Leiden in Zuid-Holland: enkele reflecties

 Leiden is naast een belangrijke studentenstad en een stad sterk verbonden met de Nederlandse geschiedenis, ook een winkelstad. Uitstalramen zijn vaak ook mooie spiegels die reflecteren.

(reflectie van de Marekerk en de Rijn- september 2018)

(reflectie van hoek van het stadhuis - september 2018)

Street art in Rotterdam en stadsmarketing

De stad Rotterdam profileert zich graag als een stad van actie en ondernemingszin, een stad waar iets gebeurt. Dat kan je niet ontkennen bij een bezoek aan de stad. Elk jaar opnieuw verdwijnen en verschijnen gebouwen en elk nieuw gebouw zoekt te wedijveren met andere gebouwen door een eigen accent of kleur of architectonisch statement.
De slogan die je dan ook dikwijls terugziet is simpel en duidelijk: Rotterdam make it happen.

(afbraakwerken om daarna het grootste torengebouw van de stad op te trekken, nl.
de Zalmhaventoren 215 m. hoog - foto Marc Deconinck)

(Nieuwe Binnenweg)

Street art in Rotterdam-de hofbogen

(eigen foto's september 2018)

De meest eigentijdse schilderijen-Dordrechts Museum

Nog tot 7 oktober is er in het Dordrechts Museum een mooie presentatie van eigentijdse schilderijen. Deze expo toont de veelzijdigheid en levendigheid van het medium schilderkunst, ook in onze tijd.
Hier enkele impressies...na mijn bezoek op 18 september laatst.

(Robert Zandvliet)

(Philip Akkerman)

Publieke woorden in Rotterdam - nogmaals

(Hofbogen)

(bij de Binnenrotte)

Reflecties in Rotterdam nogmaals

(Sint Laurenskerk via appartementen op Binnenrotte)

(Haagseveer)

Museum Boijmans van Beuningen

Het museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam is altijd een bezoekje waard. De collectie is heel nieuw opgesteld met een soms bruuske wisselwerking van 'oudere' kunst met hedendaagse werken.
Ik vind het persoonlijk niet altijd zo geslaagd, maar het voortdurende wisselen van tijdsperiode houdt je als toeschouwer wel scherp.
De dag dat ik het museum bezocht was het wisselend bewolkt, waardoor de zon bij momenten volop meespeelde en dan weer helemaal schuil ging achter de wolken.
Enkele lichtspelingen...

(de hal bij de ingang naar de tijdelijke tentoonstelling 'pure Rubens' de dag voor de opening)

(bij een werk van de Deense schilder Vilhelm Hammershoi)

Anima mundi: de wereldziel in Rotterdam

Tot 23 september is er nog een tentoonstelling met als thema: "Anima mundi", de ziel van de wereld, waarin de grenzen van materie en geest worden afgetast. Een reeks boeiende vragen worden gesteld via een uitgekiende selectie van artefacten langs een weldoordacht parcours. Zeer zeker de moeite waard.
De openingsruimte van deze expositie toonde onmiddellijk enkele Vlaamse hedendaagse artiesten, met o.a. Borremans, Berlinde de Bruyckere en Johan Tahon. Ziehier een impressie.

Luchtsingel Rotterdam

Vanaf  station Hofplein naar de Delftse Poort en naar het Delftse plein is er sedert enige jaren een houten voetgangerspassage gemaakt over de spoorweg heen, de zogenaamde luchtsingel.
De felgele verf heeft al te lijden gehad onder het gebruik en het weer, maar ook verweerd blijft deze luchtsingel een mooie en praktische verbinding tussen het centrum en Rotterdam Noord.

Waar is de terrorist? 17 jaar na "elf september"

Nu al 17 jaar geleden waren de Twin Towers doelwit van de meest spectaculaire terreuraanslag ooit. Volgens sommigen zijn we sedert dan in een 'oorlog' terecht gekomen.

Op vele plaatsen in de wereld volgden nog meer terreurdaden. 11 september 2001 werd voorgesteld als een keerpunt, alsof voor die dag terreur niet bestond, wat pure onzin is.
Naast de vele zware terreuraanslagen  in het Midden-Oosten, Turkije of het Indische subcontinent, waar we doorgaans slechts enkele kolommen over lezen in een krant of twee minuten verslaggeving op radio of TV, krijgen de aanslagen in onze 'Westerse' samenleving de volle aandacht: Berlijn, Nice, Parijs, Brussel, Boston,Londen...Nu er op vrijdag 31 augustus een aanslag was in Amsterdam blijkt ook Nederland niet immuun voor terroristische aanslagen.
In de Nederlandse pers is dit aanleiding tot een veelzijdig debat.
Een bijzondere bijdrage aan dit debat las ik toevallig in het dagblad Trouw van 5 september laatst,  geschreven door de columnist Stevo Akkerman. Hij gaat vooral in op de vraag: tegen wie vechten we in de 'war on terror'?
Hij denkt daarbij verder vanuit een publicatie van de Nederlandse terrorisme-deskundige Beatrice de Graaf.
Ik citeer Akkerman hierbij graag uitgebreid:

