens aan de rand van de zee - 2 -

 Graag kom ik nog even terug op de mooie expositie "Stille levens" die nog tot 21 mei te zien is in Oostende, in de Venetiaanse Gaanderijen. Zoals de titel aangeeft is het een thematentoonstelling rond het genre 'stilleven' of zoals het in het Frans ook wel mooi maar ook doodser klinkt 'nature morte'.

Wie in Oostende zeker niet mag ontbreken is Leon Spilliaert. Er is onder anderen het mooie stilleven "Karaf op nachttafel" te zien..

(Leon Spilliaert : Karaf op nachttafel
eigen foto)

In de twintigste eeuw werd door kunstenaars veel geëxperimenteerd. De materie werd onderzocht, de compositie op een twee-dimensioneel vlak werd opengebroken, wat vroeger een detail was van een groter doek werd uitvergroot tot abstracties. Er zijn dan ook een aantal abstracte werken te zien die toch mooi passen als een 'stil' leven, werken die én leven én stilte uitstralen. Zoals hier op de achterwand een werk van Bart Vandevijvere.

(eigen foto)

Een tentoonstelling vol 'leven' en kleur en variatie. Zeker de moeite waard.

Stille levens aan de rand van de zee - 1 -

 Wie langs de kustlijn wandelt, kan blijven kijken en altijd weer iets nieuws en iets anders zien. De kabbeling van de golven, de kleuren van water en lucht en wat er zoal aanspoelt. Dat in de Venetiaanse Gaanderijen in Oostende nu nog tot 21 mei een expositie loopt over stillevens lijkt zo gewoon...alsof ze gewoon aangespoeld zijn al die mooie schilderijen en foto's en enkele sculpturen.

Toch heeft de curator van dienst, schilder Koen Broucke, er veel energie aan besteed en zelf wat werk speciaal gemaakt voor deze expo. Wat Broucke hier heeft samengebracht is een zéér mooi overzicht van het genre 'stilleven' zoals het in de voorbije decennia tot op vandaag wordt gerealiseerd bij ons. Het stilleven, betoogt Broucke, is in werkelijkheid een intiem portret van de kunstenaar. Je kan er zijn/haar kwetsbaarheden en posities ontdekken.

Hij start de tentoonstelling met de schelpenwinkels die ooit in Oostende bestonden en hun waren etaleerden als een "nature morte" en zo passeren daarna andere vormen van stillevens zoals bloemstukken, vanitas-uitbeeldingen, dode dieren tot uitvergrotingen die abstracties worden. 

Hier een eerste worp met enkele doeken van Broucke : 

gestrande duif en gestrande meeuwen. 

Stillevens dus én "nature morte".

(eigen foto - vier maal Koen Broucke)

En dan wil ik heel bijzonder een van de twee geëxposeerde werkjes tonen van de Oostendse schilder Werner Watty, die op 9 maart dit jaar op 70-jarige leeftijd is overleden. Het stilleven ademt zoveel stilte uit dat je deze man die nu de onoverzienbare stilte bewoont, als het ware naar je ziet kijken. 

(Werner Watty : Strangestokjes
eigen foto)

 

Woord en verf en woord - 2 - Mondriaan

 

Dichters vinden soms woorden bij schilderijen die ons als toeschouwers beter laten kijken. De dichter vindt vaak zijn inspiratie in een schilderij dat ook enige affiniteit heeft met zijn eigen artistiek traject. De dichter Roland Jooris heeft altijd gezocht om woord en werkelijkheid in hun relatie met elkaar af te tasten, en met de jaren is de dichter schaarser geworden in zijn woorden.

Dat hij nu juist inspiratie vindt bij Piet Mondriaan lijkt niet zo moeilijk te vatten. Beiden kunstenaars waren/zijn op zoek naar het weglaten van het overbodige en naar het zoeken van wat zij met hun beschikbare middelen kunnen suggereren en wat zij als kern of essentie willen overhouden. Mondriaan heeft in de jaren 1910-1920 resoluut gezocht naar ritme in een spel van rechte lijnen. En over Mondriaan schrijft Jooris dit passend vers. 

Tweemaal ritme en sereniteit, tweemaal zoeken naar vorm en vervoering.

