Het postume geschenk van Christo - 4 -

 Nog enkele foto's van de ingepakte Arc de Triomphe, om het af te leren...

Er zijn wellicht miljoenen foto's genomen van deze ingepakte Triomfboog, in alle maten en gewichten, met allerlei verschillende focussen, elk met een eigen verhaal. Zoals zovelen voelde ik ook de behoefte om via foto's deelgenoot te zijn van een uniek project dat slechts korte tijd te beleven was. 

(iedere fotograaf heeft zo zijn eigen focus...)

(de punten voor de nachtelijke verlichting bieden 
een eigen blik op de ingepakte Arc de Triomphe)

Ik ben er even tussenuit; het volgende bericht op deze blog 

mag je verwachten op 3 november a.s. 

Tot binnenkort!

Mozorov verzamelde ...1

 Mensen met (veel) geld zijn soms heel kunstminnend en/of laten zich door kunstkenners bijstaan om hun rijkdom vorm te geven in een kunstverzameling. Dat was vroeger zo, reeds bij de oude Romeinen en ene zekere mijnheer Mecenas (1ste eeuw voor Christus) gaf zelfs zijn naam aan het fenomeen van kunstsponsor en -beschermer, én dat is zo tot op vandaag.

In de gebouwen van de Fondation Vuitton in Parijs -maker van handtassen, koffers en accessoires én hedendaagse mecenas- kan je tot 22 februari kijken naar de kunstverzameling van de Russische mecenassen, de gebroeders Mozorov, die hun collectie samenstelden tussen 1890 en 1918 met topwerken uit hun tijd.

Deze expo brengt wat eens enkel voor de elite toegankelijk was dichter bij hedendaagse geïnteresseerden.

Hier een eerste kennismaking...

(eigen foto's)

Het postume geschenk van Christo - 3 -

In 1939 schilderde René Magritte een werk met een wolk die een open deur binnendrijft. Hij geeft dat doek als titel : "La Victoire"..., de overwinning. 

(René Magritte : La Victoire 1939 )

En terwijl ik foto's neem van Christo's Triomfboog drijft een wolk majesteitelijk à la Magritte in beeld. 

De triomf en de victorie..., hoe (sur)realistisch.

(eigen foto 28/09/2021)

Bomen en mensen met een herinnering -5-

 België mocht natuurlijk niet ontbreken in de expositie "Trees for memories", nu nog te zien in de Brusselse Villa Empain.

Hiervoor werd de kunstenares Berlinde De Bruyckere aangesproken.

Zij benaderde deze opdracht op haar eigen manier, helemaal in de lijn met haar andere werken tot nu toe.

Zij vertelt in de catalogus: "Ik koos ervoor om het blok te bedekken met een wasafgietsel van opeengestapelde dierenhuiden. Mijn werk heeft altijd te maken met de fundamentele menselijke zoektocht naar transformatie, transcendentie en verzoening in het aanschijn van de sterfelijkheid." 

(Berlinde De Bruyckere : Maquette Anderlecht - eigen foto)

De initiatiefnemer voor deze expo, eerst te zien in Berlijn, in de Reichstag aldaar in november 2018, is Volker-Johannes Trieb. Hij heeft een ietwat groter werk bestaande uit twee elementen die bij elkaar horen.

(eigen foto)

Er is een grote blok eikenhout (65x65x69 cm) met afgevijlde hoeken, zoals een reuzedobbelsteen. Op alle zichtbare wanden kan je lezen: Homo homini non lupus est(de mens is voor een andere mens géén wolf). De woorden staan op elke zijde in een telkens verschillende lettergrootte. De artiest wil ons duidelijk laten zien dat de mens er kan voor kiezen om de andere niet als concurrent-roofdier te benaderen.

