 |
| (Utrecht 7 juli 2017) |
 |
| ('s Hertogenbosch 9 juli 2017) |
donderdag 31 augustus 2017
dinsdag 29 augustus 2017
zondag 27 augustus 2017
vrijdag 25 augustus 2017
Future Bodies
In het Noordbrabants Museum ('s Hertogenbosch) is er nog tot 1 oktober de heel intrigerende tentoonstelling te zien van Bart Hess. De titel is "Future Bodies" en je ziet hoe de kunstenaar met hedendaagse technieken het menselijke lichaam toont, bewerkt, manipuleert.
Een soms spookachtige, soms sprookjesachtige presentatie doet je stilstaan bij het menselijke lichaam in deze technologische tijden.
Installaties, sculpturen, video's voeren je mee in een eigenzinnige kijk op de mens. Boeiend.
De foto's die ik maakte bij mijn bezoek op 9 juli kunnen de sfeer en impact onmogelijk weergeven of oproepen. Bekijk ze als smaakmakers...
Een soms spookachtige, soms sprookjesachtige presentatie doet je stilstaan bij het menselijke lichaam in deze technologische tijden.
Installaties, sculpturen, video's voeren je mee in een eigenzinnige kijk op de mens. Boeiend.
De foto's die ik maakte bij mijn bezoek op 9 juli kunnen de sfeer en impact onmogelijk weergeven of oproepen. Bekijk ze als smaakmakers...
woensdag 23 augustus 2017
In het web van Chiharu Shiota
In het Noordbrabants Museum ('s Hertogenbosch) loopt nog tot 15 oktober een bijzonder intrigerende tentoonstelling van de Japanse kunstenares Chiharur Shiota (°1972). Naast een in situ gemaakte installatie zijn er ook een aantal vroegere werken te zien zodat de bezoeker een overzicht krijgt van de weg die deze eigenzinnige dame tot nu toe heeft afgelegd.
De speciaal voor deze expositie gemaakte installatie heeft als titel: Uncertain Journey (De onzekere reis). In en door deze webachtige compositie wandelen maakt stil. Er is bewondering voor hoe alles is gemaakt. Op You Tube vind je meerdere filmpjes over hoe ze bepaalde installaties heeft gemaakt.
Ter info: op deze link zie je zo een maakproces. https://www.youtube.com/watch?v=B3q2AJkXUtU
Maar er is meer... Woorden die dan bij mij opkomen zijn o.a.: broosheid, de levensreis, bloedbanden, netwerken, dromen, herinneringen, verbondenheid, besef van breekbaarheid en vergankelijkheid...
Deze foto's die ik heb genomen tijdens mijn bezoek op 9 juli laatstleden kunnen slechts op een heel onvolkomen manier iets weergeven van wat zo'n installatie is en doet.
De speciaal voor deze expositie gemaakte installatie heeft als titel: Uncertain Journey (De onzekere reis). In en door deze webachtige compositie wandelen maakt stil. Er is bewondering voor hoe alles is gemaakt. Op You Tube vind je meerdere filmpjes over hoe ze bepaalde installaties heeft gemaakt.
Ter info: op deze link zie je zo een maakproces. https://www.youtube.com/watch?v=B3q2AJkXUtU
Maar er is meer... Woorden die dan bij mij opkomen zijn o.a.: broosheid, de levensreis, bloedbanden, netwerken, dromen, herinneringen, verbondenheid, besef van breekbaarheid en vergankelijkheid...
Deze foto's die ik heb genomen tijdens mijn bezoek op 9 juli laatstleden kunnen slechts op een heel onvolkomen manier iets weergeven van wat zo'n installatie is en doet.
maandag 21 augustus 2017
Meten is weten : 5 000 000 000
Het getal 5 met negen nullen moeten we lezen als vijf miljard. Op het kunstenfestival Watou 2017
was van Leonard Nolens dit gedicht te zien en te lezen over vijf miljard...
zaterdag 19 augustus 2017
Alleenig Watou 2017 - 07-
Tijdens het kunstenfestival Watou 2017 is er buiten het parcours in het Brennepark ook nog poëzie te proeven en dit op het plasticomhulsel van balen stro.