Het werk van Piet Mondriaan "Compositie 10 in zwart wit" heeft ook als naam 'pier en oceaan' en bevindt zich in het Kruller-Müller Museum.

(Piet Mondriaan: Compositie 10 zwart wit
©Kruller Muller Museum)

MONDRIAAN : PIER EN OCEAAN

Haaks

op oneindig : tegenstrijdig

niet te stillen evenwicht : staketsel

dat verweerd tegen beweging

stokt;

sereen

in zee : een pier

een interval, hoe zilt van lijn

een kathedraal: een fuga

die haar ruimte klaart

in het besterd heelal

van een ovaal

(uit: Bloemlezing uit de poëzie van Roland Jooris, samengesteld door Stefaan Evenepoel; uitg. Poëziecentrum, Gent, 1997, blz. 208)

Een hapje? Graag... - 2 - Hugo Claus

 De lekkere en leuke bloemlezing over eten, samengesteld door de hotelschool Spermalie in 2007 (uitgeverij Davidsfonds) bevat ook een eenvoudig en mooi gedicht van Hugo Claus.

Hij is op 19 maart nu al vijftien jaar overleden. Een klein lekker eerbetoon aan deze grootheid van de Nederlandstalige letteren.

RIJMEN VOOR EEN REIZIGER IN ANTWERPEN

7.

(©Gazet van Antwerpen)

Zij liggen breeduit in de etalage

de beesten van de zee,

de kleurige kreeft, de kwaje krab,

de onbetrouwbare paling, de weemoedige tong,

de goedlachse haring.

Het goedkoopst is de sprot.

Het duurst de tarbot.

Nee, nog duurder is het gebod van liefde.

(uit: Het geluk van erwtensoep. De lekkerste gedichten., blz. 34)

Woord en verf en woord -1- marines

Dichters hebben iets met schilderijen. 

Zoals schilders goed kijken en wat ze zien omvormen en naar hun hand zetten via hun verf en doek, zo zijn dichters eveneens goede kijkers en wat ze zien zetten ze naar hun hand via de taal. Het is voor mij dan ook niet zo verwonderlijk dat vele dichters verzen schrijven bij schilderijen. 

In de komende periode zal ik van tijd tot tijd onder de titel "woord en verf en woord" (want ja hier heeft het woord het laatste woord...) een gedicht brengen dat werd geschreven naar aanleiding van een (of meerdere) schilderij(en).

Hubert van Herreweghen mag hier de spits afbijten met een vers over marines, zeezichten. Hij verwijst naar Constant Permeke, Leon Spilliaert,  Maurtis Van Saene (+2000), Joos de Momper (ca. 1615), Pieter Bruegel.

(Van Saene : Marine ©MutualArt)

MARINES

Ik zag marines van Constant Permeke,

"'t zeetje", voor mannen die bevissen haar,

vervaarlijk, maar die zelf zonder vaar,

of doende alsof: arbeiden en niet smeken.

Van Saenes zeeën, Cartesiaanse mystiek,

de zee van Spilliaert, Storm van De Momper,

de baai waar Icarus, zonder zijn wiek,

in 't blauwselsop door Bruegel werd gedompeld.

Ik zag in Gaasbeek in de torenkamer

(Joos de Momper : Storm op zee
©Wikimedia Commons)

van Jan de Smedt een Noordzee aan de wand.

Soms vraagt me die marine, als zijn gezant,

het eigen kwelmen te beleven samen:

ik zie de man voor zijn ezel gezeten,

met zijn penselen aan het werk op 't doek.

Een schilder, weet je, schildert zijn geweten,

zijn golfslag naar de Zee der Stilte op zoek.

(uit: van Herreweghen, Hubert , Kornoeljebloed. gedichten, uitg. Lannoo, Tielt, 2000, blz. 16) 

Een schilder schildert zijn golfslag naar zee op zoek...

Villa Empain - familiezaken - 3 -

 Een laatste keer kom ik nog even terug op de tentoonstelling (nog tot eind mei) in de Brusselse Villa Empain "Family matters". 