En op de grond, gezaaid rond deze reuzedobbelsteen liggen vele kleine houten dobbelsteentjes, met op vijf zijden de normale bolletjes van een tot vijf, maar het zesde vlak toont dan het vredesteken. De artiest lijkt ons te waarschuwen: willen we blijven dobbelen om oorlog en vrede of willen we onszelf overstijgen door niet te blijven leven vanuit ons reptielenbrein dat zegt 'oog om oog'. 

Het postume geschenk van Christo - 2 -

 Als toeschouwer ben je nu eens vooral vol bewondering voor het technische kunnen dat geleid heeft tot zo'n kunstwerk, dan weer voel je vooral verwondering voor de magie van dit geschenk. Je weet wel wat hier is ingepakt, maar toch droom je wat er nog zoal zou kunnen verborgen zijn onder dit metaalkleurige dikke pak dat met felrode touwen is bijeen gebonden.

(eigen foto - 28/09/2021)

(eigen foto - 30/09/2021)

Bomen en mensen met een herinnering -4-

 De indrukwekkende verzameling van bewerkte eikenhouten blokken in de Villa Empain wil bijdragen aan een zinvolle herdenking van Wereldoorlog I. (zie ook vorige berichten)

Nedko Solakov is een Bulgaarse kunstenaar die ik leerde kennen tijdens Dokumenta 12 en daarna nog vaak terug zag. Hij maakt heel vaak heel kleine tekeningen en brengt heel kleine ingrepen aan. Zijn meeste kunstwerken ogen heel speels. Ook het blok bewerkt door Solakov toont met zwarte inkt getekende figuurtjes. Deze vele kleine figuurtjes, mensen en dieren, zie je als het ware vliegen of zweven of glijden over het oppervlak. Alleen is er een heel grote kloof midden het blok waarheen deze figuranten lijken heen te drijven.

 

(eigen foto)

De grote barst in het blok blijkt volgens de titel de dood te zijn. De titel is heel duidelijk: Dead Warriors (ours and theirs). Oorlogsdoden, de onze én de hunne. In confrontatie met de dood zijn we allen gelijk : kleine figuranten.

De eigen speelse stijl krijgt mede door de titel plots een extra dimensie. En in de dood wordt het vijanddenken (wij tegen zij) zinloos en irrelevant. 

(eigen foto)

Het postume geschenk van Christo - 1 -

 De Bulgaars-Amerikaanse artiest Christo droomde sedert 1961 ervan om de Arc de Triomphe in Parijs eens in te pakken. Uiteindelijk werd in 2019 dit project echt op gang getrokken, maar de kunstenaar kon de realisatie niet meer beleven. Hij stierf vorig jaar, mei 2020, op 85-jarige leeftijd. Wel heeft hij nog heel wat aanwijzingen gegeven voor deze ultieme droom.

In onze tijd waar alles draait om efficiëntie en winst schenkt hij Parijs een droom, een uitnodiging tot verwondering, een prikkel tot verbeelding. Ik ben blij dat ik in staat was om getuige te zijn van dat reuzegeschenk, van die ingepakte Triomfboog. 

Hier enkele foto's die ik nam op 28 september overdag en op 30 september 's avonds. Je zal er wel al gezien hebben, vergeef me dus, dat ik er hier nog enkele plaats, maar ik vond het een te zalige ervaring om die niet te delen...

Die tweede helft van september 2021 stonden andere blikvangers van Parijs, zoals de Eifeltoren en de Grande Arche, duidelijk in de schaduw van dit cadeau van Christo.

(eigen foto's 28 / 09 / 2021)

Bomen en mensen met een herinnering -3-

 Nog tot halfweg november kan je in de Villa Empain in Brussel de expo zien "Trees for memories" (zie ook vorige twee berichten).

De Armeense artiest Jean Boghossian in deze tentoonstellingsplek gerund door de Boghossian-stichting benadrukt hoe de spanning en kans op oorlog in onze tijd toch wel erg groot is.

