even pauze

Turnhout: begijnen dansen niet

Het bekende volkse liedje over de begijnen zingt het uit: "begijnen en kwezeltjes dansen niet". Misschien was dat in het begijnhof in Turnhout ook zo. Maar in religieuze kringen wordt er in Turnhout wel gedanst, zie hier een foto genomen in de St.Pieterskerk aldaar.

Open monumentendag Roubaix

In Frankrijk is de "Journée du Patrimoine" de tegenhanger van onze Open Monumentendag, en gelukkig is dit altijd de derde zondag van september, terwijl in België en Nederland deze dag plaats vindt op de tweede zondag. Zo kunnen we even over de grens gaan kijken, zoals bvb. het voorbije weekend in Roubaix naar het altijd mooie museum La Piscine.

Hierbij twee foto's genomen op zondagnamiddag 18 september laatst.

24 september werelddag dementie

Omdat vandaag de Vlaamse Alzheimerliga haar werelddag dementie houdt in Genk, wil ik nog een van die mooie invoelende gedichten van Peter Theunynck aanbrengen, zoals ik die heb gelezen in de Poëziekrant van juli-augustus 2016 (jg.40, nr.4, blz. 87).

DANS

Als alles af staat in haar hoofd,
als morgen in jurken
van gisteren rondloopt,
blijft er nog de dans.

Als alles grijs wordt in haar hoofd
en alle vogels in de lucht verdrinken,
als alles wat ze wist, gewist is,
blijft er nog de dans.

De dans verstijft niet aan het eind,
de dans verrimpelt nooit.
De dans is adem in het donker.
De dans is glitter en is glans.

De dans is een stokroos op wandel.
De dans is een tulp in de wind.
De dans is een jurk aan een wasdraad.
De dans is een boshyacint.

De dans is een beer
die ontwaakt uit zijn winter
en wankelt zijn weg naar de zon.
De dans is de eeuwige cadans.

Het wuiven van graan is de dans.
De wind die het paardenhaar kamt,
een wolk die de golven berijdt
is de dans. De aarde die draait en draait.

De dans is later en van lang geleden.
De dans is nergens en van overal.
De dans is grijs, de dans is glans.
De dans is dans, is dans, is dans.

Oostende Koningin der Badsteden -03

(13 september - oostelijke strekdam)

Tentoonstellingsruimte Sam Dillemans in Antwerpen -02

(14 september 2016 - After Titian)

21 september : werelddag dementie

In de Poëziekrant van juli-augustus dit jaar verschenen een aantal ontroerend mooie gedichten over dementerende mensen geschreven door Peter Theunynck.
Naar aanleiding van de werelddag dementie past het dan ook hier een van die gedichten te delen.

VERDWAALD

Ze is verdwaald.
Verdwaald in haar hoofd.
Dat kan niet, zeg je.
Ben je daar al eens geweest?

Het is ontzettend groot in haar hoofd.
Een miljoenenstad van torenflats
en auto's, van bussen en trams,
maar zonder plattegrond.

Die stad is gatenkaas. Hij zit
vol kokers. Wie daarin valt,
tuimelt de tijd in.
Dat is een bodemloos vat.

Ze zwabbert als een zwerfkat
langs huizen die ze niet herkent,
langs straten die niet praten,
langs stoplichten die niet oplichten.

Haar wijk is geweken.
Haar huis is verhuisd.
Haar kamer is heen.

Ze slaapt tussen de katten.
Ze drinkt met de vogels.
Uit fonteinen. Uit de sloot.

(Peter Theunynck, in Poëziekrant jg.40, nr.4, blz. 85)

(afbeelding gevonden op internet)

Het geciteerde citaat -036-

Voor al die mensen die vrezen(of anderen doen vrezen) dat het grootste gevaar voor onze westerse samenleving schuilt in de vluchtelingen met een islam-geloof: om even over door te denken.

Oostende Koningin der Badsteden -02

(13 september 2016 - aan de vistrap)

Turnhout: ecce homo ter

(begijnhof Turnhout - 1 september 2016)

Tentoonstellingsruimte Sam Dillemans in Antwerpen -01

(14 september 2016)

(14 september 2016)

Oostende Koningin der Badsteden -01

(13 sept. 2016  ca.15u.)

