Finissage Thuiskomen -slot-

 

(...) De treinbegeleider heeft het signaal gegeven om verder te rijden. We rijden het jaar 2020 binnen. Een jaar als geen ander. Je zou kunnen zeggen dat 2020 in België begonnen is op vrijdag 13 maart, heel toevallig de verjaardag van Marc. Er was een lockdown afgekondigd vanaf 14 maart, maar vele zaken gingen al dicht op die vrijdag de 13de. Zo konden we de grote Jan Van Eyck-tentoonstelling in Gent nét niet zien. Door de grote aandacht voor deze Vlaamse grootmeester was Marc al geprikkeld. Zo'n vakmanschap, dat is benijdenswaardig. Hij vond het een uitdaging om in eigen werken de tactiliteit van materialen zo goed mogelijk op te roepen. Karton en wollen stoffen zou je bijna moeten kunnen voelen met je ogen. Zo wilde hij zijn vakbekwaamheid verder verfijnen.

(Hopeless sleep - 2020) 

 Wàt hij wilde schilderen was al duidelijk in januari. Tijdens een verblijf in Parijs in de Kerstperiode 2019 stonden we versteld van het grote aantal daklozen die we zagen tot zelfs op het terrein van het Louvre. Hun enige bezit is een plastic tas met wat spullen, de kleren die ze dragen en wat 'afgedankte' kartons die hun tot huis dienen. De eerste dakloze schilderde Marc in de loop van januari. Maar toen kwam Maggie De Block zeggen dat we in ons kot moesten blijven. En wat als je op straat leeft? Als je kot enkele kartonnen dozen zijn? Marc zocht op instagram en andere internetplekken naar picturaal interessante beelden. Hij haalde van zolder enkele oude doeken met academische schilderijen uit zijn leerperiode in de jaren 1980 en 1990. Hij overschilderde ze en zo kan je hier de reeks grote schilderijen zien die de blikvanger vormen van deze expositie en die haar haar titel hebben gegeven : "Thuiskomen".

(Real Estate Box - 2020) 

We hebben de twee rails gevolgd. Hoe Marc meer verfijnd en doordacht is gaan schilderen in dunnere lagen én dat hij in al zijn doeken zoekt om de mens te verbeelden in zijn relaties: de relatie met zichzelf, met andere mensen en met zijn leefomgeving. De stuwkracht van zijn traject is zijn durf om dicht te blijven bij zijn ervaringen die nog niet gefilterd zijn door de rede. Vanuit dat pre-rationele niveau zet hij zijn metier in, dat verrijkt en gerijpt is doorheen de jaren. En het is op dat pre-rationele niveau dat Marc ons wil aanspreken met zijn werken. Hij wil ons raken daar waar mensen elkaar aankijken van aangezicht tot aangezicht. Hij wil zijn ervaringen met de kijker delen op dàt ervaringsniveau.

Door de Covid-19-pandemie voelen we ons minder thuis in ons eigen vel, maar waar we ook zouden gaan, het is de enige mogelijke plek om te leven.  Door de klimaatveranderingen beginnen we ons minder thuis te voelen op onze planeet. Door het materialisme, het pure winstbejag en de hebzucht van banken, bedrijven en individuen kunnen vele mensen niet menswaardig thuis komen. Als we straks van hier naar huis gaan, laten we ons maar wat ongemakkelijk voelen, dank zij de werken van Marc. Laten we ons onszelf afvragen hoe we kunnen bijdragen aan een samenleving waar iedereen kan thuiskomen. Dan is deze tentoonstelling zeker geslaagd.

(Le seul endroit possible)

Dank je wel, Marc, voor je schilderijen die ons een spiegel voorhouden.