Zie maar...
Zie maar...
 |
| (eigen foto's 2 augustus 2017) |
donderdag 17 augustus 2017
dinsdag 15 augustus 2017
Alleenig Watou 2017 - 06-
De zomer van Watou 2017 is enig, zoals elke zomer van Watou dit is al 37 zomers lang. De uniciteit van de mens staat dit jaar centraal, in woord én in beeld.
Ik was enorm gecharmeerd door het samengaan van woord en beeld in het klooster. Daar is in de grootste kamer een kamervullende installatie te zien van Emilie Faïf in eenklank met een gedicht van Rutger Kopland.
Eerst een poging om met het tweedimensionale medium dat fotografie is iets driedimensionaal weer te geven. En dan volgt het gedicht.
TOPOGRAFIE VAN MIJN GEBOORTEGROND
Ik weet niet of ze er iets toe doen
al die toevalligheden.
Zo kwam ik bijvoorbeeld ergens ter wereld
maar waarom ik, waarom daar
hoe oneindig klein was die kans
als je denkt aan dat oneindige aantal mensen
dat deze aarde nooit en nergens zal zien.
En bovendien.
Die toevallige man en die toevallige vrouw.
Zij hebben me verteld wie ik was
en waar ze me hadden gevonden
dit ben je, zeiden ze, hier ben je.
Mijn topografie is te raadselachtig
om te beschrijven, te vanzelsprekend
voor woorden, ik ben omdat ik er ben.
Ik lees in het boek der Psalmen
hoe mooi mijn geboortegrond is.
Er moet een toevallige god zijn.
(Rutger Kopland, programmaboek Kunstenfestival Watou 2017, blz.301)
Ik was enorm gecharmeerd door het samengaan van woord en beeld in het klooster. Daar is in de grootste kamer een kamervullende installatie te zien van Emilie Faïf in eenklank met een gedicht van Rutger Kopland.
Eerst een poging om met het tweedimensionale medium dat fotografie is iets driedimensionaal weer te geven. En dan volgt het gedicht.
 |
| (eigen foto 2 augustus 2017) |
TOPOGRAFIE VAN MIJN GEBOORTEGROND
Ik weet niet of ze er iets toe doen
al die toevalligheden.
Zo kwam ik bijvoorbeeld ergens ter wereld
maar waarom ik, waarom daar
hoe oneindig klein was die kans
als je denkt aan dat oneindige aantal mensen
dat deze aarde nooit en nergens zal zien.
En bovendien.
Die toevallige man en die toevallige vrouw.
Zij hebben me verteld wie ik was
en waar ze me hadden gevonden
dit ben je, zeiden ze, hier ben je.
Mijn topografie is te raadselachtig
om te beschrijven, te vanzelsprekend
voor woorden, ik ben omdat ik er ben.
Ik lees in het boek der Psalmen
hoe mooi mijn geboortegrond is.
Er moet een toevallige god zijn.
(Rutger Kopland, programmaboek Kunstenfestival Watou 2017, blz.301)
zondag 13 augustus 2017
Alleenig Watou 2017 - 05
"De mens ge raakt daar niet aan uit" zegt Gerard Walschap en met hem het kunstenfestival Watou tijdens deze zomer van 2017.
De levensloop van een mens is een wirwar van gebeurtenissen, ervaringen, woorden en gedachten die schijnbaar in elkaar overvloeien en een grote lijn vormen van wieg tot graf. Sommige mensen vinden in die levenslijn hier of daar een breuk, een cesuur. Maar toch, op het einde van de rit én meestal ook al tijdens een leven zoeken we naar wat die lijnen kunnen betekenen.
Al naargelang het licht waarmee je die lijn(en) beschijnt komt deze of gene zin naar voor.
En dat is juist de ervaring die de werken van Fred Eerdekens in Watou opwekken.