Zwart wit geeft kleur: de film Frantz

Enige dagen geleden ben ik de nieuwste film van François Ozon gaan zien. Hij brengt een verhaal over de nasleep van Wereldoorlog I. Aan het lege graf van een Duits soldaat in Duitsland komt een vreemde man bloemen leggen, een Fransman die Frantz heet.
Wat mij in deze film vooral heeft getroffen zijn en hem tot een betere film maken zijn twee aspecten: de nuances en de traagheid.

Om met het laatste te beginnen. Deze film neemt zijn tijd om situaties en personages te tonen. Zonder dat het langdradig wordt, volg je als kijker de hoofdpersonen van nabij en dat op een rustig ritme. Zo krijg je adem en ruimte om mee te denken, te voelen, onzeker te zijn, verward...
De hoofdrolspelers staan er ook en helpen de verschillende belevingswijzen mee te leven. Verdriet, woede, vlucht in nationalisme, hoop, verlangen, meeleven, cliché-denken, verwarring,...Ze krijgen hun tijd.


En het andere aspect dat mij doet zeggen dat het een van de betere films is, is zijn nuances. De film is grotendeels in zwart/wit maar deze keuze dient een verhaal vol nuances. In het verhaal is bijna niets zwart of wit, goed of slecht, juist of fout, lafheid of moed, licht of donker, leugen of waarheid... Het is een verhaal van de mens in al zijn verscheurdheid en gebrokenheid, zijn rouw en zijn verdriet, zijn hoop en verlangen, zijn vertrouwen en zijn wantrouwen. Geen of-of verhaal, maar een en-en-verhaal.

De enige keren dat deze menselijke mengelmoes en verwarring worden doorbroken zijn twee scènes die de 'boodschap' van Ozon net iets te dik in de verf zetten. Er wordt telkens in een café gezongen, telkens een nationalistisch lied, eerst in het Duits in Quedlinburg(Die wacht am Rhein), later in Parijs in het Frans(de Marseillaise), mooi verdeeld dus. Wil Ozon hiermee duidelijk maken: nationalisme en patriottisme zijn misplaatst om de ware impact van een oorlog tot zijn recht te laten komen en ze leiden alleen maar tot nieuwe spanningen.

Frantz is voor mij dan ook een absolute aanrader en als kijker blijf je achter met één zekerheid: een oorlogsverhaal is nooit zwart of wit.

Begijnhof Kortrijk

Tijdens het weekend van Open Monumentendag (10-11 sept. 2016) was er feest in het begijnhof van Kortrijk. Een restauratiefase is afgerond en een aantal huizen zijn woonklaar.
Bijzonder daarbij is het huis van de grootjuffrouw, waar nu een koffiehuis is geopend. Voor mij zeker een aanwinst voor het begijnhof.
Hierbij twee foto's vanuit dit heel knap opgeknapte en ingerichte huis van de grootjuffrouw.

Meten is weten: vraagstukken.

De poëziewebsite 'Het gezeefde gedicht" biedt een platform aan beginnende 
dichters, die worden beoordeeld door gevestigde dichters. Daar vond ik in de rubriek 'zeef van de maand' (juli-augustus 2016) (dit is de selectie van gedichten die in de voorbije periode werden ingezonden én door de beoordelende dichters goed werden bevonden) volgend gedicht. Ik zag me terug in de lagere school met de vele vraagstukken om o.a. de regel van drie in te oefenen. Mocht ik nu zo'n vraagstuk voorgeschoteld krijgen, ik zou er wellicht wel even op zweten voor ik het antwoord vind (als ik het al vind...). Het gedicht is van Nicolas Van Herck.

Doorgeven alsjeblieft

We leren elkaar kennen
in het vraagstuk over de trein
die aan 75 kilometer per uur
van X naar Y rijdt.  

Onze gesprekken zijn kort
als ontspoorde wagons tijdens
de les, haar aandacht
wisselrails die veranderen met mijn gemoed.  