PS : de tentoonstelling bood een thematische greep uit zijn recente werken...Voor méér recent werk verwijs ik graag naar zijn website waar alle schilderijen gemaakt in 2019 en 2020 gepubliceerd zijn :  http://www.marcdeconinck.com/

Finissage Thuiskomen - vervolg-

(...) Oei, de treinbegeleider fluit, we moeten verder sporen. Zo komen we bij de reeks van 20 langwerpige doekjes (18 x 45 cm.) in de ruimte hiernaast. In juni 2019 bezochten we de biënnale van Venetië, een tweejaarlijkse toonplaats voor de hedendaagse beeldende kunsten van overal ter wereld. De officiële biënnale biedt een platform aan artiesten van diverse pluimage, maar ook buiten die kunstmanifestatie zijn er vele nevenactiviteiten en tentoonstellingen verspreid over de lagunestad. Daar bezochten we de indrukwekkende tentoonstelling van de duurste hedendaagse Belgische schilder, Luc Tuymans. Zijn zogezegd 'magere' verfbehandeling, héél dunne lagen verf op het canvas, berust wel op een verbluffende vakbeheersing. Dat prikkelde Marc om zelf te onderzoeken hoe hij ook misschien wel 'magerder', met dunnere verflagen zou kunnen schilderen.

 En in de Punta dela Dogana zagen we een veelheid aan kunstenaars die een (artistieke) band hebben met Etel Adnan, een Libanees-Franse veelzijdige artieste, die ondertussen 98 jaar is en nog altijd bedrijvig in haar Parijse appartement. De titel van die expo klonk betoverend in onze oren: "Luogo e segni",  maar in het Nederlands is het heel prozaïsch : plaatsen en tekens. Daar bleef Marc haperen bij een klein langwerpig videoschermpje dat een film vertoonde van een achttal minuten met als onderwerp door de mens vertekende landschappen. Marc was verwoed foto's aan het maken. Meer dan de helft van de 20 langwerpige zijn gebaseerd op die videobeelden. In deze reeks is zijn verfbehandeling minder wild dan voorheen. We zien hoe hij lagen verf in elkaar laat overgaan zodat je bijvoorbeeld bij een zandachtig landschap ziet dat alles als het ware zindert van de hitte. 

(Les témoins - 2019)

Naast enkele woestijnlandschappen zien we ook andere unheimliche plaatsen, plaatsen die ons weinig herbergzaam toeschijnen. Ongezellige appartementsblokken, desolate leefomgevingen, plaatsen waar mensen zich niet gemakkelijk kunnen thuis voelen. Als we niet in actie komen én individueel én als samenleving dreigen we onze leefomgeving en samenleving te laten verworden tot een onherbergzame plek. En dan zou het kunnen zijn dat wij, zoals Knack het onlangs formuleerde, straks de nieuwe klimaatvluchtelingen worden. Hoe thuis te komen in zo'n door onszelf veroorzaakte woestenij???
Maar luister, de treinbegeleider geeft het signaal om de deuren te sluiten en verder te rijden.

Finissage Thuiskomen -deel 1-

Goede avond allemaal,

in de eerste plaats wil ik in naam van Marc iedereen bedanken die deze tentoonstelling mogelijk heeft gemaakt en in het bijzonder het buurtcomité rond deze Rodenburgkapel.

Als vriend en echtgenoot van de schilder neem ik hier het woord, maar weet wel wat dichter Hendrik Carette ooit heeft geschreven : "Vrienden zijn ook vreemden".

Deze vreemde vriend van mij, Marc, heeft zijn hele beroepscarrière volgemaakt bij de spoorwegen. Het beeld van een spoor met twee rails die moeten helpen om mensen naar een bepaald punt te vervoeren, kan ons helpen om naar het hier gepresenteerde werk te kijken. We zullen telkens twee rails volgen en dan proberen te zien waarheen de artiest ons wil brengen. De éne rail is het ambacht van de schilder. Hoe behandelt hij het doek? Hoe hanteert hij de verf? Hoe componeert hij het beeld? De àndere rail is het onderwerp van het schilderij. Wat wordt hier afgebeeld? Welke uitsnede van de werkelijkheid presenteert hij ons? En dan komen we tot de vraag: Van waaruit heeft Marc dit geschilderd? Naar welke kijkervaring wil hij ons begeleiden?

De tentoonstelling "Thuiskomen" toont 45 schilderijen, allemaal olieverf op doek én allemaal geschilderd in 2019 en 2020. De expo bevat drie duidelijk te onderscheiden reeksen, die ik nu met jullie wil verkennen. Ik ga chronologisch te werk, volgens de periode van ontstaan. Dat is toevallig ook een reis van kleine werkjes naar grote doeken.

