Paradise Kortrijk -2-

 Waar is het paradijs? Momenteel in Kortrijk, of toch een kunstenfestival met als titel Paradise.(zie ook vorig bericht)

 

(eigen foto
18 juli 2021)

Wat is het paradijs? Is het een utopie (niet-plaats) of een eutopie (goede plaats)? Is een paradijselijke samenleving zonder geweld en oorlog mogelijk of zullen we telkens weer struikelen en haperen aan het anders zijn van de anderen? Zullen we ons kunnen verzadigen en verzaligen aan de veelkleurigheid van een samenleving? Zullen we ons kunnen verliezen in de weelde van de diversiteit? Of is het te veel gevraagd om abstractie te maken van de verschillen tussen mensen en hun gewoontes en hun talen en hun leefwijzen en hun geschiedenissen?

De Deense kunstenaar Jacob Dahlgren nodigt ons alvast uit om geen koudwatervrees te hebben en de uitdaging aan te gaan. In het begijnhof van Kortrijk staat zijn installatie met de bijzondere en programmatische titel The Wonderful World of Abstraction. Bedoeling is om jezelf te wagen in die kleurrijke lintencarrousel en te ontdekken dat het verdwijnen in die massa gekleurde linten juist een gedeelde ervaring van verwondering en gelijkheid kan worden. Een speelse beleving vol spanning. Zeker als er op het moment dat je 'deelneemt' aan dit kunstwerk ook kinderen deze installatie ontdekken. 

(eigen foto 
18 juli 2021)

Dan kan er verwondering blijven hangen in de herinnering, verwondering die een glimlach maar ook een vragende frons kan wakker maken. Zo'n beleving helpt mij om mij te verzoenen met de city-marketing die toch rond deze triënnale hangt.

Paradise Kortrijk -1-

 Met gemengde gevoelens bezoek ik festivals voor hedendaagse kunst, zeker als ze in steden worden georganiseerd waar je voelt doorheen alles dat de kunst moet dienen als lokmiddel om horeca en commerce te promoten. En als het thema dan nog eens "paradijs" is, ben ik nog meer op mijn hoede.

Ons rijke land is enkel een paradijs voor wie geld heeft en geluk in het leven. Wat kan een "festival" van hedendaagse kunst dan bieden?

 Voor elk wat wils lijkt het: wie het wil kan véél vraagtekens zien, wie wil ziet enkel uitroeptekens. Wie wil leest veel gedachtestrepen, wie wil ziet veel kleur, wie wil ziet vooral dromen, wie wil ziet ook weggetjes naar een paradijs.

Voor mij bleef eerst en vooral de installatie bij van d Afghaanse kunstenaar Aziz Hazara bovenin de Broeltoren Noord.  We zien er een videoprojectie van 4 min.17 sec. op vijf schermen. We zien op elk scherm een jongentje op een bergrand met beneden een stad (Kabul?). Elk jongentje probeert zich staande te houden terwijl het hevig lijkt te waaien en hij probeert ook te blazen op een soort plastic trompetje. 

(eigen foto - deel van de installatie - 25 juli 2021)

Het harde geluid van de wind en het blazen van de kinderen versterkt een sfeer van onherbergzaamheid. Maar de kinderen (de toekomst!) proberen én overeind te blijven ondanks de harde wind en realiteit, ondanks de stormen van de recente geschiedenis én hun eigen adem te vinden, hun eigen geluid te laten horen. 

(eigen foto
25 juli 2021)

Hoe zullen deze kinderen hun paradijs bouwen op de ruïnes van hun voorouders?

En hoe zullen de kinderen in ons rijke West-Europa hun paradijs bouwen in een regio die als maar duidelijker getekend wordt door sporen van hebzucht en kapitalisme? 

Als de stadspromotie tot zulke vragen kan leiden, mag het er voor mij gerust zijn.

Hoop op het Paradijs

 Onlangs bezocht ik twee kunstmanifestaties met ruim plaats voor hedendaagse kunst. Nog tot 15 augustus is er de biënnale "Kunst in de Heilige Driehoek" in Oosterhout (Nederland, nabij Breda) met als thema HOOP. En in Kortrijk (West-Vlaanderen) is er tot 24 oktober de triënnale voor hedendaagse kunst getiteld PARADISE.

Twee evenementen die zeker de moeite waard zijn. Wat mij bijzonder trof was de inbreng van kinderen in beide projecten.

