Bouwwerf Oostende

Bouwen betekent afbreken en opbouwen. Zie maar op de oosteroever van Oostende. Eigen foto's begin februari 2018.

Oostende en de paardenrenbaan

Dank zij de tentoonstelling "Het vlot" (nog tot 15 april 2018) kom je in Oostende op plekken waar je anders niet altijd even gemakkelijk komt.
Op 6 februari ontdekte ik de renbaan en dank zij de stralende zon straalden de foto's nog meer...

Zelfportret met en zonder fietser: Oostende 6 februari 2018

Oostende oosteroever 5 februari 2018

Oostendse meesters

Op 3 februari bezocht ik in Muzee, Oostende, voor het eerst de nieuwe presentatie van de twee grootste Oostendse schilders, Ensor en Spilliaert.
Deze mooie opstelling ademt en geeft door zijn licht en ruimte adem aan de getoonde werken. Er is veel te lezen, maar gelukkig ook heel wat te zien, zonder dat je overstelpt wordt.
Enkele foto's van dit bezoek. Spilliaerts werk "De duizeling" kreeg hier een architecturale verbeelding.

(De duizeling)

Oostende de Koninklijke villa

Een bijzondere locatie die op een winterse heldere dag (6 februari 2018) deze foto's opleverde...

Oostende op een stralende februaridag

(zondag 4 februari 16u30 De Grote Post)

(6 februari  ca. 14u bij de Koninklijke villa)

Oostende en de zee

Het tentoonstellingsparcours van de expo "Het vlot" (nog tot 15 april) brengt de bezoeker naar een aantal bijzondere locaties in de Oostende.
Zo kom je ook in het Europacentrum, op de 20ste verdieping.
Naast enkele mooie kunstwerken is er ook, zeker bij helder weer, een mooi uitzicht. Ik was er in de namiddag van 6 februari 2018.

Nogmaals vuurtoren Lange Nelle Oostende: 5 februari 2018

Het vlot in Oostende

(afbeelding van Web Art Gallery)

Op 3 februari bezocht ik de tentoonstelling "Het vlot. Kunst is (niet) eenzaam" in Oostende. De vluchtelingenproblematiek was alom tegenwoordig, wat niet abnormaal is in deze tijden waarin nog wekelijks bericht wordt over bootvluchtelingen en bij een thema dat zich heeft geïnspireerd op het bekende werk van Géricault, "Het vlot van Medusa".

(still uit video van Adrian Paci
Centgro di Permanenza Temporanea
te zien in kelder st.jozefskerk)

Wat mij bijzonder trof waren enkele werken in de kelders onder de Sint-Jozefskerk. Er waren daar enkele sterke videowerken te zien én de bijzondere locatie zorgde voor een extra dimensie. Want op dit moment probeert men de 'Gutmenschen' die opkomen voor een menswaardige opvang van vluchtelingen te criminaliseren. Wie vluchteling is én wie deze vluchteling een bed aanbiedt voor een nacht worden beiden behandeld als criminelen. Vluchten weg van oorlog en vervolging en een beter leven opzoeken is een misdaad aan het worden én een hart tonen voor mensen die alles op het spel hebben gezet voor een menswaardiger leven wordt ook meer en meer bestempeld als misdadig. Vluchtelingen én wie hen wil nabij zijn worden meer en meer verplicht in deze omstandigheden om ondergronds te gaan. De kelders van de St.Jozefskerk zijn op een schrijnende manier uitbeelding van deze onfrisse maatschappelijke evolutie. Dat alleen al maakte deze expositie voor mij tot een 'must-see', tot een baken en (vraag/uitroep)teken voor onze bange Vlaamse samenleving.

Lange Nelle Oostende februari 2018

De zee: altijd dezelfde zee altijd een andere zee

De Argentijnse schrijver en dichter J.L.Borges heeft meerdere keren geschreven over de zee.
Hij bleef zich verwonderen over dat mysterie dat de mens altijd weer boeit. In het kijken naar de zee, altijd dezelfde, altijd anders ligt voor de dichter een sleutel naar zelfkennis, een nooit eindigende zoektocht.

(eigen foto Egmont aan zee 3 juli 2017)

De zee

Voordat de droom (of angst, of alle twee)
kwam met scheppingsverhalen, mythen, sagen,
voordat de tijd werd opgedeeld in dagen,
was en bestond al de tijdloze zee.
Wie is de zee? Wie is het die zo blind
van oudsher ziedt en knaagt aan de pilaren
van de aarde en één is, maar ook alle baren
en afgrond, gloed en toeval is, en wind?
Wie naar hem kijkt ziet hem voor de eerste keer,
altijd. Met de verbazing die het gewone
ons in te boezemen pleegt, zoals de schone
zonsondergang, de maan, het vuur steeds weer.
Hoe ik de zee, hoe ik mezelf moet heten,
zal ik de dag die op mijn dood volgt weten.

(uit: Jorge Luis Borgen, Alle gedichten, De bezige bij, 1995, blz.467)

Villa Empain: Ways of Seeing -nogmaals

De vorige blogpost toonde reeds iets van de mooie tentoonstelling in de Villa Empain nog tot 18 februari.
In de bezoekersgids wordt de opzet van de curatoren verduidelijkt. "Ways of Seeing wil de kunstenaar opnieuw onder de aandacht brengen als maker van dingen, als iemand die ons voortdurend toont dat het verband tussen wat we waarnemen en wat we weten nooit vastligt en dat zien een fundamenteel politieke daad is."
Van tijd tot tijd dit bewust beleven kan nooit kwaad.

Zo heb ik toch deze expo ervaren.
Hier nog enkele foto's genomen van een werk van de Kortrijkse kunstenaar David Claerbout., The Algiers' sections of a happy moment. Dit werk heb ik al eerder gezien, maar toch blijft het altijd weer boeien en verwondering en bewondering opwekken.
Het fascinerende is dat de kunstenaar ons één moment in de tijd toont, maar vanuit verschillende standpunten. Bij een eerste kennismaking zie je een reeks beelden, denk je, tot je beseft dat het om één enkele scène gaat.