 |
| (Rotonde de la Villette - 28 december 2017 ca. 14u45) |
 |
| (metrolijn 5 28 december 2017 ca. 15u00) |
vrijdag 29 december 2017
Parijs december 2017
woensdag 27 december 2017
Kerstmis Parijs 2017
| Parijs 25 december 2017 Temperatuur rond de middag: 4 à 5 ° Gevoelstemperatuur: -1 à + 1 °  |
| (nabij tour st.Jacques Parijs centrum- 25 december 2017 ca.11u30 eigen foto) |
 |
| (Louvre Parijs-25 december 2017-ca. 13u30 eigen foto) |
 |
| (eigen foto 25 dec.2017 ca.13u30 Louvre Parijs) |
maandag 25 december 2017
Kerstmis
 |
| (El Greco De aanbidding door de herders, detail - Pradomuseum, Madrid) |
GEBOORTE
Gods liefde op aarde neergedaald
ligt in een stal op stro te slapen.
De stille herders van de schapen
zij hebben het alom verhaald.
De ster staat boven Bethlehem.
De Koningen uit het Oosten vonden
een kind in windselen gewonden
en os en ezel zien naar hem.
Hier slaapt, der aarde toevertrouwd,
die was voor de aanvang van de tijden,
het kind waarom Maria schreide,
waarover elk de hand vouwt.
(uit: Ida Gerhardt, Verzamelde gedichten, blz. 356 - Amsterdam, 1985)
zaterdag 23 december 2017
Na: Christian Boltanski
In de Oude Kerk in Amsterdam loopt nog tot 29 april 2018 een mooie tentoonstelling met werk van de Franse kunstenaar Christian Boltanski.
De titel van de expositie is simpel maar helder en alleszeggend: Na. Over het grote na na een overlijden en hoe na-bestaanden daarmee kunnen omgaan. Op zaterdag 16 december laatst bezocht ik deze indrukwekkende presentatie van ouder en nieuw werk. Bij het betreden van de kerk krijg je als bezoeker een klein krantje mee, met wat toelichting en een interview met de artiest.
In deze toelichting lees ik: "Een begraafplaats bezoek je niet om iemand terug te vinden, maar om zijn of haar afwezigheid te ervaren. In de Oude Kerk, met haar talrijke grafzerken, stelt Christian Boltanski vragen die voor iedereen herkenbaar zijn, omdat ze over de tijdelijkheid van het leven zelf gaan. (...) Na is een tentoonstelling waarin de kunstenaar je uitnodigt om de zoektocht aan te gaan, afwezigheid te ervaren en om onze voorgangers te herdenken."
De titel van de expositie is simpel maar helder en alleszeggend: Na. Over het grote na na een overlijden en hoe na-bestaanden daarmee kunnen omgaan. Op zaterdag 16 december laatst bezocht ik deze indrukwekkende presentatie van ouder en nieuw werk. Bij het betreden van de kerk krijg je als bezoeker een klein krantje mee, met wat toelichting en een interview met de artiest.
In deze toelichting lees ik: "Een begraafplaats bezoek je niet om iemand terug te vinden, maar om zijn of haar afwezigheid te ervaren. In de Oude Kerk, met haar talrijke grafzerken, stelt Christian Boltanski vragen die voor iedereen herkenbaar zijn, omdat ze over de tijdelijkheid van het leven zelf gaan. (...) Na is een tentoonstelling waarin de kunstenaar je uitnodigt om de zoektocht aan te gaan, afwezigheid te ervaren en om onze voorgangers te herdenken."
 |
| (Les Manteaux- eigen foto 16.12-2017)) |
donderdag 21 december 2017
Kentridge en Rilke
Bij mijn bezoek aan de mooie Kentridge tentoonstelling (nog tot 28 februari 2018) in het Sint-Janshospitaal te Brugge was ik geboeid door de verschillende zwart-wit-video's die de kijker binnenleiden in een wereld die ons tegelijk heel vertrouwd en heel vreemd voorkomt. We herkennen veel en toch is er veel wat ons onzeker en verward maakt.
In een van zijn video's ("Zeno Writing) zien we op een bepaald moment een roofdier (een zwarte panter? een leeuwin? ) heen en weer gaan achter een traliehekken.