De oudste reeks werken zijn gemaakt in de eerste helft van 2019. De schilder daagde zichzelf uit door een reeks doeken te maken met drie duidelijke beperkingen. Hij koos voor kleine formaatjes, vierkante doekjes van 10 x 10 cm. Hij wilde zich eveneens beperken tot vier kleuren: wit, blauw, rood en bruin. Ook thematisch legde hij zichzelf aan banden door slechts een kopje en een (of) twee handen weer te geven. 

In die periode was Marc nog heel gewoon om alles dik in de verf te zetten : letterlijk dan! Die kleine formaatjes maakten dat wat moeilijk, maar toch. De vier gekozen kleuren zorgden voor veel licht- en donkerblauwe tinten en veel toetsen lichtrood-roze. De bruine verf zie je bijna niet omdat hij ze met blauw vermengde om tot zwart te komen. Tot zover iets over het hoe van deze reeks. Wat hij toont zijn hoofden met allerlei grimassen en expressies in een samenspel met handjes, die zich soms heel ongewoon tot elkaar verhouden. De Engelstalige titels die hij meegaf benoemen allerlei gevoelens.

Deze reeks verdient een plaats onder de titel "Thuiskomen". Gevoelens een plaats geven in ons leven, ook al zijn het soms 'negatieve' gevoelens zoals verdriet, nijd of woede, is niet altijd zo evident. De verschillende gevoelens die in ons worden gewekt dag in dag uit moeten we proberen te 'managen' (om het eens modieus te zeggen). En de reacties van onze sociale omgeving kunnen hierbij helpen of tegenwerken. Eigen gevoelens toelaten en weten dat anderen die begrijpen is een voorwaarde om je goed in je vel te voelen. Ergens thuiskomen kan je pas als je bij jezelf màg en kàn thuiskomen.

Oei, de treinbegeleider fluit, we moeten verder sporen...

(tweede deel lees je hier woensdag 28/10)

 

Thuiskomen - laatste weekend

 Op zaterdag 24 en zondag 25 oktober 2020 kan je nog de tentoonstelling van Marc Deconinck "Thuiskomen" bezoeken in de Rodenburgkapel (Cisterzienserplein-Karel Van Manderstraat) te Marke (Kortrijk). Op deze beide dagen is de expo open van 15u tot 18u. Omwille van Covid-19 gaat de  geplande finissage niet door op zondagavond. 

Je kan op een Corona-veilige manier de tentoonstelling bezoeken. Je draagt een mondmasker, er is ontsmettingsgel voor je handen en er zijn maximum 8 bezoekers toegelaten zodat de nodige afstand kan behouden blijven. Moet je even wachten, geen nood, de kapel bevindt zich in een rustig parkje waar je wat kan rondkuieren en een deel van de werken kan zien aan de ramen.

Bij de afsluiting van de tentoonstelling was voorzien dat ik een toespraak zou houden, maar die zal ik op deze blog in elke keren posten vanaf maandag 26 oktober a.s.

"Asymmetrical" met de reflectie
van een grootse treurwilg 
in het parkje rond de kapel)

Kristof en herman -2-

Hoe verschillend theater en schilderkunst ook zijn, beide media scheppen beelden die willen aanspreken, boeien en bevragen. In een vorige post (maandag 19 oktober) plaatste ik al de schilder Kristof Van Heeschvelde naast het theatercollectief herman. Hier wil ik nog even verder op ingaan met een focus op twee aspecten.

 Kristof en herman zoeken hun eigen stem en plaats ten opzichte van de traditie.  Bij "Vier sterren" van theatercollectief herman zie je ze beeldend sterk o.a. in hun bijeenkomst in een directiekamer van het conservatorium waar de portretten van vroegere grootheden hangen.   Daar gaan ze aan de haal met een van die portretten en de ontvoering van de traditie via dit portret komt nog verder terug tijdens hun 'opvoering'. 

(Kristof Van Heeschvelde
Los Caprichos
foto: Marc Deconinck)

Zo zien we ook de schilder Kristof Van Heeschvelde in dialoog gaan met de traditie, zoals duidelijk blijkt in
zijn doek "Yellow Brick Road" (zie mijn blog van 14 oktober) of nog een doek dat met zijn titel  "Los Caprichos" verwijst naar Goya en zijn bekende reeks etsen met dezelfde titel. Als jonge artiesten smijten ze de traditie niet zomaar overboord, maar ze ontvoeren die om deze naar hun hand te zetten. Het doet mij uitkijken naar de manier waarop ze verder hun eigen stem/palet zullen ontwikkelen.