(eigen foto)

De Ierse kunstenaar Sean Scully benadrukt dan weer het verlies aan zovele jonge talenten. Hij verzaagde zijn blok eikenhout tot een kleine kist. Over zijn werk vertelt hij in de catalogus het volgende : "Oorlog is grote dwaasheid en heeft nog nooit een probleem opgelost tussen volkeren én zal dat ook nooit doen. Oorlog maakt een nieuwe oorlog terwijl verdraagzaamheid verdraagzaamheid schept. De verloren en kapotgeschoten jongens zullen nooit de mogelijkheid hebben om iets toe te voegen aan onze geschiedenis. Zij allen zouden kunnen de naam dragen : Jean."

(eigen foto)

Bomen en mensen met een herinnering -2-

Zoals in een vorig bericht aangegeven kan je nog tot halfweg november in de Villa Empain de expositie zien 'Trees for Memories'.

Een reeks blokken eikenhout die nog getuigen waren van Wereldoorlog I in de Elzas werden nu bewerkt door artiesten tot boodschappers van vrede.

De bekende Indiase beeldenmaker Anish Kapoor leverde een bijdrage die helemaal is gemerkt door zijn stijl : een holte en felrode kleur. Een oorlog laat een leegte achter gekleurd door bloed?

De korte commentaar door Kapoor zelf bij zijn beeld spreekt voor zich.

(eigen foto)

Daarnaast wil ik nog een andere bijdrage tonen, nl. uit Thailand het werk zonder titel gemaakt door Rirkrit Tiravanija. De eiken blok getuigt van de oorlog in zijn gespletenheid maar tegelijk toont hij een weg naar verzoening omdat het hout/de oorlogsherinnering ook grondstof kan zijn voor een meer bezonnen levenshouding.

(eigen foto)

Bomen en mensen met een herinnering -1-

 De Groote Oorlog blijft mensen aanspreken en zijn impact is nog altijd heel sterk. Tijdens de herdenking honderd jaar Wereldoorlog I kreeg de Duitse beeldende kunstenaar Volker-Johannes Trieb een levering van massa's eiken boomstammen tot 8 meter lang, afkomstig uit Hirtzbach. Deze plek in de Elzas lag nabij het Sundgaufront. Bomen vertoonden nog sporen van de oorlog met kogelinslagen etc.

Trieb besloot om uit deze getuigen van de oorlog blokken te zagen van 30x30x30 cm. Trieb sprak dan een kunstenaar aan uit 31 landen die deelnamen aan WO I en vroeg er iets persoonlijks mee te doen, indachtig dat elke blok hout ook een getuige is van die oorlog.

In november 2018 waren deze sculpturen te zien in de Reichstag in Berlijn en in 2020 in het hoofdkwartier van de UN in New York. Sedert dan reizen ze rond over de wereld als 'boodschappers van vrede'.

Nu zijn ze nog tot halfweg november te zien in Brussel, in de Villa Empain. De kelderruimte is wat krap voor deze beelden en de belichting is niet altijd even optimaal, maar het blijft een indrukwekkende verzameling van boodschappen van vrede.

Hier een overzichtsfoto en de bijdrage van de Kroatische artiest Braco Dimitrijevic.

(eigen foto)

De Kroatische kunstenaar noemt zijn werk : One Second of Post Historic Time. Deze in Sarajevo geboren artiest heeft een kogel doorheen de houtblok geschoten met daarbij een plakaat die ons doet nadenken over de grilligheid van een mensenleven. Terwijl iemand geniet van muziek, beleeft een ander zijn ondergang. Gezien zijn achtergrond denken we natuurlijk ook aan de fatale knal in Sarajevo die uiteindelijk een helse oorlogsmachine op gang schoot.

(eigen foto)

Dit kunstwerk deed mij ook denken aan de honderden verhalen van soldaten in de loopgraven die door een (stom) toeval of dodelijk werden getroffen of juist aan de dood ontsnapten. Een moment die zij die het overleefden heel hun leven hebben meegedragen.