 

In Kortrijk nodigde de Zwitserse kunstenaar Ugo Rondinone honderden kinderen via scholen en organisaties uit om hun eigen regenboogtekening met wens te maken. Zo werd een grote wand gecreëerd met deze kleurrijke tekeningen en wensen waar je als bezoeker rond kunt wandelen in het Begijnhofpark. 

Rondinone gaf dit geheel als titel: your age and my age and the age of the rainbow. 

(eigen foto 25 juli)

In Oosterhout is er het centrum h19 dat in de regio kunsteducatie aanbiedt aan kinderen en volwassenen. Vanuit dat centrum werd een "Wall of Hope" bedacht als onderdeel van de kunstbiënnale waaraan 2500 kinderen uit verschillende scholen meewerkten. Iedereen kreeg een inleiding in het project, een kennismaking met hedendaagse kunst en met de geschiedenis van de bijzondere locatie van het project (de heilige driehoek van drie kloosters vlak naast elkaar). Elke deelnemer maakte een tetraëder : een ruimtelijke vorm die bestaat uit vier gelijkzijdige driehoeken. Ieder beschilderde of versierde zijn of haar vorm op een eigen wijze. Maar er is meer: in elke tetraëder verstopte elk kind een persoonlijke boodschap van hoop. Bij het begin van volgend schooljaar krijgen de scholen de tetraëders terug en mag iedereen één openen en de verstopte boodschap lezen.

(eigen foto 19 juli 2021)

Twee mooie pogingen om hedendaagse kunst en hedendaagse jonge mensen samen te brengen. Het begin van een paradijselijke nieuwe wereld? In elk geval een signaal van hoop.

TRAUMAtisch Brugge - De dodendans krijgen we niet dood!

 Dans die versteent tot een sculptuur : 

hoe doodser kan het nog?

En als die dansers dan nog eens skeletten zijn 

die weggelopen lijken uit een schilderij van Ensor?

En als dat alles nog eens 

wordt gepresenteerd met een grijze patina?

Dat toont ons Hans Op de Beeck met een stilstaande carrousel voor de Walburgakerk in het centrum van Brugge in het kader van de Triënnale Brugge 2021. 

Zijn werk gaf hij als titel mee: Danse Macabre. Uitdrukkelijk knipoogt de kunstenaar naar de vele skeletten die James Ensor schilderde en tekende.

(James Ensor : Geraamten in travestie, 1894
©Het Nieuwsblad)

De dance macabre-verbeelding in beeld, woord en muziek is wellicht in de 14de eeuw ontstaan, toen overal in Europa de pest lelijk huis hield en de mensen manieren zochten om met die alomtegenwoordige en ontluisterende pandemische dood om te gaan. Op de Beeck en Ensor en hun dansende skeletten passen dan ook in een lange traditie.

(eigen foto 18/6/2021)

Als toeschouwer kan je rondjes draaien rond de draaimolen in plaats van omgekeerd. Je kan je vergapen aan de vele details die de relativiteit van de geneugten des levens willen verbeelden (rijk gevulde borden met voeding, glazen overal) alsook de gelijkheid van alle mensen in de dood (elegante dames met parasol, kinderen, kromgebogen oudjes,...). Volgens het bezoekerskrantje van de Triënnale wil de artiest de toeschouwer aanzetten tot  contemplatie : nadenken over zichzelf, over de samenleving, over de zin van leven en dood.

(foto Marc Deconinck 18/6/2021)

Het is een mooie installatie/sculptuur maar toch miste ik iets, vond ik het iets te braaf en te Disneyachtig. Het miste mij iets wat zich vastzet in mijn geheugen en emoties oproept; het is mij iets te cerebraal. 

Het thema van de dodendans werd natuurlijk ook muzikaal uitgewerkt door de eeuwen heen in liederen en dansen. In meer recente tijden kreeg het vorm op verschillende manieren en werd het van tijd tot tijd uitgewerkt tot een choreografie. Die 'levendige' dodendansen betrekken mij meer bij het thema dan de doodse draaimolen van Op de Beeck.

Ik wil je laten delen in twee uitvoeringen van 'moderne' dodendansen, een van goed 90 jaar terug (Kurt Jooss met 'De Groene Tafel -1932) en een van 10 jaar terug(Q61).

Het filmpje van 5'45" geeft een soort inleiding tot dat ballet en biedt een kort fragment, want het totale ballet (wat je ook op You Tube kan vinden) duurt ruim 37'30"".