En tot slot was ik zowel bij Kristof Van Heeschvelde als bij herman gefascineerd door de gelaagdheid van hun werk. Het persoonlijke verhaal is doorweven met de traditie en met de grotere actualiteit. Er zijn knipogen naar andere kunstenaars en genres. Deze veelheid-in-één is een passend antwoord aan al die politici, wetenschappers, identiteitsdenkers, economen en eenvoudige angstige mensen die in deze onoverzichtelijke tijd hun heil zoeken in eenvoudige en eenduidige visies op geschiedenis en samenleving. Ware het leven maar zo simpel! Voor kunstenaars is het, denk ik, het enige mogelijke antwoord op ons tijdsgewricht : niets is eenduidig. Vanuit die meerlagigheid moeten we proberen samen te leven en een leefbare toekomst uit te bouwen. Kristof en herman bouwen beiden in hun verhaal weerhaakjes in die onder de huid van de toeschouwer kruipen en op het einde zorgen voor een glimlach die kantelt naar een grimlach. Beiden houden ons een spiegel voor waar we wat ongemakkelijk van worden. Zo hoort het toch bij goede kunst?

(theatercollectief herman : Viersterren
©Jan Pijpops )

Wat betreft theatercollectief herman : ze hopen nog te kunnen spelen her of der maar de covid-19 pandemie maakt dat cultuurcentra en andere speelplatforms niet zo happig zijn om in deze onzekere tijden jong talent een kans te geven. Spijtig, maar hou toch maar de agenda van het cultuurhuis uit je buurt in de gaten, je weet maar nooit in de komende maanden.

Kristof en herman -1-

In de vorige posts (10, 12 en 14 oktober) kon je mijn ontdekking van de jonge Gentse schilder Kristof Van Heemschvelde volgen. In de afgelopen maand bezocht ik ook  op donderdag 24 september laatst de première van het tweede theaterstuk van collectief herman, bestaande uit vijf twintigers die afgestuurd zijn in de toneelklas van het Antwerpse conservatorium in 2018. Het stuk kreeg als titel mee: "Vier sterren". Die toneelervaring was bijzonder en had bij mij wat tijd nodig om te bezinken. Hoe meer ik eraan terugdenk, hoe meer ik parallellen zie tussen dat vier sterren-toneelspel en de schilderijen van Kristof Van Heeschvelde. Ik probeer dit even te verduidelijken. Het zijn natuurlijk twee verschillende media, maar toch. De woorden leen ik even van Els Van Steenberghe, die voor focus.knack een bespreking schreef  over theatercollectief herman en hun werk "Vier sterren". ( https://focus.knack.be/entertainment/podium/theatercollectief-herman-loert-onbewogen-in-eigen-boezem-in-de-voorstelling-vier-sterren/article-review-1646343.html ).

(©Monty : herman 'Vier sterren')

"Het stuk is pure egotripperij met een missie. (...) Gelukkig hebben ze een groot gevoel voor zelfrelativering. (...) De wereldproblemen dienen ze niet op als thema op een gouden schoteltje en ze staan er niet met het wijzend vingertje. (...) De thema's worden ruw en haast terloops in het voetlicht gesleurd. (...) Het toneel is als een kader om naar het turbulente leven te kijken. (...) Al zittend en starend naar zichzelf vertolkt herman de onverschilligheid die te vaak de overhand neemt als we kijken naar de ellende van anderen."

(foto Marc Deconinck
Kristof Van Heeschvelde :
Signed painting 2017)

 Zelfrelativering, terloops de grote wereldvragen inbrengen, niet belerend maar ruw tonen wat er mank loopt, naar zichzelf staren... Al die aspecten vind ik terug in het werk én van Kristof Van Heeschvelde én van theatercollectief herman. Ze vertolken elk met hun eigen medium een gelijkaardige beleving van onze tijd. Ze houden elk op hun manier en vanuit hun vakgebied ons een spiegel voor: ziehier de mens anno 2020. Daarbij zoeken beiden hoe ze hun kunst kunnen laten aansluiten bij het levensgevoel van onze tijd met zijn drang naar profilering, de druk om goed over te komen, de spanning tussen het individuele en het maatschappelijke.

