Belgische stations-02-

(station Zedelgem - 30 april 2017)

Parijs - street art

Een wandeling in Parijs langs het canal St.Martin en dan verder de bassin de la Vilette toont hoe de stad zichzelf steeds vernieuwt. Tekeningen, schilderingen, boodschappen maken het nog wat kleurrijker.

(buurt musée du quai branly - 25 april 2017)

(canal St.Martin - 27 april 2017)

(bassin de la vilette - 27 april 2017)

Beausite Oostende nogmaals

Nog altijd zijn de schilderijen van Marc Deconinck te zien in de galerie Beausite te Oostende (zeedijk).
Hier nog twee werken van Marc Deconinck, een grotere canvas gereflecteerd in een glazen salontafel ervoor en een deel van een beschilderde LP-hoes met reflecties.

Kairos Castle Gaasbeek

Kairos: het juiste moment niet laten voorbij gaan.
Fotograferen is dat ook heel vaak.
Hier twee foto's van tijdens mijn bezoek (9 mei) aan het kasteel van Gaasbeek in de mooie tentoonstelling over 'De kunst van het juiste ogenblik'(nog tot 18 juni), samengesteld door Joke Hermsen. Een speling met het invallende zonlicht zien en dat vastleggen. Foto-grafie: schrijven met licht.

Philharmonie de Paris - 27 april 2017

Gaasbeek in de ban van de tijd

De tentoonstelling 'Kairos Castle. De kunst van het juiste ogenblik' biedt een heel rits woorden en beelden die doen nadenken over tijd en over wat we doen met onze tijd, hoe we de tijd die ons is toegemeten beleven en/of ondergaan.

Bijzonder intrigerend vond ik het kunstwerk van Maarten Baas "Grandfather's Clock".
Het toont volgens mij hoe we onder de dwang van de chronologische economische tijd onze menselijkheid verliezen. Gejaagd door de klok zien we mensen niet meer echt als andere mensen, maar eerder als schimmen. Zieken worden patiënten, andere weggebruikers worden 'in de weg lopers of rijders', werknemers worden kosten, enz.
In zijn performance tekent een man in een staande klok wijzers, waarop hij ze uitveegt en weer hertekent in een eindeloze cyclus en zelf is zijn gezicht slechts een schim. Wie zo bezig is om geen tijd te verliezen, om geen minuut te missen, die verliest zijn gelaat, mist zijn menselijkheid. Zo heb ik deze performance ervaren.

(eigen foto 9 mei 2017)

Dit werk doet me ook denken aan dat prachtige maar intrieste lied van Jacques Brel over oude mensen "Les vieux".  Op You Tube vind je versies in het Frans en ook versies met de mooie Nederlandse vertaling gezongen door Liesbeth List. De muziek laat de klok, de chronologische tijd, voort tikken en de tekst spreekt de beleving uit. Dit lied had ook niet misstaan in Gaabeek.

Hier geef ik enkel even het refrein in het Nederlands:
Dan is daar weer de klok
die voort klikt op de schouw
die slingert: kom je mee
kom je ja, kom je nee,
slingert: ik wacht op jou.

Parijs Rodin 100 jaar overleden

Enkele dagen Parijs betekent ook: tentoonstellingen bezoeken.
In Grand Palais in Parijs loopt een grote Rodin-tentoonstelling n.a.v. de honderdste sterfdag van deze bijzondere beeldhouwer. De rode draad doorheen de expo is zijn evolutie van naturalisme naar  expressionisme en zijn grote invloed op andere beeldhouwers.
De toegang wordt geregeld via tijdsblokken, maar toch was het heel druk en soms drummen. Niet altijd zo aangenaam om te genieten. Maar het vele mooie was wel de moeite waard.
Hier enkele impressies (26 april 2017).