Bij de meer recente 'dodendans' vond ik de bijkomende informatie bijzonder intrigerend ( cfr. https://dansmagazine.nl/reportage/danse-macabre-dansen-op-het-kerkhof).  Choreografe Ann Van den Broek bracht in 2011 haar productie Q61. Dit was een dodendans die ook uitgevoerd werd op het kerkhof van Alkmaar. Maar deze dans op die locatie lokte veel reacties uit, zorgde voor een rechtszaak en dansers werden bedreigd. Blijkbaar mocht de draaimolen van het 'veilige' leven niet verstoord worden. Blijkbaar was de spiegel die de danser voorhielden té cru. Ze zetten dat jaar dan ook hun project stop.  Later  in de zomer van 2014 werden wel voorstellingen gebracht op Antwerpse begraafplaatsen onder de titel Q61 Cemetary (cfr. De Standaard 24 augustus 2014).

Hier een (promotie?)fragment uit de productie Q61.

De dansers dolen rond in een beperkte ruimte, overgeleverd aan hun emoties en een onbegrensde energie. Ze proberen hun pogen te relativeren en de zinloosheid ervan te accepteren. Het ritme wordt opgedreven en ze vinden uiteindelijk rust in hun graf.

En tot slot: in 2020 kwam de recentste film uit van François Ozon, die uitmondt in een ... jawel dans op een kerkhof. 

De dodendans krijgen we niet dood.

Zomerbeelden

 

(vriendenterras Brugge)

(Herbert Hooverplein Leuven)

Bastaard België

 In het recente themanummer "Het vreemde" van het monastiek tijdschrift "De Kovel" (nr. 68, juni 2021) maakte ik kennis met de term bastaardkracht of in het wetenschappelijk jargon van de genetica heterosis. Hiermee wordt het fenomeen benoemd dat uit ouders van twee totaal verschillende rassen of families een sterker, alerter en gezonder kind groeit. Dit gegeven vormt een belangrijk onderdeel van het zoeken naar sterkere 'hybride' rassen bij bepaalde planten (vb. maïs, uien,...) of dieren (vb. koeien, vleeskippen, varkens...).

(©Cell Press)

 Maar zelf hevelde ik deze term onmiddellijk over naar het socio-psychologische vlak.

Hierbij dacht ik onmiddellijk aan mijn moeder, die 100 jaar geworden is, maar geboren werd als ongewenst kind. Pas op haar 14e huwde haar biologische moeder en kreeg ze de familienaam van de man van haar moeder. Haar familienaam heeft dus in feite niets met haar familie te maken. De 'schande' die ze met zich meedroeg, gewoon door er te zijn als 'vreemde', heeft ze in stilte heel haar leven meegedragen. Maar ze droeg ook een overlevingskracht in zich, alsof ze op een vitaal niet-bewust niveau wilde zeggen: ik zal bewijzen dat ik kan en mag leven.

Die basale levenswil kreeg dank zij Stef Hublou Solfrian in "De Kovel" (nr.68, blz.36) voor mij een naam: bastaardkracht. Wat een mooi woord dat onmiddellijk een complex spel van factoren oproept.

(©De Morgen)

Hieraan denk ik ook nu bij onze Belgische nationale feestdag dit jaar. De 'ster' van het officiële gebeuren wordt onbetwistbaar de 'bastaard' van de koninklijke familie, prinses Delphine. Ze mag mee tronen op de eretribune tijdens het grote defilé. 

Vanuit mijn nieuw opgedane kennis over bastaardkracht krijgt heel het gedoe van haar proces om erkenning een dimensie erbij. 

Herinneringen aan een hartslag : Christian Boltanski

 Terwijl België op zijn kop stond door de gewelddadige dood van de uitgewezen vluchtelinge Samira Adamu (september 1998) ontdekte ik in het nieuwe museum voor hedendaagse kunst MACBA in Barcelona het werk van de Franse zopas overleden artiest Boltanski doorheen enkele installaties.

De monumentaliteit van zijn werken die samengaat met een vorm van intimiteit overweldigde mij. Het universele gegeven van rouw en afscheid en dood wordt gebracht met grote zorg voor het individuele verhaal, naamloos vaak én toch met aansprekende ogen die je als toeschouwer meetrekken in een gemeenschappelijke humus van kwetsbare menselijkheid. De herinneringen aan een leven proberen vast te houden...dat was het opzet van alle projecten en installaties die deze kunstenaar realiseerde. De zoektocht om de herinnering te koesteren is de rode draad doorheen heel zijn (kunstenaars)leven, zoals deze korte video ook bevestigt.