Ze loopt vooralsnog met handen in de mouwen
maar ze weet wat je met plustekens kan.
Na speeltijd
tellen we op achter het hoekje.

Turnhout: het begijnhof

Begijnhoven zijn doorgaans rustige plekken die een idyllische sfeer uitademen. Maar hoe het leven was in zo'n begijnhof is voor ons niet meer zo gemakkelijk voor te stellen. Een aantal (soms heel zelfstandige) vrouwen die samenleven in een los-vast verband, hoe verliep dat? Die vragen kwamen bij mij weer naar boven bij het ontdekken van het begijnhof van Turnhout.
In dat begijnhof zag ik een groot beeld van de Heilige Johannes Nepomuk, met daaronder de vermelding waarvoor zijn voorspraak werd ingeroepen.

Maar welke van de twee waren nu vooral van toepassing op de begijnen?

       

Turnhout: ecce homo bis

(eigen foto 1 september 2016 begijnhof Turnhout)

Meten is weten - 3,141414

"Meten is weten": dit adagium wordt veel gehoord in politiek, journalistiek en wetenschap vanuit de overtuiging dat kwantitatieve gegevens kennis leveren die bruikbaar is voor het bestuur en de organisatie van een samenleving en voor de ontwikkeling van inzichten en toepassingen in wetenschap en techniek. Maar ook dichters verdiepen zich soms in getallen...

De Poolse Nobelprijswinnaar Wislawa Szymborska heeft zich verdiept in het meest intrigerende wiskundige getal sedert de Griekse oudheid. Het wordt zelfs aangeduid met een Griekse letter: pi.



HET GETAL PI

Het getal pi is bewonderenswaardig.
drie komma een vier een.
Alle verdere cijfers zijn ook begincijfers,
vijf negen twee omdat het nooit eindigt.
Het laat zich zes vijf drie vijf niet vangen in één blik,
noch acht negen door enige berekening,
of zeven negen door enige verbeelding,
of zelfs drie twee drie acht niet door de lach of vergelijking
vier zes met wat ook maar
twee zes vier drie ter wereld.
De grootste slang op aarde houdt na ruim tien meter op.
Sprookjesslangen doen hetzelfde, al wachten ze wat langer.
De rei van cijfers die samen het getal pi vormen
laat zich niet stuiten door de rand van het papier,
kan verder gaan over de tafel, door de lucht,
over muur, blad, vogelnest, wolken, recht omhoog,
door 's hemels opgezwollen bodemloosheid.
Ach, wat kort, als van een muis, is de staart van een komeet!
Wat nietig de straal van een ster die zich in elke ruimte kromt!
Terwijl hier twee drie vijftien driehonderd negentien
mijn telefoonnummer jouw maat overhemd
het jaar negentienhonderddrieënzeventig zes hoog
het aantal inwoners vijfenzestig cent
heupmaat twee vingers charade en code
waarin zing o nachtegaal, zing toch en vlieg,
maar ook verzoeke de rust te bewaren liggen besloten,
en hemel en aarde zullen vergaan,
maar niet het getal pi, nee, pi zeker niet,
pi heeft nog altijd een niet-onaardige vijf,
niet de eerste de beste acht,
zeker niet de minste zeven,
waarmee het de bloedeloze eeuwigheid aanspoort, ja, aanspoort
om maar voort te duren.

(Uit: Uitzicht met zandkorrel. Een keuze uit de gedichten, uitg. Meulenhoff, 1997, blz.99)

Test - stedelijk landschap

De nieuwe camera moet uitgetest worden en daartoe hoef ik niet ver te gaan.
Een zicht vanop het balkon.

Turnhout: ecce homo

In het begijnhof van Turnhout bevindt zich op de plek van de oude begijnhofkerk nu een kapel met daarin een Christus op de koude steen, of zoals in de aanduidingen ter plekke stond: ecce homo. De figuur van Jezus, getooid met een doornenkroon en een purperen of rode doek om zijn naakte lijf: voorwerp van bespotting. We bezochten het op 1 september laatst.