Dat beeld bracht me een van de meest bekende verzen van de dichter Rainer Maria Rilke voor de geest en eenmaal thuis gekomen zocht ik het graag op, om het nieuw te lezen.
Hier neem ik de vertaling van Peter Verstegen in de uitgave verschenen bij Uitgeverij van Oorschot (Nieuwe Gedichten, het eerste deel, Amsterdam, 1997, blz. 73).
DE PANTER
In de Jardin des Plantes, Parijs
Zijn blik is van het langsgaan van de stangen
zo moe geworden dat hij niets meer ziet.
Wel duizend stangen houden hem gevangen
en meer dan duizend stangen is er niet.
De zachtheid van zijn lenig sterke pas
die steeds de allerkleinste kring beschrijft,
is als een dans van kracht rondom een as
waarin een machtig willen is verstijfd.
Niet vaak meer trekt het scherm voor zijn pupillen
geluidloos op -. Dan gaat een beeld erdoor
naar binnen, glijdt door het van spanning stille
lijf naar zijn hart - en gaat teloor.
 |
| (eigen foto, 13 december 2017) |
In een van zijn video's ("Zeno Writing) zien we op een bepaald moment een roofdier (een zwarte panter? een leeuwin? ) heen en weer gaan achter een traliehekken.
Dat beeld bracht me een van de meest bekende verzen van de dichter Rainer Maria Rilke voor de geest en eenmaal thuis gekomen zocht ik het graag op, om het nieuw te lezen.
Hier neem ik de vertaling van Peter Verstegen in de uitgave verschenen bij Uitgeverij van Oorschot (Nieuwe Gedichten, het eerste deel, Amsterdam, 1997, blz. 73).
DE PANTER
In de Jardin des Plantes, Parijs
Zijn blik is van het langsgaan van de stangen
zo moe geworden dat hij niets meer ziet.
Wel duizend stangen houden hem gevangen
en meer dan duizend stangen is er niet.
De zachtheid van zijn lenig sterke pas
die steeds de allerkleinste kring beschrijft,
is als een dans van kracht rondom een as
waarin een machtig willen is verstijfd.
Niet vaak meer trekt het scherm voor zijn pupillen
geluidloos op -. Dan gaat een beeld erdoor
naar binnen, glijdt door het van spanning stille
lijf naar zijn hart - en gaat teloor.
dinsdag 19 december 2017
William Kentridge in Brugge -03-
We kijken even mee met andere kijkers naar de video "Zeno writing" van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar William Kentridge in het Sint-Janshospitaal te Brugge (13 dec. 2017).
zondag 17 december 2017
William Kentridge in Brugge -02-
Nog enkele beelden van de mooie Kentridge-expositie "Smoke Ashes Fable" die nog tot 28 februari 2018 te zien is in het Sint-Janshospitaal te Brugge. Het zwart-wit getekende universum met zijn expressieve kracht van Kentridge staat beeldend in schril contrast met de kleurrijke geschilderde eerder introverte wereld van Memlinc. Maar beiden gaan de thema's van lijden en dood en vervolging niet uit de weg, elk vanuit hun eigen tijd en context. Dat maakt deze tentoonstelling daarom ook zo boeiend.
vrijdag 15 december 2017
William Kentridge in Brugge
Nog tot 28 februari 2018 is een mooie tentoonstelling te zien van de Zuid-Afrikaanse beeldende kunstenaar William Kentridge in het Sint-Janshospitaal te Brugge. Naast hun indrukwekkende Memlinc-collectie geven ze er de ruimte aan een heel indrukwekkende Kentridge.
Een ervaring waar je best wat tijd voor uittrekt zodat je jezelf in de beeldenstroom kunt onderdompelen.
Hier alvast enkele algemene beelden genomen bij mijn bezoek op 13 december laatst.
Een ervaring waar je best wat tijd voor uittrekt zodat je jezelf in de beeldenstroom kunt onderdompelen.
Hier alvast enkele algemene beelden genomen bij mijn bezoek op 13 december laatst.
woensdag 13 december 2017
Meten is weten: het getal nul
De Poolse dichteres Wislawa Szymborska, Nobelprijs literatuur 1996, schreef vaak over de individuele mens met zijn particulariteiten midden de grote geschiedenis. Met enige afstand en tegelijk met veel humor kijkt ze naar de mens en zijn pogen om te leven in de alledaagsheid van het bestaan. Ze beschrijft geen helden, maar dank zij haar verzen krijgen ze toch een glans die uitnodigt tot mededogen. Zo maakte ze een gedicht ter ere van de uitvinder van het getal nul. Hoe komt iemand erop?