Wat ben ik blij en dankbaar dat ik meerdere keren zijn werken heb mogen beleven.

In 2010 nam ik deel aan zijn grootse project om een archief aan te leggen van de hartslagen van zo veel mogelijk mensen. In het MAC/VAL museum (Vitry-sur-Seine nabij Parijs) was er een grote expo onder de titel "Après". Daar bevond zich een cabine waar je je hartslag kon laten opnemen en je naam kon achterlaten. Alle opgenomen hartslagen zouden worden verzameld op een onbewoond eiland in Japan, Thesima.

In dit korte videofragment kan je Thesima bezoeken.

Hij die de kleine herinnering koesterde als blijk van onze menselijke broze uniciteit en vergankelijkheid, laat bij mij -en ik ben zeker niet de enige- kleine herinneringen achter die hem nabij houden en die ik graag en lang zal koesteren. 

Christian Boltanski 1944- 2021

 Op 14 juli verdween deze grote meneer van het hedendaagse kunsttoneel. 

Hier een eerste eerbetoon, met enkele foto's door mij genomen

tijdens exposities gezien in de voorbije 11 jaar.

En eerst een kort interview uit het jaar 2014

(in het Engels met Engelstalige onderschriften) 

waarin we Boltanski zien in zijn atelier en 

hem horen spreken over hoe hij zijn werk ziet nà zijn dood.

 

TRAUMAtisch Brugge - Waar zit die...?

 

In de Triënnale Brugge editie 2021 wordt je geleid naar verschillende minder bekende stadskwartieren, zoals de de buurt van St.Anna. Daar bevindt zich ook het geboortehuis van Guido Gezelle, nu museum.

Een van de meest geslaagde interventies in Brugge is de constructie die de Mexicaanse artiest Héctor Zamora liet aanbrengen rond een grote Oostenrijkse den die in de tuin staat van het Gezellemuseum aan de Rolweg. De majestueuze boom wordt als het ware verstikt in een industrieel steigerwerk dat je als bezoeker kan beklimmen tot aan de hoogste kruinen van de boom (30 meter hoog). 

En onderaan, midden de buizenconstructie kan je nog de buste ontdekken van Guido Gezelle. Hij is verstikt tussen het metaalwerk.

Waar zit die best gekende dichter? Spontaan dacht ik aan een van zijn bekendere gedichten, waaruit ik hier maar de eerste en laatste twee strofen (van de 15) weergeef en waarin Gezelle de nachtegaal bezingt als een betere dichter dan hijzelf... 

WAAR ZIT DIE HELDERE ZANGER

(eigen foto)

Waar zit die heldere zanger, dien

ik hooren kan en zelden zien,

   in 't loof geborgen,

dees blijden Meidagmorgen? 

(. . . )

En het deert mij niet, hoe oud gedaagd,

dat hij den zangerprijs henedraagt,

   en, vogel schoone,

mij rooft de dichterskroone!

Want mensche en heeft u nooit verstaan,

noch al uw'rijkdom recht gedaan,

   o wondere tale

van koning Nachtegale!

(uit: Waar zit die heldere zanger? De mooiste gedichten van Guido Gezelle. Samengesteld door Jozef Deleu, uitg. Lannoo, Tielt, 1999, blz.45-46)

Zamora echoot als het ware het thema weer van het gedicht: de eigen schoonheid en majesteit van de natuur in verhouding tot het menselijke kunnen.

TRAUMAtisch Brugge anno 2021

 Zelfs een van de mooiste plekjes van België, Brugge, zoekt om in onze consumptiesamenleving de aandacht van toeristen gaande te houden met o.a. de Triënnale Brugge waar hedendaagse kunst in dialoog/confrontatie gaat met de UNESCO site.

De editie 2021 (nog tot 24 oktober) heeft als titel meegekregen TRAUMA. Het droomplaatje zou ook kraken vertonen en trauma's verbergen. Maar dit wordt dan weer met kunstige ingrepen gesuggereerd. 

Het kan niet anders : in zo'n 'festival' zijn er vele benaderingen getoond en de ene ingreep spreekt al meer aan dan de andere. Een van de grote verdiensten is wel dat je naar plekjes geleid wordt die buiten het doorsneeparcours liggen van toeristen. 

Dat alleen al maakt het bezoek de moeite.

Hier enkele beelden. In volgende berichten ga ik bepaalde installaties van dichtbij bekijken.