Familie doet er toe...ook en misschien nog meer dan ooit in deze geglobaliseerde wereld. Dat hebben we ook ervaren tijdens de voorbije corona-jaren waar we zelfs gelimiteerd werden in onze contacten met familie. De lock-downs omwille van corona maakten zelfs familiefeesten onmogelijk en uitvaarten tot een schrale eenzame ervaring. Hoe lang alles zou duren wisten we niet, niet de virologen, niet de politici, niet de zorgsector... De Franse eerste minister zei dan ook dat de lock-down misschien nog verlengd zou moeten worden. Enkel bij 'goede' besmettingscijfers zou er een versoepeling kunnen worden doorgevoerd, of zoals het in het Frans klonk: si et seulement si...Als en enkel als de cijfers beteren. De Franse artieste Sandra Lecoq die meestal schildert, borduurde tijdens het begin van de coronacrisis een viertal doeken met als eerste werk de tekst van de minister en dan drie werken waarin zijzelf telkens iemand omhelst (haar levensgezel, haar zoon en zeer nabije vrienden). Een werk dat spreekt vanuit deze achtergrond.

(Sandra Lecoq: Si et seulement si
eigen foto van eerste twee werken
uit de reeks van vier)

Als uitsmijter van deze berichten over "Family Matters" nog een still die tegelijk een stilleven is uit het videowerk van Ariane Loze ("Chez Nous"). 

Een mooi expo waar je best je tijd voor neemt.

(eigen foto
still uit "Chez Nous" van Ariane Loze)

Verbindingswoord (twee letters)

 Taal is een communicatiemiddel en binnen de taal zijn er vele

(Ivo van Strijtem
©Boektopia)

soorten woorden. Het basismateriaal van schrijvers zijn woorden en dichters verwonderen zich dan ook vaak over hun materiaal. Zo ook dichter Ivo van Strijtem in een bundel uit 2014 "De Liefde, jazeker" (uitg. Atlas Contact). Deze bundel bevat vier afdelingen en de vierde verkent juist zijn eigen metier, het dichterschap. Dus heeft hij het daar ook over woorden en hun gebruik en betekenis. 

Sommige woorden willen uitdrukkelijk delen van een tekst met elkaar in verbinding brengen. Daarom worden ze dan ook verbindingswoorden genoemd (of soms signaalwoorden). Hierbij denken we aan woorden zoals tevens, maar, ofschoon, waarop, vervolgens, kortom, aldus, want, als, indien, tenzij...

Van Strijtem heeft het daarbij ook met veel humor onder anderen over het signaal- of verbindingswoord 'en'.

EN

Dat het zo graag wil geschreven zijn

het gedicht dat met en begint

waardoor het beginnen al begonnen is

een zorg minder

en wellicht ook enigszins

bevrijd is van de dichter

die van een openingswoord een punt

wil maken daar hij zichzelf

zo graag tentoonspreidt

en te schande zet,

dichter, droogkloot,

kommaneuker, zielenpoot.

Maar nu wordt het

gedicht een pad waarop

stapvoets een minnares

los van minnaars.

(uit: Van Strijtem, Ivo, De Liefde, jazeker, Atlas Contact, 2014, blz. 67)

Zoals je merkt blijkt zo'n klein woordje toch meerlagig en zet het aan om verder te zoeken dan de taal zelf.

Villa Empain : familiezaken -2-

 In de tentoonstelling Family Matters ! nog te zien tot 28 mei in de Brusselse Villa Empain is er, zoals ik al eerder heb bericht, veel videowerk te zien. De meeste video's duren tussen de 2 en 10 minuten, maar de video van onze landgenote Ariane Loze duurt  wel ruim 23 minuten. Maar het is zeer de moeite die helemaal te bekijken, en wel om meerdere redenen.

Het waarmerk van deze artieste is dat zij alleen alle rollen speelt in haar videowerken. Hier speelt ze een familiebijeenkomst van vijf zussen en hun kinderen op kerstavond 'chez nous', in hun ouderlijke huis, waar de moeder zwaar ziek ligt in haar kamer op de verdieping. Dat is op zich al heel de moeite waard, maar ze bezorgt ook altijd enorm veel aandacht aan decors en kostumering en die spelen hun aandeel in het verhaal. De bijeenkomst is zwaar geladen, alhoewel alles luchtig begint en speels...en vele facetten van het familiegebeuren komen samen: leven en dood, jaloersheid en onbaatzuchtigheid, verlangens die al dan niet ingelost (kunnen) worden, verwachtingen en verzuchtingen...