Meten is weten -de magie van cijfers-

"Meten is weten": dit adagium wordt veel gehoord in politiek, journalistiek en wetenschap vanuit de overtuiging dat kwantitatieve gegevens kennis leveren die bruikbaar is voor het bestuur en de organisatie van een samenleving en voor de ontwikkeling van inzichten en toepassingen in wetenschap en techniek. Maar ook dichters verdiepen zich soms in getallen...








Roberto Juarroz, de Argentijnse dichter van 'Verticale poëzie' mijmert over getallen en wat ze zijn.

Wat ligt achter getallen?
En wat ervoor?

Alle dingen bewegen,
zelfs stenen en doden.
Getallen bewegen niet:
zij maken enkel plaats voor andere getallen.
Maar welke plaats nemen getallen in?

Zetten wij ze op papier,
dan verzinnen wij voor hen een plaats,
zoals zij weleens voor ons
een plaats verzinnen.

Alle dingen willen ons verdringen,
maar getallen niet.
Zij lijken op het zijn:
zij zijn nergens.

Maar wat schuilt in getallen?
De waan van de maat
en de maskers van de tekens
wisten hun wezen uit ons geheugen.
(uit : Elfde verticale poëzie, 4, 4e gedicht, vertaling Guy Posson; uitg.P, 2001,blz.98)

Biënnale van de schilderkunst -31 juli - 07

(Raveelmuseum Machelen)

Test - schaduwen

Zomerse hoge zon: dat levert soms intense schaduwen op.
Zoals in de tuin.
Je hoeft niet ver weg te gaan om een nieuwe camera even uit te testen.

En  nog even spelen door alles in negatief te zetten.

Turnhout 1 september 2016

(begijnhof )

In memoriam matris -8-

Twee jaar geleden, 2 september 2014, vierden we de honderdste verjaardag van mijn moeder. Ze was de ster van de dag en beleefde alles in intense dankbaarheid en alertheid.
Het eeuwig leven heeft ze dus gehad. En haar dood kan daar niets aan veranderen.
Want die dood is niets, zo zegt de dichter toch.

Zo lezen we het toch in dit gedicht van Willem Thies in Het Liegend Konijn 2016/1, blz.201.

Van korst tot korst

(foto van internet)

Dood, ken uzelf.
U bent niet de grasscheut,
die zelfs hoog in dakgoten groeit,
als verdwaald.
Niet het sap geperst uit de stengel van een plant,
niet het vlees van een blad, de lenige
tak van een es.
Niet het scheerschuim dat ik van mijn wang schraap
en met het ijzervijlsel van mijn stoppels wegspoel.
Niet het druipend haar na de douche.
Niet de insecten onder de stoeptegel, in de voegen
van een muur, in holtes en nissen.
Niet het gekliefde hout in de schuur, niet de hete
as in de haard, de nagloed.
Niet het scherp gesneden brood dat wij lezen
van korst tot korst.
Niet het rag dat de wijnfles bedekt noch het stof.
Niet de stem of zijn echo.
Niet de schaduw van een zwaluw.
Niet huid. Niet weefsel. Niet kraakbeen.
Niet een zweem, een vezel, een dunne draad licht
gebroken, dood, u bent niets.

Denkend aan Boris Johnson

Bij het lezen van onderstaande gedicht van Jan Vanriet in zijn recente bundel "Moederland. gedichten" (uitg. Hollands Diep, 2016) dacht ik spontaan aan enkele politieke leiders zoals Boris Johnson of Donald Trump of  N.V.A. politici in Vlaanderen of de 'heer' Wilders in Nederland, die zich in de kijker werken met soms nogal scheve uitspraken .
De Brexit-uitspraken voor en na het referendum doemen zo bij mij op.

STRATEGIE

Eerst de wereld veranderen
dan de mens
en de waarheid zal wel volgen
zegt de nieuwe cheerleader

Optimisme straalt uit zijn knoopsgat
want de waarheid weet haar kamp
te kiezen

(uit : Moederland. gedichten, blz. 33)