GEDICHT TER ERE
Hij was eens. Hij vond de nul uit.
In een onzeker land. Onder een ster
vandaag misschien duister. Tussen jaartallen
-wie zou er een eed op doen. Zonder een naam,
zelfs geen betwiste. Onder zijn nul
liet hij ons niet één gulden gedachte na
over het leven dat is als. Ook geen legende,
dat hij op een dag bij een geplukte roos
een nul schreef en haar tot een boeket bond.
Dat hij vlak voor zijn dood de woestijn introk
op een kameel met honderd bulten. Dat hij insliep
in de schaduw van de zegepalm. Dat hij zal ontwaken,
wanneer alles zal geteld zijn
tot het laatste korreltje zand. Wat voor een man.
Door de spleet tussen feit en verzinsel
ontsnapte hij aan onze aandacht. Opstandig
tegen elk lot. Schudt
elke gedaante af die ik hem geef.
De stilte sloot zich boven hem, zonder het litteken van een stem.
Zijn afwezigheid kreeg het uitzicht van de horizon.
De nul schrijft zich vanzelf.
(uit de bloemlezing uit de poëzie van Wislawa Szymborska, samengesteld door Jeannine Vereecken, uitg. Poëziecentrum, reeks "Dichters van nu" 13, blz. 115)
Heel het gedicht speelt in die spleet tussen feit en verzinsel, in die nul-ruimte van het niet-bestaan die toch een horizon biedt, die als een eindeloze woestijn ons verleiden wil weg te trekken, die als een stilte is waar nooit een stem heeft weerklonken. Een nulliteit die zichzelf in een onzeker land schrijft zonder een naam.
Szymborska eert het niets, het getal nul op zo'n eigen speelse manier die onze gedachten prikkelt en onze fantasie naar allerlei plaatsen uitstuurt.
En laat de economen nu maar spreken over nul-groei of de politici over nul-tolerantie.
zondag 10 december 2017
Universele Verklaring van de Rechten van de Mens is jarig...
De Algemene Vergadering van de nog jonge Verenigde Naties nam in een resolutie de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens aan tijdens een vergadering op 10 december 1948. De basisidee ervan is simpel: elke mens is drager van rechten, elke mens, elke mens.
De gruwelen van de Nazi-concentratiekampen (zoals dat nabij het Poolse plaatsje Jaslo) waren toen nog niet ondergesneeuwd en weggedeemsterd in de plooien van de geschiedenis. Ondertussen blijft, ondanks alles, de lijst van inbreuken tegen deze universele rechten maar groeien, dag na dag.
Het kan nooit kwaad om onszelf telkens weer te herinneren aan deze belangrijke verklaring. Bij zo'n verjaardag is het passend om de particulariteit, de uniciteit, de eigenheid van elke mens in de schijnwerper te plaatsen. En dichters zijn daarbij heel geschikt.
De Poolse Nobelprijswinnaar literatuur 1996 W. Szymbroska schreef vaak over grote feiten uit de geschiedenis en hun betekenis voor de gewone mensen, maar slechts sporadisch schreef ze iets over de Poolse geschiedenis. Zo'n uitzondering is dit gedicht dat voor het overige geen enkele toelichting nodig heeft. De woorden spreken voor zich.
HONGERKAMP BIJ JASLO
Schrijf het op. Schrijf op. Met gewone inkt
op gewoon papier: ze kregen niets te eten,
allen stierven van honger. Allen. Hoeveel?
De weide is groot. Hoeveel gras
per persoon? Schrijf: ik weet het niet.
De geschiedenis rondde de skeletten af tot op de nul.
Duizend en één, dat blijft altijd duizend.
Dat ene - het lijkt of het nooit heeft bestaan:
een schijnzwangerschap, een lege wieg,
een eerste leesboekje geopend voor niemand,
lucht die lacht, huilt en groeit,
een trap voor de leegte die de tuin inrent,
een naamloze plaats in de rij.
Hier werd het vlees, in deze wei.
Maar die zwijgt als een omgekochte getuige.
