Roelant Savery in Den Haag

 Nog tot 20 mei a.s. toont het Mauritshuis in Den Haag een kleine maar mooie tentoonstelling over 'alleskunner' Roelant Savery, geboren in Kortrijk in 1578 en gestorven in Utrecht in 1639. 

In een drietal zalen worden vele schilderijen en tekeningen getoond van deze Nederlandse schilder. Hij wordt gepresenteerd als een alleskunner...dierenstukken, landschappen, portretten, bloemenstukken. En altijd met een grote virtuositeit.

De expositie toont inderdaad veel fraais en een inleidend filmpje helpt de bezoeker om zijn ogen te scherpen, want er is niet alleen het grote geheel, maar ook het fijne detail. 

Saverij was een ontzettend goede kijker en kon wat hij zag meesterlijk overbrengen op papier en doek. Zijn talent werd dan ook opgemerkt door de Roomse keizer Rudolf II en hij verbleef dan ook een aantal jaren aan het hof in Praag.

De dierentuin van de keizer leverde dan ook vele exotische dieren als teken- en schildersonderwerp.

(detail uit een bloemenstuk van Saverij
eigen foto)

(tekening van Saverij
foto: Marc Deconinck)

Middeleeuwse geneeskunde en hospitaliteit - 4 -

 Twee verschillende locaties op 76 kilometers van elkaar die als twee varianten zijn van eenzelfde verhaal : hoe mensen zorg organiseerden voor pelgrims en zieken sedert de middeleeuwen (12e/13e eeuw) tot op vandaag. Het rijke Brugge vergelijken met het meer bescheiden Lessen is niet correct, want beide verhalen zijn anders de moeite waard. 

De overdaad aan objecten met weinig selectie in een lang parcours in Lessen voelt wat oubollig aan, maar tegelijk zorgt de rondgang door het hospitaal voor kansen tot verwondering. . Hun kruidentuin, een aantal van hun kunstwerken (waaronder het bijzondere doek: de bewening van de Christus met borsten -eind 16e eeuw), de veelzijdigheid die de bezoeker laat verdwalen in de vele facetten van de zorg en geschiedenis... allemaal redenen om zelf op ontdekking te gaan in Lessen en je eigen verhaal te maken vanuit wat je allemaal ziet. En dank zij de volhardende inzet van vele vrijwilligers werd dit complex niet afgebroken in de jaren 1960-70. Ook dat maakt mee deze site tot een uitzonderlijke plek.

(de kruidentuin bij het hospitaal in zijn februari-dracht - eigen foto)

Het vernieuwde parcours in Brugge laat je dan weer gericht op zoek gaan naar de kernaspecten van wat een hospitaal is (zou moeten zijn): gastvrijheid, zorg geven, zorg ontvangen en de kunst om te kijken.  Lessen toont meer dan Brugge hoe de zorg ook inhield dat de zusters via een eigen boerderij controle hielden ook over de voeding van de zieken en hoe het dagelijkse leven verliep in zo'n hospitaal. Brugge slaat dan weer expliciet de brug met het heden.

Een bezoek aan deze twee locaties doet ook nadenken over de eenzijdigheid van de hedendaagse economische aanpak van de zorg. Ik vond het boeiend en leerzaam om deze twee musea te bezoeken kort na elkaar en om zo genuanceerder te kijken naar de zorg, vroeger en nu.

(drie maal omgang met de dood : foto 21ste eeuw - video over palliatieve zorg -
 laat middeleeuwse memento mori - eigen foto)

Middeleeuwse geneeskunde en hospitaliteit - 3 -

Twee weken na mijn bezoek aan het hospitaal Notre-Dame à la Rose (Lessines) bezocht ik het Sint-Janshospitaal te Brugge en ontdekte er de nieuwe opstelling, na een herinrichting, te zien sedert begin dit jaar. Lessines en Brugge tonen in een historische locatie hoe de gezondheidszorg werd georganiseerd van de middeleeuwen tot recent of vandaag, zorg gestart vanuit een religieuze insteek door zusters.

(eigen foto)

In Brugge is er duidelijk gekozen om niet alles te tonen, maar om een verhaal te vertellen vanuit en met bijzondere (kunst)voorwerpen uit de eigen rijke collectie. Kosten noch moeite werden gespaard om dit te realiseren en de bezoekers mee te leiden in een overzichtelijk parcours met vele technische snufjes en touchscreens. Het gaat over hospitaliteit ofte gastvrijheid voor pelgrims en zieken, over zorg door zusters en broeders en hun beroepsrisico's, over zoeken naar betere zorg en betere medicijnen, over de uitstraling via het verwerven of krijgen van kunstwerken, over zorg geven én zorg krijgen bij ziekte én bij het einde van het leven.
Het traject begint bij de gastvrijheid, een uitdaging die duidelijk van alle tijden is en mondt uit in de kapel waar de werken van Hans Memlinc in dialoog gaan met een nieuw werk van Berlinde de Bruyckere (liggende archangelo). Een hartverwarmende én uitdagende tocht doorheen de tijd die ook vragen stelt aan de bezoeker. Een veelsterrenervaring. 