(een studie van handen in gips)

(Het hoofd van Johannes de Doper)

(detail van beeld La Meditation)

Kairos Castle

Onder deze titel, Kairos Castle, loopt nog tot 18 juni 2017 in het kasteel van Gaasbeek (tussen Brussel en Halle) een schitterende tentoonstelling over het thema tijd. Curator Joke Hermsen heeft een mooi parcours opgemaakt over "De kunst van het juiste ogenblik". Een aanrader waar je best wat tijd voor uittrekt.
Het was mij een plezier voor het oog, voor het oor en voor het hart.
Over het fenomeen tijd hebben dichters vaak geschreven en in de tentoonstelling komen ook enkele dichters uitdrukkelijk aan het woord.
Hier geef ik een andere dichter het woord, nl. Hans Warren met het openingsgedicht uit zijn bundel "Tijd" (Amsterdam 1986). Vooral de derde strofe sluit goed aan bij de tentoonstelling in Gaasbeek.

TIJD

Je oud maken om al terug te blikken,
afstand te scheppen tot het nu. Als jongen
'Memoires van een eeuwling' schrijven.
Het maakt ondeugdelijk als minnaar:
een lijkenlucht komt hangen om het bed.

Nu wordt de film op topsnelheid gedraaid:
een dode rat, in luttele seconden rukkend
door woeste maden opgeteerd tot een skelet,
een zonnig fruitmandje, al even ras verrottend.

Wat doe je met me, Tijd, dat vrijwel nimmer
ik het uur pluk, maar steeds naar schimmen jaag
de toekomst in of uit, in een vertwijfeld pogen
te zeggen ik bestond, besta, ik zal bestaan?


Midden de tentoonstelling kwam ik een zaal waar een grote tekening de aandacht trok en ik dacht onmiddellijk: dat ken ik.

(mijn foto februari 2016 De Dieze in 's Hertogenbosch)

(eigen foto: werk van Mynke Buskens in Gaasbeek
tekening 'De steden en de hemel' uit de reeks 'Dieze')

In memoriam matris -9- moederdag

Moederdag zonder moeder. Dat blijft iets moeilijks.
Het is weer even méér missen.
Zoals in dit gedicht van Maria Vasalis.

MOEDER

Er was niets, dacht ik altijd, denk ik nog,
dat je niet kon. Heel mooie pakjes maken
ritselend met bruin papier -
de stroeve jampot opendoen, wonden verbinden
gireren, condoleancebrieven schrijven,
voorlezen, spreken in vijf talen, bijna
verdronken honden uit het water halen
levendig luisteren naar langdradige verhalen.
Maar bij het einde van het lied zei je:
ik kan het niet, liefje, ik kan het niet.
En je bedoelde doodgaan. Uren door het mulle zand
gestrompeld, houvast zoekend met je hand.
Ook dat heb je tenslotte toch gekund,
beminde. En aan het strand zal ik je later vinden.
Laat me je vinden. Je kan het toch?
(uit: De oude kustlijn, Amsterdam, 2002, blz.22)

Natuurlijk drukt dit gedicht niet volledig de situatie van mijn moeder uit, maar zovele herkenbare herinneringen en een herkenbaar gevoel van geborgenheid, betrouwbaarheid en gemis eraan.

Tijd voor de tuin: de merel.

Een tuin hebben is zo'n onvoorstelbare luxe. Ja, hij vraagt wel van tijd tot tijd werk, maar toch.

Tijdens zo'n tuinopfrisbeurt zag ik dan een jonge merel parmantig heen en weer wippen, tot op één meter van mij, onverschrokken, want ja...die tuin is toch mooi van hem. En die mens, die mag er blijkbaar ook rondlopen.

In het recente nummer van "Het Liegend Konijn" (2017/1) las ik dan ook met veel plezier en een vorm van herkenning dit mooie gedicht van Marjoleine De Vos (blz.253):

MERELS TEN SPIJT

(afbeelding gevonden op het internet)

Het is wel duidelijk, de merel in de tuin

denkt nooit eens dat hij leeft. Alles is

zoals het is, bekommernis is flauwekul,

hij ziet de kat en weet dat hij de boom

in moet. Dat ziet hij goed.