Deze bijzondere sculpturen zijn tegelijk heel simpel, onmiddellijk te bevatten, én toch heel vol van mysterie en wonder.
De levensloop van een mens is een wirwar van gebeurtenissen, ervaringen, woorden en gedachten die schijnbaar in elkaar overvloeien en een grote lijn vormen van wieg tot graf. Sommige mensen vinden in die levenslijn hier of daar een breuk, een cesuur. Maar toch, op het einde van de rit én meestal ook al tijdens een leven zoeken we naar wat die lijnen kunnen betekenen.
Al naargelang het licht waarmee je die lijn(en) beschijnt komt deze of gene zin naar voor.
En dat is juist de ervaring die de werken van Fred Eerdekens in Watou opwekken.
Deze bijzondere sculpturen zijn tegelijk heel simpel, onmiddellijk te bevatten, én toch heel vol van mysterie en wonder.
 |
| (eigen foto's 2 augustus 2017) |
vrijdag 11 augustus 2017
Alleenig Watou 2017 - 04-
De uniciteit van elk individu maakt hem in zijn alleenigheid vaak eenzaam. De dagelijkse vorm van eenzaamheid die elke mens kent is die van de slaap. Bij het mooie beeld van Henk Visch dat te zien is in het parochiehuisje van Watou tijdens deze editie van het kunstenfestival dacht ik hieraan.
De titel van het werk"Inside Story" is op zich al een uitnodiging tot het vertellen van een verhaal of het beluisteren van een verhaal.
Maar dit is niet altijd even gemakkelijk zoals ik lees bij een gedicht van Roberto Juarroz dat voor mij naadloos bij dit beeld met deze titel.
Ik werd wakker met een stukje slaap in mijn handen
en ik wist niet wat ik ermee moest doen.
Toen zocht ik een stukje wakker,
om het stukje slaap mee aan te kleden,
maar het was er niet meer.
Nu heb ik een stukje wakker in mijn handen
en ik weet niet wat ik ermee moet doen.
Tenzij ik andere handen kan vinden
die ermee in slaap kunnen komen.
(uit: Roberto Juarroz, Verticale poëzie,2002, blz. 99, vertaling Mariolein Sabarte Belacortu)
 |
| (eigen foto 2 augustus 2017) |
De titel van het werk"Inside Story" is op zich al een uitnodiging tot het vertellen van een verhaal of het beluisteren van een verhaal.
Maar dit is niet altijd even gemakkelijk zoals ik lees bij een gedicht van Roberto Juarroz dat voor mij naadloos bij dit beeld met deze titel.
Ik werd wakker met een stukje slaap in mijn handen
en ik wist niet wat ik ermee moest doen.
Toen zocht ik een stukje wakker,
om het stukje slaap mee aan te kleden,
maar het was er niet meer.
Nu heb ik een stukje wakker in mijn handen
en ik weet niet wat ik ermee moet doen.
Tenzij ik andere handen kan vinden
die ermee in slaap kunnen komen.
(uit: Roberto Juarroz, Verticale poëzie,2002, blz. 99, vertaling Mariolein Sabarte Belacortu)
woensdag 9 augustus 2017
Alleenig Watou 2017 -03-
Nog tot 3 september is Watou in de ban van de eenzaamheid van de mens.
Het kunstenfestival brengt ook dit jaar een ijzersterk aanbod van beeld en woord.
In het parochiehuisje is er een confronterend samenspel van foto (Nicolas Rivals), installatie (Lotta Hannerz) en woord (Bernard Dewulf) over die ongrijpbare en niet gekozen vorm van alleenigheid die Alzheimer noemt.
Bij deze installatie
dacht ik aan een liefdesgedicht
van Mark Insingel uit zijn bundel "Niets".
Je bent niet hier
maar ergens.
Ik ben daar niet.
Al is het er,
dat ergens,
ik vind het niet.
Ik vind het niet
dan ergens,
waar jij nu bent.
Waar ik niet ben,
ik die alleen maar
ergens voor jou ben.
Ook al heeft de dichter deze verzen heel waarschijnlijk geschreven zonder enige connotatie met de ziekte van Alzheimer, toch lijkt het me heel passend hier.