Nu is het aan ons, kijkers, om er conclusies uit te trekken en ons leven te hertekenen en te herspelen.

Thuiskomen - tweede weekend

 Op zaterdag 17 en zondag 18 oktober kan je de tentoonstelling van mijn echtgenoot, Marc Deconinck, komen bezoeken in de Rodenburgkapel in Marke (Cisterciënzerplein via de Karel Van Manderstraat), telkens in de namiddag van 15u tot 18u. Deze historische locatie (oorspronkelijk was het een wagenschuur gebouwd in 1666) ligt in een rustige parkomgeving. 

(eigen foto - binnenzicht van de
tentoonstelling "Thuiskomen")

Nu Covid-19 als maar sterker rond zich heen grijpt, houden we allemaal onze adem in wat dit als gevolgen zal hebben voor ons persoonlijke leven. Maar ook nu zijn de zwakste en maatschappelijk onbeduidenste mensen het grootste slachtoffer. Een grote reeks schilderijen die getoond worden, plaatsen ons met de neus op deze feiten: daklozen en armen zullen het in de komende maanden nog moeilijker hebben dan jij die dit leest en ik die dit schrijft. Daarom zou ik zeggen: kom kijken om zo je eigen ongemak in deze tijden beter te kunnen relativeren.

(eigen foto - buitenzicht van de Rodenburgkapel met 
enkele werken van Marc Deconinck)

Biënnale van de schilderkunst : Kristof Van Heeschvelde -3-

 De vorige twee posts toonde ik hoe ik geboeid was door de inbreng van Kristof Van Heeschvelde in de biënnale van de schilderkunst, editie 2020. 

Het werk dat ik vorige keer heb toegelicht boeit mij onder andere doordat de artiest oude Italiaanse meesters 'citeert' in zijn werk "Yellow brick road". Ik ben op zoek gegaan naar de oorsprong van die citaten, maar kwam er niet echt uit. De kunstenaar heeft mij dan enkele toelichtingen gegeven die ik hier even wil delen.

Kristof Van Heeschvelde
Yellow Brick Road
detail
eigen foto 

Hij was bij een bezoek aan de pinacoteca de Brera in Milaan getroffen door een werk van de Italiaanse schilder Federico Barocci (ca. 1535 - 1612). In 1583 schilderde deze het doek "Het martelaarschap van Vitus" wat nu hangt in Milaan. De compositie van het doek werd in grote lijnen door Van Heeschvelde gebruikt en de figuren vooraan links en onder heeft hij overgenomen van Barocci. Deze praktijk doet mij denken aan de renaissance opleidingen. Je moest je eerst de knepen van een vak eigen maken en proberen toe te passen, ze 'vertalen' naar je eigen hand "translatio". Daarna kon je je vakmanschap verfijnen door grote voorbeelden te imiteren, "imitatio", maar de bedoeling was dat je beter werd dan je leermeesters "aemulatio". Kristof Van Heeschvelde zien we hier via de imitatio streven naar aemulatio. Mooi...

(®Brera)

In de toelichting die ik van de kunstenaar mocht ontvangen geeft hij ook enige duiding bij de titel van het werk: Yellow brick road.  Dit haalde hij van de film (en het boek) "The Wizard of Oz". Een gele steenweg zou je volgens de film moeten leiden naar het goede, naar betere tijden, naar een idealere samenleving. De met gele tegels geplaveide weg bij Van Heeschvelde leidt naar het vertrappen van een weerloze oude man, terwijl de mensen onverschillig doorgaan met geld verdienen en geld uitgeven. In de 'ideale' wereld anno 2020 wil iedereen zich profileren ten koste van de anderen.

Dank zij zijn toelichtingen is het werk nog meer gelaagd geworden, een prikkeling voor verstand en gevoel, voor hart en ziel. Voor mij is dit werk een voorbeeld van "aemulatio".

Biënnale van de schilderkunst : Kristof Van Heeschvelde -2-

 Zoals in een vorige post gezegd, was ik zéér onder de indruk van de bijdrage van Kristof Van Heeschvelde (°1979) aan de biënnale van de schilderkunst in Deinze (nog tot 18 oktober te bezoeken).