Via bijgaande link kan je een kort kennismakingsfilmpje bekijken over deze mooie video. https://www.arianeloze.com/Chez-Nous

In de video wordt Frans gesproken maar er zijn Engelse ondertitels.

(eigen foto)

Met het belang van een stabiele jeugd wordt je geconfronteerd bij een installatie van de Libanese Maha Yammine. Haar werk heeft als titel "Wall" (muur) en je ziet ook een grote tentoonstellingsmuur zoals je die vaak kan zien in exposities : een grote witte blok waar je dan kunstwerken kan aan bevestigen en die je willekeurig in een ruimte kan neerpoten. De achtergrond van Yammine is hier dan wel belangrijk: ze is geboren in 1986 in Libanon, een land dat sedert jaar en dag wordt geteisterd door corruptie en burgeroorlogen. In de Villa Empain ontdek je dan dat de tentoonstellingsmuur van de artieste staat op een 'veld' van knikkers...Hoe bouw je je leven op vanuit zo'n instabiele basis??? En bij die knikkers denk ik dan nog aan kogels en al die miljoenen jongeren die ergens in de wereld opgroeien midden oorlogsgeweld en/of in een gewelddadige onstabiele leefomgeving.

Zo blijft de Boghosian-foundation trouw aan hun beleid met aandacht voor de actualiteit én voor de situatie in het Midden-Oosten. 

Villa Empain : familiezaken -1-

 "Alle gelukkige families zijn gelukkig op dezelfde manier; alle ongelukkige families zijn dit elk op hun eigen wijze." Dit citaat van Tolstoi uit zijn boek "Anna Karenina" is het motto van de nieuwe tentoonstelling  van de Boghossian Stichting in de Brusselse Villa Empain, de titel van de expo die loopt tot 28 mei is : "Family Matters". 

 Het thema 'familie' wordt er getoond via schilderijen, foto's en sculpturen, maar vooral in video's en installaties. We worden meegevoerd naar de verschillende manieren waarop familie betekenis en invloed heeft op een mensenleven. We zien grootouders, kinderen en kleinkinderen; we zien samenkomsten van families; we zien hoe mensen hun plaats zoeken in de wereld vanuit hun beleefde plaats in de familie waarin ze opgroeiden. 

Vooral de verschillende video's vragen wat tijd van de bezoeker, maar ik vond het zijn tijd meer dan waard. 

In de nieuwe reeks blogberichten over eten (Een hapje? Graag...) gaat het over verschillende aspecten van voeding en ook in deze expositie Family Matters zijn er meerdere eetmomenten te zien. 

Een van de eerste video's, 'Le repas' van de Franse Amélie Berrodier,  toont een familie die aan een lange tafel in stilte zit te eten. De stilte voelt ongemakkelijk en toont de onderliggende spanningen. Al kijkend besef je hoe belangrijk de gesprekken zijn tijdens een familiemaaltijd, maar tegelijk ook hoe de woorden soms problemen kunnen verdoezelen.

(Le repas ©Amélie Berrodier)

Een gelijkaardige sfeer spreekt uit de video 'All together now' van onze landgenoot Hans Op de Beeck, die drie types familie-etentjes toont, nl. bij een huwelijk, bij een verjaardag en bij een begrafenis. De sfeer van zo'n bijeenkomsten weet de cineast treffend te vatten en over te brengen. Iedere kijker herkent er zoveel in uit zijn eigen leven. De spiegel die ons wordt voorgehouden is tegelijk vol humor en mededogen én tegelijk ondanks alle stereotypering zo scherp en confronterend.

(eigen foto)

Familiezaken...geen ontkomen aan. Belangrijk en bepalend voor elk van ons, soms een zegen, soms een vloek. Maar familie doet er toe, hoe dan ook, of we willen of niet. Na een bezoek aan deze tentoonstelling kan je inderdaad alleen maar beamen: family matters!