Zonnig en groen. Daar, vlakbij, een woud
om te kauwen op hout, zich te laven aan schors -
de dagelijkse portie landschap -,
tot men blind was. Hoog in de lucht een vogel
die over de lippen gleed met zijn schaduw
van voedzame vleugels. Kaken gingen open,
tanden klapperden op tanden.
's Nachts flitste een sikkel aan de hemel
en oogstte de broden van hun dromen.
Handen snelden toe vanuit zwarte ikonen,
met lege bekers tussen de vingers.
Aan het spit van de prikkeldraad
spartelde een mens.
Ze zongen met aarde op de lippen. Een prachtig lied
over oorlog die je recht in het hart treft.
Schrijf hoe stil het hier is.
Ja.
(uit: Bloemlezing uit de poëzie van Wislawa Szymborska, samengesteld door Jeannine Vereecken, uitgeverij Poëziecentrum, 2001, blz. 89)
De gruwelen van de Nazi-concentratiekampen (zoals dat nabij het Poolse plaatsje Jaslo) waren toen nog niet ondergesneeuwd en weggedeemsterd in de plooien van de geschiedenis. Ondertussen blijft, ondanks alles, de lijst van inbreuken tegen deze universele rechten maar groeien, dag na dag.
Het kan nooit kwaad om onszelf telkens weer te herinneren aan deze belangrijke verklaring. Bij zo'n verjaardag is het passend om de particulariteit, de uniciteit, de eigenheid van elke mens in de schijnwerper te plaatsen. En dichters zijn daarbij heel geschikt.
De Poolse Nobelprijswinnaar literatuur 1996 W. Szymbroska schreef vaak over grote feiten uit de geschiedenis en hun betekenis voor de gewone mensen, maar slechts sporadisch schreef ze iets over de Poolse geschiedenis. Zo'n uitzondering is dit gedicht dat voor het overige geen enkele toelichting nodig heeft. De woorden spreken voor zich.
HONGERKAMP BIJ JASLO
Schrijf het op. Schrijf op. Met gewone inkt
op gewoon papier: ze kregen niets te eten,
allen stierven van honger. Allen. Hoeveel?
De weide is groot. Hoeveel gras
per persoon? Schrijf: ik weet het niet.
De geschiedenis rondde de skeletten af tot op de nul.
Duizend en één, dat blijft altijd duizend.
Dat ene - het lijkt of het nooit heeft bestaan:
een schijnzwangerschap, een lege wieg,
een eerste leesboekje geopend voor niemand,
lucht die lacht, huilt en groeit,
een trap voor de leegte die de tuin inrent,
een naamloze plaats in de rij.
Hier werd het vlees, in deze wei.
Zonnig en groen. Daar, vlakbij, een woud
om te kauwen op hout, zich te laven aan schors -
de dagelijkse portie landschap -,
tot men blind was. Hoog in de lucht een vogel
die over de lippen gleed met zijn schaduw
van voedzame vleugels. Kaken gingen open,
tanden klapperden op tanden.
's Nachts flitste een sikkel aan de hemel
en oogstte de broden van hun dromen.
Handen snelden toe vanuit zwarte ikonen,
met lege bekers tussen de vingers.
Aan het spit van de prikkeldraad
spartelde een mens.
Ze zongen met aarde op de lippen. Een prachtig lied
over oorlog die je recht in het hart treft.
Schrijf hoe stil het hier is.
Ja.
(uit: Bloemlezing uit de poëzie van Wislawa Szymborska, samengesteld door Jeannine Vereecken, uitgeverij Poëziecentrum, 2001, blz. 89)
vrijdag 8 december 2017
Barcelona
Een sfeerbeeld van de oude buurt Barceloneta. De geluiden kan ik niet weergeven maar bij deze foto herinner ik mij de zeer zware luide stem van een man die auditief als het ware heel deze straat vulde. Hij zat onder het balkon frontaal in beeld.
 |
| (7 oktober rond het middaguur) |
dinsdag 5 december 2017
zondag 3 december 2017
Barri Gotic Barcelona
In de smalle straatjes van de oude binnenstad van Barcelona komt er niet veel zonlicht, maar als de zon er is, zorgt ze voor speciale effecten. Foto's van zondagnamiddag 8 oktober 2017.
vrijdag 1 december 2017
Abonneren op:
Posts (Atom)