Vooral het werk "Yellow brick road" boeide mij om meerdere redenen. Eerst en vooral zag ik een grote artistieke vaardigheid : die man kan schilderen. Hij schildert met lef. De gebouwen linksboven zijn eerder een tekening maar ze hebben niets schetsmatig, ze zijn er niet zomaar bijgeplakt. En onder die gebouwen schildert hij drie figuren links en de centrale figuur onderaan 'à l'Italienne', duidelijk in de voetstappen van oude Italiaanse meesters. Hij citeert letterlijk terwijl de andere figuren hedendaagse types zijn. De zestiende eeuw vloeit naadloos over in de 21ste eeuw, alsof Van Heeschvelde wil zeggen: de mens is niet zo veel veranderd in de loop der eeuwen. De kruin van de boom en de wolkenluchten tonen dan weer dat hij niet zomaar wat strepen verf op het doek aanbrengt.

Daarnaast is wat hij voorstelt ook heel intrigerend: een man wordt vertrapt terwijl mensen toekijken zonder tussen te komen. De voedster voedt haar baby, de rijke jongelui becommentariëren de situatie: zo was het in de zestiende eeuw... En in onze dagen? De smartphone moet dit tafereel vastleggen; een net geklede figuur met pet op en aan beide armen een boodschappentas kijkt  (bewonderend?) naar de geweldenaar en de vrouw rechts wil niets gezien hebben en verbergt daarom haar gezicht achter een rood pak (of boodschappentas?). We zien allemaal mensen die op hun eigen besognes betrokken zijn. Geweld lijkt herleid tot een moment van spektakel en opwinding die de saaie levenssleur even doorbreekt en die ons niet mag afhouden van onze consumptie. 

Ik ervaar bij het kijken naar deze grote canvas ook een soort tegenstelling tussen de stad en natuur. Ik zie de stedelijke mens die in zijn eigen habitat leeft ver weg van de natuur, schijnbaar héél gecultiveerd. De chique kledij en het hip meegaan met de laatste mode is maar een dun laagje vernis; de mens heeft zijn animale zelf nog niet overstegen. Dat zie ik ook in de wolf(shond) vooraan rechts. Die doet mij denken aan de bekende Latijnse spreuk : homo homini lupus (de mens is een wolf voor zijn medemens).

Deze gelaagdheid trof mij en bij het terugkijken naar de foto's die ik nam blijft het boeien en confronteren: het zijn geen goedkope mooie plaatjes die Van Heeschvelde schildert. Hoed af...

Biënnale van de schilderkunst : Kristof Van Heeschvelde -1-

 Bij mijn bezoek aan de 7de editie van de Biënnale van de Schilderkunst in de Leiestreek heb ik verschillende ontdekkingen gedaan die mij blij hebben gemaakt. 

In mudel (Deinze) was ik heel erg getroffen door het werk van Kristof Van Heeschvelde (°1979), tot dan toe een voor mij totaal onbekende. Maar zijn bijdrage aan deze biënnale vind ik een van de hoogtepunten. Alleen al de presentatie maakt indruk. De onopgespannen grote doeken hangen in de ruimte waar je als toeschouwer tussen moet lopen. Je voelt jezelf klein tegenover deze reuzelappen canvas. De doeken hebben door hun formaat op het eerste moment iets intimiderends. Ik dacht daarbij aan grote 'oude meesters' (vb. Rubens,  Rogier van der Weyden, e.a.) die in hun tijd ook vaak grote doeken ontwierpen naar aanleiding van de blijde intocht van een vorst in een stad of een bijzondere processie. Zo moesten ze via deze tijdelijke stadsversieringen de heerser of de kerkelijke orthodoxie verheerlijken. Van Heeschvelde lijkt bij een eerst blik ook aan een vorm van (zelf)verheerlijking te doen.

Maar wat wordt voorgesteld lokt een glimlach/grimlach uit. Van Heeschvelde is op een aantal werken prominent aanwezig door zichzelf af te beelden, maar je kan ze niet echt 'zelfportretten' noemen. Hij beeldt zichzelf uit met veel humor en zelfrelativering en plaatst zichzelf in een ruimte die huiselijkheid suggereert (bvb. een grote zetel) maar toch heel onbestemd blijft. Hij is het model dat hij zo bij de hand had om een 'verhaal' te schilderen, zo lijkt het mij. Door de onbeschilderde grote randen van het canvas zegt hij aan de toeschouwer ook : dit is 'maar' een schilderij van 'maar' een zelfingenomen mannetje. De drang om zichzelf te profileren wordt tegelijk onmiddellijk lachwekkend. 