Het kunstenfestival brengt ook dit jaar een ijzersterk aanbod van beeld en woord.
In het parochiehuisje is er een confronterend samenspel van foto (Nicolas Rivals), installatie (Lotta Hannerz) en woord (Bernard Dewulf) over die ongrijpbare en niet gekozen vorm van alleenigheid die Alzheimer noemt.
 |
| (Lotta Hanners: Chaise-soi ; eigen foto 2 augustus 2017) |
Bij deze installatie
dacht ik aan een liefdesgedicht
van Mark Insingel uit zijn bundel "Niets".
Je bent niet hier
maar ergens.
Ik ben daar niet.
Al is het er,
dat ergens,
ik vind het niet.
Ik vind het niet
dan ergens,
waar jij nu bent.
Waar ik niet ben,
ik die alleen maar
ergens voor jou ben.
Ook al heeft de dichter deze verzen heel waarschijnlijk geschreven zonder enige connotatie met de ziekte van Alzheimer, toch lijkt het me heel passend hier.
maandag 7 augustus 2017
Alleenig Watou 2017 -02-
De heel aangrijpende editie 2017 van het kunstenfestival Watou reflecteert over de alleenigheid van de mens, de uniciteit die uitnodigt en afstoot, die probeert te verzoenen en te kwetsen.
In de Douviehoeve versterken woord en beeld elkaar heel sterk. We zien een zeer broze installatie van Chad Wright (een schuur vol gelijke in zand opgezette huisjes) naast een stevige lettersculptuur van Sandy Smith en een reeks tekeningen van Luk Berghe (niet te zien op de foto) die in dialoog treden met gedichten van Albert Bontridder en Martin Reints.
Het gedicht van Albert Bontridder spreekt voor zich.
OVERWEGING
De maat van alle dingen
- zo die al bestaat -
is de juiste nabijheid,
inclusief de geboden afstand
van wat mét ons
en tégen ons is,
niet in enige afgebakende ruimte,
niet in een vermoede
of gevreesde confrontatie,
maar in het begrip
van de buigzame,
weerbare,
slijtbare
tussenruimte.
De vluchtelingen én de sociale media zijn elk op hun manier een uitdaging voor onze samenleving om te zoeken naar de juiste nabijheid. En in het persoonlijke leven kan ieder voor zich genoeg situaties bedenken die uitdagen om te leven in een buigzame, slijtbare tussenruimte.
In de Douviehoeve versterken woord en beeld elkaar heel sterk. We zien een zeer broze installatie van Chad Wright (een schuur vol gelijke in zand opgezette huisjes) naast een stevige lettersculptuur van Sandy Smith en een reeks tekeningen van Luk Berghe (niet te zien op de foto) die in dialoog treden met gedichten van Albert Bontridder en Martin Reints.
 |
| (eigen foto 2 augustus 2017) |
Het gedicht van Albert Bontridder spreekt voor zich.
OVERWEGING
De maat van alle dingen
- zo die al bestaat -
is de juiste nabijheid,
inclusief de geboden afstand
van wat mét ons
en tégen ons is,
niet in enige afgebakende ruimte,
niet in een vermoede
of gevreesde confrontatie,
maar in het begrip
van de buigzame,
weerbare,
slijtbare
tussenruimte.
De vluchtelingen én de sociale media zijn elk op hun manier een uitdaging voor onze samenleving om te zoeken naar de juiste nabijheid. En in het persoonlijke leven kan ieder voor zich genoeg situaties bedenken die uitdagen om te leven in een buigzame, slijtbare tussenruimte.
zondag 6 augustus 2017
Alleenig Watou 2017 - 01-
Enkele dagen geleden bezocht ik het kunstenfestival Watou 2017 met het thema 'over alleenigheid en ondraaglijke eenzaamheid'.