(foto Marc Deconinck
site Guido Gezellemuseum
Héctor Zamora)

(eigen foto
Pottenmakersstraat
Henrique Oliveira)

Kortrijkse Begijnhof viert

 Het door de UNESCO als werelderfgoed erkende begijnhof in Kortrijk viert dit weekend feest. Een langdurige restauratie van de site is nu helemaal afgerond. 

In 1990 verscheen bij het Davidsfonds een boek met foto's van Jan Decreton en gedichten van Anton Van Wilderode over steden en stadjes in de Vlaamse regio.

Bij een foto genomen vanop de nabije toren van de Sint-Maartenskerk  waar je een mooi overzicht hebt over het begijnhof schreef Van Wilderode een kwatrijn. Hieronder niet die foto, maar een vanaf dezelfde plaats genomen.

Boven de stad. Een duizeling van daken

die haaks en overhoeks elkander raken

een hoge rug opzettend tot ze bij

de kroonlijsten terstond hun opstand staken.

(uit: Het sierlijke bestaan van steden, Davidsfonds, 1990, blz. 44)

De huizen in het begijnhof zijn allemaal, huis per huis gerestaureerd en tijdens dit proces bleek dat er niet één huis gelijk is aan een ander. Elk huis(je) is anders van inrichting, indeling en grootte. En dus verkrijg je inderdaad een effect van een duizeling van daken die elkaar haaks en eigenzinnig raken, maar die toch samen horen en een eenheid vormen.

Het belevingscentrum in de Sint-Annazaal geeft de nieuwsgierige toerist meer achtergrond bij de begijnenbeweging in het algemeen én bij de geschiedenis van het Kortrijkse hof, gesticht rond door Johanna van Constantinopel.

In het hart van de stad een plaats van verademing en verstilling. Voor iedereen die even op adem wil komen.

(©beeldbank Kortrijk
het begijnhof met daarachter de historische
Onze-Lieve-Vrouwkerk)

 

Stille oorlogsslachtoffers

 Tijdens oorlogen vallen er vele soorten slachtoffers : mensen, dieren, de waarheid, onroerend erfgoed... maar ook heel vaak bossen en bomen.  Nochtans is dat verlies niet onmiddellijk terug te kopen en zeker niet zomaar te herstellen.

In zijn bundel "De benen van de hemel" heeft dichter Peter Theunynck een reeks gedichten gewijd aan de Eerste Wereldoorlog, met de passende en evident titel Flanders Fields. 

Hij herdenkt in zijn verzen eveneens de bossen die ook oorlogsslachtoffer waren.

Met dit in het achterhoofd krijgt onderstaand gedicht van Peter Theunynck een nog triester gewicht. De titel verwijst naar een van opperbevelhebbers van het Britse leger.

HAIG

De oorlog liep vast. 

Het front werd een lint,

een doolhof van blaffende gangen.

Een monster dat dag en nacht

mollen en merels,

mannen en paarden opvrat.

Honderdjarige reuzen vielen als vliegen

in de omringende wouden. Bijlen

beten gedurig, gulzig als bajonetten.

Bos na bos sneuvelde op de velden

van eer. Palen en vlonders, stutten

en balken had men van doen

voor bunkers en tunnels,

barakken en kisten.

Ze gaven geen kik. Gingen in stilte.

Geen grafsteen die hen gedenkt,

geen standbeeld prijst hun verdienste.

Wie bliksemt Haig van zijn paard in Montreuil?

(uit: De benen van de hemel, blz. 27)

(Marc Deconinck : Gesublimeerde vergankelijkheid
olieverf op doek , 2021) 

Johan Tahon MOU

 In het voormalige stadhuis van Oudenaarde huist nu het "museum Oudenaarde" of zoals het in deze tijden past afgekort tot een éénlettergrepig woord "MOU".

De vaste collectie toont een aantal wandtapijten en een collectie zilversmeedwerk. Daarin heeft de beeldende artiest Johan Tahon (°1965) een ruime selectie van zijn sculpturen gemaakt tussen 1999 en 2021 een plaats gegeven. "Oude" kunst naast hedendaagse kunst tonen dat het menselijke verhaal blijft haperen aan altijd weer dezelfde vragen : wie ben ik? wat is mijn plaats in de wereld, in het universum, in de geschiedenis? hoe kan ik anderen imponeren en overtroeven? 

Zelf vind ik dit samenspel van oud en nieuw best geslaagd in MOU.

Nog tot 30 september. Reserveren noodzakelijk.