Een hapje? Graag... - 1 - Patty Scholten

 In 2007 gaf de hotel- en toerismeschool Spermalie samen met het Davidsfonds een boek uit om van te smullen...een bloemlezing namelijk met gedichten over eten. Onlangs kwam ik dit boek op het spoor en kon het tweedehands aankopen.

Er zijn niet alleen veel mooie gedichten samengebracht maar ook veel humoristische. Zelfs de kaft van deze uitgave straalt humor uit. 

Ik prijs me gelukkig met dit mooie boek dat ook mooi is geïllustreerd door Bart Luijten. En dat geluk wil ik graag met jullie delen, zoals ook eten beter smaakt als je samen kan eten.

Hier een eerste vers, van Patty Scholten.

EEN HAPJE

Rabarbertaart, gâteau St. Honoré,

Schwarzwalder Kirsch, Key lime pie, amandino,

cointreaupunt, gemberbolus, hazelino,

biscuitgebak, tompouce, roze glacé.

Frambrozenschuimtaart, vlaai, mokka-baiser,

brioche, knusperli, Berliner bol,

prelatenkrans, éclair, profiterole,

rum baba, clafoutis, appelcarré.

Extractie, jacketkroon, apexfixatie,

retentiestift met tweevlaksrestauratie,

wortelkanaal van de derde molenaar.

Fixatiekap, marsupialisatie,

Composiet inlay, vitaalamputatie.

Volledige prothese. Hapt u maar.

(uit: Het geluk van erwtensoep. De lekkerste gedichten., blz.87)

In de sonnetvorm (zoals in dit vers) moet er een inhoudelijke wending komen na de twee eerste kwatrijnen. Hier gebeurt dat op een wel drastische manier. Je zou voor minder naar lucht happen...

Film Aftersun

 In het voorbije anderhalf jaar heb ik heel wat mooie en aangrijpende films mogen ontdekken, maar door wat gezondheidsproblemen kwam ik er niet toe daarover verslag uit te brengen. Nu ik mij weer stukken beter voel, zal ik proberen om terug van tijd tot tijd een filmervaring hier te delen. 

De bijzonder mooie, intrigerende en integere film Aftersun van Charlotte Wells heeft mij mee over de streep getrokken. Het is een Britse film die gedragen wordt door de twee hoofdrolspelers, Paul Mescal en Frankie Corio. 

Er is de jonge gescheiden vader, Calum,gespeeld door Paul Mescal(1996) die probeert zijn leven op orde te krijgen tijdens een vakantiereis naar Turkije samen met zijn dochter Sophie, vertolkt door Frankie Corio(2010). De puberende dochter ontdekt nieuwe facetten van het leven en wil haar eigen weg gaan, terwijl de vader op allerlei manieren probeert haar te plezieren. De film verloopt traag en de vele stiltes voeren de kijker mee naar de vele onuitgesproken vragen en verlangens van vader en dochter. De knappe montage van beelden zorgt voor een vervreemdende sfeer: waar bevinden we ons in de tijd? De film verbeeldt de herinneringen van de dochter aan die Turkije-reis twintig jaar later. Het eigene van een menselijke persoon, zijn of haar unieke beleving van feiten, de pijn en de vreugde van herinneringen, de gemiste kansen, het gaan van een eigen weg... Zo subtiel en broos vertolkt en in beeld gebracht. De twee hoofdrolspelers leveren een warme en doorleefde prestatie. Chapeau. 

Ik vond het een topfilm die ook de kijker au serieux neemt en respecteert, zonder moeilijkdoenerij of opgeheven vingertje.   

Modernen in het museum

 Wie de Vlaamse barokmeesters zoals Rubens of Van Dyck wil bewonderen 

vindt zijn gading in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen (KMSKA) 

en het vernieuwde museum geeft daartoe voluit aanleiding. 

Maar dit museum herbergt ook de grootste collectie

 van James Ensor en een ruime verzameling van Rik Wouters. 

Deze moderne schilders uit eigen land 

zijn ook een mooi voorwendsel om het museum eens te (her)bezoeken. 

De michelingids zou zeggen: "vaut le voyage" ***.

Wat je daar onder anderen kunt zien...

(Rik Wouters : Vrouw in het zwart een krant lezend
foto: Marc Deconinck)

(Ensor
foto : Marc Deconinck)