Zoals vorig jaar is dit opnieuw een heel sterke editie. Ik was vooral getroffen door een aantal ruimtes die een hechte eenheid van tekst en beeld bereikten, zoals bvb in het festivalhuis de kamer met beeldend werk van Yme Chetouane en van Javier Pérez in samenspraak met een gedicht van Erwin Mortier of in het parochiehuisje met een foto van Nicolas Rivals in dialoog met een gedicht van Bernard Dewulf en een installatie van Lotta Hannerz.
Edith Ronse is met meerdere sterke sculpturen aanwezig. Haar werk "Bandage" is te zien in een nieuwe locatie, de kasteeltuin, en het toont hoe twee figuren omzwachteld zijn in een bandage. Een bandage wordt normaal gebruikt om wat samen hoort maar tijdelijk gebroken is (of te kwetsbaar) samen te houden.
Zo kwam ik bij een van de liefdesgedichten
van Marc Insingel uit zijn bundel "Niets" (2005, Gent).
Je raadsel is als
mijn rivaal,
ik laat niet los.
Zo, hand in hand,
word ik misleid;
al wat jij zegt
dekt wat je zwijgt.
Altijd opnieuw
wanneer je mij
omhelst, zie ik
je voor het laatst.
Zoals vorig jaar is dit opnieuw een heel sterke editie. Ik was vooral getroffen door een aantal ruimtes die een hechte eenheid van tekst en beeld bereikten, zoals bvb in het festivalhuis de kamer met beeldend werk van Yme Chetouane en van Javier Pérez in samenspraak met een gedicht van Erwin Mortier of in het parochiehuisje met een foto van Nicolas Rivals in dialoog met een gedicht van Bernard Dewulf en een installatie van Lotta Hannerz.
Edith Ronse is met meerdere sterke sculpturen aanwezig. Haar werk "Bandage" is te zien in een nieuwe locatie, de kasteeltuin, en het toont hoe twee figuren omzwachteld zijn in een bandage. Een bandage wordt normaal gebruikt om wat samen hoort maar tijdelijk gebroken is (of te kwetsbaar) samen te houden.
 |
| (eigen foto 2 augustus 2017) |
Zo kwam ik bij een van de liefdesgedichten
van Marc Insingel uit zijn bundel "Niets" (2005, Gent).
Je raadsel is als
mijn rivaal,
ik laat niet los.
Zo, hand in hand,
word ik misleid;
al wat jij zegt
dekt wat je zwijgt.
Altijd opnieuw
wanneer je mij
omhelst, zie ik
je voor het laatst.
vrijdag 4 augustus 2017
Het geciteerde citaat - 045-
 |
| (Paul Willems was lange tijd directeur van het Paleis voor Schone Kunsten te Brussel, geciteerd door Hans Van Pinxteren in nawoord van "De nevelkathedraal", Belgica reeks nr.5) |
woensdag 2 augustus 2017
Documenta 14 - hedendaagse kunst over de hedendaagse wereld -06
In de Neue Galerie was er veel schilderkunst te zien. De Indische kunstenares Nilima Sheikh (°1945) viel bij mij op én omwille van de bijzondere vorm én omwille van de eigen schilderstijl.
Haar werk "Terrain: Carryin Acros, Leaving Behind" bestond uit 16 panelen die een soort achthoekige ruimte vormde waar je in en rond kon dwalen. Deze panelen waren helemaal beschilderd en van teksten voorzien. Ze toonden een soort stripverhaal over migratie. Alles was geschilderd in zachte tinten met veel goud en aardekleuren. Uitnodigend maar niet opdringerig.
Hier enkele details uit dit grote werk.
Haar werk "Terrain: Carryin Acros, Leaving Behind" bestond uit 16 panelen die een soort achthoekige ruimte vormde waar je in en rond kon dwalen. Deze panelen waren helemaal beschilderd en van teksten voorzien. Ze toonden een soort stripverhaal over migratie. Alles was geschilderd in zachte tinten met veel goud en aardekleuren. Uitnodigend maar niet opdringerig.
Hier enkele details uit dit grote werk.
 |
| (eigen foto's 30 juni 2017) |
Abonneren op:
Posts (Atom)