"Bij het nadenken over onze respons op (religieus) geweld, grijpt De Graaf terug op kerkvader Augustinus, die onderscheid maakte tussen de 'grote' en de 'kleine strijd'. Dit kleine is die tegen het kwaad buiten onszelf, de grote die tegen het kwaad binnen onszelf: de 'slang in ons eigen hart'. Iets minder geschikt voor een cartoonwedstrijd, maar wel getuigend van meer inzicht in de menselijke geschiedenis. De Graaf hanteert daarbij een christelijke terminologie, maar het frappante is dat de islam een vergelijkbaar onderscheid maakt tussen de 'kleine' en de 'grote jihad', en dat eenzelfde manier van denken ook een humanistische variant heeft. Ik denk aan wat Idfa-directeur Orwa Nyribia* - gevlucht uit Syrië, niet gelovig - in deze krant zei over het gevaar je eigen monster te worden. "Als ik hoor dat een jihadistische terrorist gedood is, ben ik gelukkig. En vervolgens zeer ongelukkig over dat geluk. Om dat te herstellen moet ik de ander weer vermenselijken."
*idfa = International Documentary Filmfestival Amsterdam

Wanneer we ons enkel focussen op de zichtbare, maar 'kleine' strijd zullen we moeten zoeken naar een nieuwe andere planeet, vrees ik. Focussen op de confronterende "grote strijd", de strijd tegen de mechanismen van ontmenselijking in onszelf en onze nabije omgeving vraagt minder budgettaire ingrepen van regeringen, maar des te meer inspanning van onszelf.
Terreurbestrijding en pacifisme zijn twee gezichten voor eenzelfde uitdaging: een dagelijks gevecht leveren tegen elke overheersingsdrang en ontmenselijking, ook die in onszelf.

Reflecties in Rotterdam

(Noordsingel - 3 september 2018)

(Wilhelminakade - 4 september 2018)

Publieke woorden - Rotterdam - een vervolg

(Delftse hof - september 2018)

(Kruisplein Rotterdam - september 2018)

Publieke woorden - Rotterdam

(oude binnenweg - eigen foto september 2018)

( rotterdam centraal station - eigen foto september 2018)

Een uitzonderlijke zomer...

In Europa beleefden we tot hier toe een uitzonderlijke zomer, zo buitengewoon dat vele mensen na enkele snikhete weken verlangden naar wat regen en een 'normale' zomer.

(Egmond aan zee juli 2017 ; eigen foto)

De dichter Remco Campert heeft het ook niet zo begrepen op de zomer. Lees maar mee...

TEGEN DE ZOMER

Niets is vernielender dan de warmte.
De kou houdt in stand is statisch
de warmte beweegt met de vernieling mee
en wekt een valse schijn
van zon gezondheid zinvolle zonde.
De warmte vleit paait belooft
maakt stofgoud van stof
liefde van begeerte
poëzie van leugens.
Ik hou niet van de warmte
broedplaats van muggen en maden
poel van limonade en andere slopende dranken.
Schenk me liever klare
kou en koffie.
Destructie bevroren duidelijk zichtbaar
en aanvaardbaar.
Wie in de kou zit schept geen illusies
maar schept sneeuw vrij ongenaakbaar
in de menselijke
soms bovenmenselijke winter.
(uit: Remco Camper, Dichter. Amsterdam, 2015, blz. 211)

In memoriam matris - 13 -

Op 2 september is het weer je verjaardag, moeder, maar nu al vier keer zonder taart en zonder kussen.
Op 2 september is er weer die mengeling van dankbaarheid en verdriet, die wemeling van herinneringen aan je leven en aan je sterven.
Op 2 september is er weer dat klare besef dat ik een gemis meedraag...als een juweel, zegt mij de dichter.


VERDRIET

Het verdriet, juweel, wordt in de binnenzak gedragen,
gevat in goud, in watten gelegd, een donker doosje.
                                          

Slechts op hoogtijdagen wordt het opgespeld
en genegeerd. Achteloos ontkent men zijn verdriet,              

dat glimt als was het net gepoetst. Toch,
desgevraagd, geeft men toe dat het kleinood -

dat in de plechtige parade amper opvalt -
essentieel is. Wie leeft zonder verleden? Wie smelt niet

bij het zien van zijn kleerscheuren? Jawel, beamen wij,
het verdriet verleent ons diepgang, dooradert ons vlees,

maakt ons en zal ons breken. Vraag niet of we willen ruilen.
(uit: Mark Boog, De encyclopedie van de grote woorden. Gedichten. Amsterdam, 2005, blz. 55)