(eigen foto's 26 juni 2021)

Stt...hier wordt gerouwd!

 Onze samenleving bewierookt wie 'succes' heeft in het leven : geld, goede job, huis, goede partner... Die persoon kan ten volle deelnemen aan het consumeren van velerlei goederen en diensten : restaurants, hotels, reizen, eventueel huispersoneel, huizen, auto's...

Dit succesplaatje is als een foto waar alle schaduwen worden weggewerkt. Het is alsof er in het leven alleen maar zomer is. 

Maar in ieder leven zijn er donkere kantjes van tekortkomen, falen, ziekte of handicap, verdriet om personen of kansen die gemist worden. Al hoort dit ook bij het mens-zijn, toch handelen we alsof we ons schamen over de schaduw in ons leven. Zeker als het rouwen betreft, slagen de meeste mensen er niet in dit een plaats te geven in het dagelijkse leven. Rouw is als een smet, als een open wonde.

De jonge Zuid-Afrikaanse dichteres Koleka Putuma (°1993) schrijft in haar debuutbundel 'collectief geheugenverlies' (uitgegeven bij Poëziecentrum, Gent, 2020, vertaling door Ludo Abicht) een hele afdeling lang [begraven geheugen] over vele facetten van rouwen om een overledene. Hoe rauw rouw kan zijn lees je in deze reeks verzen. Maar je kan deze afdeling ook lezen als een schreeuw om rouw niet te verzwijgen of te verbergen.

(eigen foto
begraafplaats Kassel 
Hollandstraße)

 

Hier een van de verzen over rouwen:

in het openbaar

Rouw in stilte.

De wereld wil je niet horen sterven.

Vooral niet wanneer zij de revolver vasthoudt.

(je zwijgen is te luid voor deze lawaaierige plek)

Je bent een tumor.

Je kan het voelen

aan de manier waarop ze jouw verlies met hun toegeknepen ogen en rouwbetuigingen naspeuren.

Hun gefluister doet je voelen alsof je iets bent dat op alle verkeerde plekken groeit,

iets dat verwijderd moet worden om ontleed en ongemerkt te worden.

Open wonden maken mensen onbehaaglijk (dat weet je).

(uit: collectief geheugenverlies, blz. 60)

Ook midden de stralende zomer zijn er mensen die leven met een open wonde. Wie daar een glimp van wil opvangen kan op een willekeurige dag op een willekeurige begraafplaats wandelen en mensen zien komen en gaan, en graven zien met verse bloemen en net ontstoken kaarsen...getuigen van een verlies dat in stilte schreeuwt.

En dan denken we nog niet aan de rouw om verloren jobs, verloren gezondheid, verloren liefdes. 

Johan Tahon in Oudenaarde

 Nog tot eind september kan je je onderdompelen in de sculpturale wereld van Johan Tahon en dit in een bijzonder én historisch kader van het vroegere stadhuis van Oudenaarde.

De artiest stelt deze overzichtstentoonstelling zelf voor in dit korte filmpje.

In een volgende bericht zal ik kort verslag doen van mijn bezoek aan deze expositie.

Roger Raveel 100 jaar

 De schilder Roger Raveel zou dit jaar honderd jaar zijn geworden en dat wordt op verschillende plaatsen onder de aandacht gebracht.

Over de grote tentoonstelling in Brussel (BOZAR) heb ik hier al bericht op 26 april en 20 mei. Maar nog tot 18 juli is er ook een boeiende tentoonstelling in het Raveelmuseum in Machelen-aan-de-Leie onder de sprekende titel: "Zien, denken, schilderen".

Het werk van Raveel wordt geplaatst "in gesprek met" tijdgenoten en inspirerende voorgangers. Er is heel wat werk te zien wat niet vaak werd tentoongesteld.

(©Marc Deconinck
Roger Raveel: Stilleven met bloesemtak
1948)

Het is een mooi geheel geworden waar vele grote namen uit de Belgische en internationale schilderkunst worden getoond, met soms minder bekende werken.

(©Marc Deconinck
James Ensor: Nature morte au pieds de poêle 1880)

Daar merkt de toeschouwer beter hoe Raveel een grote meneer was die deze aandacht terecht verdient.

(©Marc Deconinck
zaalzicht Raveelmuseum)

Als je geïnteresseerd bent in schilderkunst en als je nog kan, ga erheen. Je zal niet ontgoocheld zijn want zo'n gesprek op zo'n niveau kan je niet alle dagen beleven.