Maar in het gras een mens, die denkt

aan straks en toen, die steeds weer wil

dat alles anders is. De hele aarde nieuw

en liefst de hemel ook want wat er is,

merels ten spijt, is niet echt goed.

Een mens heeft vaak geen flauw idee

van hoe het leven moet.

De vier seizoenen

Op deze mei-morgen hoorde ik Vivaldi en zijn 'lente'. Gemakkelijke ochtendmuziek op de klassieke radiozender Klara, een zeer evidente keuze. Ik dacht bij dit deeltje uit de vier seizoenen terug aan een gedicht van de nieuwe Nederlander Baban Kirkuki uit zijn bundel "Licht onbekend" (uitg. P, 2013).

SCHOOL DER SEIZOENEN

Als je verdrietig bent herfst                                   

(Botticelli, La Primavera )

met het beëindigen van je groen en je schaduw,
leer ik van jou de betekenis van het verlies
die aan mijn wereld toebehoort.

Als je lacht lente
met je nieuwe geboorte
die misschien voor een tijd
hoop kan geven,
leer ik van jou
dat het leven soms te verdragen is.

Jouw komst zomer
een gast met licht en vrolijkheid,
misschien leer ik van jou
het simpel zijn en van de zee houden.

Zonder meer jij winter
jouw hart is nat
jouw ziel is avontuur,
zij leren mij de betekenis van
de tranen en de pracht van de ontdekking.

Doorheen deze verzen vermoed ik als lezer een heel verhaal dat gekleurd is door het vluchteling-zijn van de schrijver. En dat vermoeden maakt mij stil en relativeert mijn ongeduld naar het uitblijven van een 'echte' lente met meer zon en warmere temperaturen.

Parijs Parc de la Villette

Eind april was ik enkele dagen in Parijs.
Parc de la Villette met zijn nieuwe architectuur biedt heel wat reflecties aan.

(27 april  la géode)

(27 april Philharmonie de Paris)

Belgische stations-01-

(station Lichtervelde - 30 april 2017)

Parijs Picasso in musée du quai Branly

Tijdens enkele dagen Parijs eind april bezocht ik de tentoonstelling "Picasso Primitif" over de invloed van de zogenaamde 'primitieve kunst' op het werk van Picasso. De confrontatie met Afrikaanse maskers en andere (kunst)voorwerpen van volkeren uit Azië of Afrika inspireerden Picasso tot het verleggen van grenzen.
Na het eerste deel van de tentoonstelling met vele teksten uit brieven en interviews kwamen dan eindelijk de beelden en schilderijen, samen met een aantal 'primitieve' voorwerpen al dan niet uit zijn privé-collectie. Hier enkele werken die mij boeiden (eigen foto's 25 april 2017).

Meten is weten - c=299 792 458 m/s

Voor de lezers met een goede wetenschappelijke achtergrond is de formule in de titel van deze blogpost onmiddellijk herkenbaar als de formule van de snelheid van het licht. Volgens Einstein is er niets sneller dan het licht, ook al blijkt deze stelling nu in vraag gesteld te worden door de hedendaagse fysici. Hoe dan ook, het fenomeen licht, haar samenstelling en snelheid en haar variaties blijven de mensen boeien en fascineren.

De wondere wereld van het licht en haar snelheid bracht José De Poortere  tot dit gedicht in zijn bundel "De navel van de wereld" (Uitg. Zuid&Noord, 1999).



Met een zwerm neven en nichten
ontsnap ik uit de zon
snel als het licht
beweeg met een halve spin
onzichtbaar en kleurloos
dring in de nacht door de globe
bereik de nikkelmijn in Sudbury Ontario
schroef door het oog van de geleerde
die mij op zijn netvlies niet ziet.
In het vat gevuld met zwaar water
flitsen neven en nichten
die hij heeft gevangen.
Onhoudbaar reis ik Tau
Neutrino Lepton verder.