Via deze overdonderende lappen canvas deed Kristof Van Heeschvelde zijn blijde intrede in mijn leven.

Thuiskomen

 Op donderdag 22 oktober wordt in de Rodenburgkapel een informatieve avond georganiseerd rond het thema 'thuisloosheid in de regio Kortrijk'. 

De aanleiding voor deze avond is niet de publicatie eind september van nieuwe (en niet zo goede) cijfers over armoede in Vlaanderen.

De aanleiding voor deze avond is niet de uitzending op Canvas van "Een zomer als geen ander" (6/10/20202) van Rudi Vranckx waarin meerdere geïnterviewden aanklaagden dat de armen de grootste slachtoffers zijn van de corona-pandemie.

De aanleiding voor deze avond zijn een reeks schilderijen rond het thema daklozen, die in de Rodenburgkapel in Marke (deelgemeente van Kortrijk) worden tentoongesteld. 

Kunstschilder Marc Deconinck maakte tijdens de lockdown meer dan 10 schilderijen waarin mensen zonder thuis worden verbeeld. Deze werken zullen met andere werken uit 2019 te zien zijn elke zaterdag- en zondagnamiddag (15u-18u) van oktober in de Rodenburgkapel (Karel van Manderstraat in Marke-Kortrijk). Vrije toegang. De artiest zal op deze momenten ook zelf aanwezig zijn. Zie ook zijn website : http://www.marcdeconinck.com/342-2/

Een van de rijkste regio's van ons land telt toch nog heel wat dakloze en arme mensen. Tijdens de avond van 22 oktober zullen twee deskundigen daarover meer vertellen. Hoe weinig opvallend deze mensen ook leven (zeker in vergelijking met de aanwezigheid van daklozen in grootsteden als Brussel of Parijs of...), toch vind ik hun bestaan op zich al een onrecht waar veel te weinig aandacht naar gaat. De avond  is een organisatie van vzw De Kier. Gezien corona is inschrijven vooraf verplicht. Zie de website van De Kier : https://dekier.weebly.com/activiteiten.html

Biënnale van de schilderkunst : Jan Van Beers (°1852-+1927)

 Graag bezoek ik de biënnale van de schilderkunst omdat ik er telkens weer nieuwe verdienstelijke artiesten ontdek. In deze editie van 2020 haalden ze een mij tot nu toe totaal onbekende schilder van onder het stof. In de reserve van Vlaamse musea zijn er blijkbaar nog heel wat kundig geschilderde werkjes te vinden van Jan Van Beers. Deze Lierse kunstenaar vindt al vlug na een academische vorming zijn weg in de betere kringen en maakt het waar in Parijs. Romantische portretten en society-taferelen zijn heel vaardig geschilderd en kunnen op vandaag nog charmeren. Zie maar...wat je kan ontdekken in mudel (Deinze).

(Jan Van Beers : Dame aux cheveux rouges, vue de profil
collier d'or avec émeraude ronde; s.d.) 

(Jan Van Beers, Modegek 1874)

 

Biënnale van de schilderkunst : intermezzo

 De biënnale van de schilderkunst 2020 heeft plaats op drie locaties in de Leiestreek. Omwille van corona moet er worden gereserveerd en dus meer verfijnd vooraf gepland. In één dag kan je de drie musea bezoeken mits goede reservaties. Als bezoeker moet je ook een mondmasker dragen...

Na enkele uren museumbezoek én dus mondmaskerdracht was ik blij mij even te kunnen terugtrekken voor een noodzakelijke behoefte. Bijkomende voordeel was: even het mondmasker afzetten. Oef... "Art is oxygen" was de boodschap van mijn masker die dag, maar er zijn meer bronnen van zuurstof natuurlijk. 

Achteraf hoorde ik van een achterneef van mij die in de tweede klas middelbaar zit, dat er op zijn school beduidend méér en langer toiletten werden bezocht dan vorig schooljaar. Een moment om even het mondmasker te lossen... Heel herkenbaar!