(eigen foto : vooraan Liggende Archangelo van Berlinde de Bruyckere
met op achtergrond Johannestriptiek van Hans Memlinc)

 

Middeleeuwse geneeskunde en hospitaliteit - 2 -

 In het museum Hôpital N.D. à la Rose in het Henegouwse Lessines word je als bezoeker geconfronteerd met de geneeskundige praktijken zoals die in de middeleeuwen tot begin 20ste eeuw toegepast werden in een doorsneeziekenhuis.

(eigen foto - in de apotheek van hôpital N.D. à la Rose)

De oude apotheek toont er de variatie aan pillen, zalfjes en medicinale ingrediënten. Ergens in het parcours zie je een pop aangekleed met een snavelmasker of pestmasker. Sedert corona is er opnieuw belangstelling ontstaan voor deze 'voorloper' van de mondmaskers.

(eigen foto - pestmasker hôpital ND à la Rose)

De vele facetten van de verzorging en geneeskunde komen er gespreid over een lang parcours uitvoerig aan bod.

En toch bleef na het bezoek een lichte teleurstelling over mij hangen. De presentatie toonde soms te veel van hetzelfde en gaf bij momenten een amateuristische indruk. Maar het gehele ensemble is toch een bezoek waard.

Middeleeuwse geneeskunde en hospitaliteit - 1 -

 Eind februari bezocht ik het stadje Lessines (Lessen) in Henegouwen. Komende uit de richting Halle passeerde ik eerst de steengroeven, die de directe omgeving omwille van een wit laagje steenstof een besneeuwde indruk bezorgden. Stoffig en armoedige eerste indruk.

Door het stadscentrum stroomt de Dender en langs deze rivier ligt het oude hospitaal Notre Dame à la Rose, gesticht in 1242. Tot ca. 1980 was het nog in gebruik. Vanuit een groep enthousiaste vrijwilligers werd gewerkt om deze plaats om te bouwen tot een museum. Dit project werd mede ondersteund door de Waalse gemeenschap en zo opende het museum haar deuren rond het jaar 2000. 

(eigen foto - hôpital N.D. à la Rose Lessines)

De site van het hospitaal omvat een boerderij die de zieken en de verzorgende zustergemeenschap voorzag van voedsel (nu cultureel centrum), een kruidentuin, kapel en klooster en de ziekenzalen met bijbehoren (apotheek, onderzoeksruimtes,...).

Mijn bezoek was kort, want ik kwam pas 1u20 voor sluitingstijd aan.

Toch was ik verrast door de grootte van het complex en de diversiteit van het getoonde. De geneeskunde en geneesmiddelen door de eeuwen heen werden getoond, naast de kunstschat van de zusters met schilderijen, sculpturen en meubilair. De rondgang doorheen de 17e-18e eeuwse gebouwen gaven een extra gevoel van authenticiteit. 

Een aangename ontdekking.

(eigen foto - ziekenzaal hôpital N.D. à la Rose)

Het Universum van Max Beckmann

 Nog tot en met 20 mei kan je in het Kunstmuseum Den Haag (vroegere gemeentemuseum) binnenstappen in het universum van de Duitse expressionistische schilder Max Beckmann (1884-1950).

(©linkedln Kunstmuseum)

Het is een grote maar overzichtelijke en goed behapbare tentoonstelling die de schilder toont doorheen zijn schilderkundige zoektocht om op doek zijn kijk op het theater van de wereld weer te geven.

Naast de vele schilderijen is er ook wat grafisch werk te zien en een enkele sculptuur. Een boeiende tocht in de aangename architectuur van Berlage. Voor wie deze boeiende maar complexe schilder (opnieuw) wil ontdekken resten er nog enkele weken. 

(eigen foto - grafisch werk met drie zelfportretten)

Bijenkorf Den Haag

 Den Haag is een als maar evoluerende stad met een veelvormigheid aan architecturale indrukken. Renaissance, classicisme, art deco en art nouveau, modernisme en hedendaagse gebouwen strijden om je aandacht. In het winkelgebied van Den Haag staat het grootwarenhuis Bijenkorf, gebouwd in de jaren 1920 met ook een mengelmoes van hedendaagse en 'oude' elementen. Er zijn meerdere trappen in het gebouw, vaste trappen en roltrappen, 'oude' trappen (anno 1926) en 'nieuwe' trappen. 

(eigen foto's - bijenkorf Den Haag)

Die oude trappenhal is op zich al de moeite waard om even dit warenhuis binnen te lopen. Het houtvakwerk én de glasramen verwonderen. Tussen de verdiepingen kregen meerdere glazeniers de kans om een eigen ontwerp uit te voeren, waardoor de bezoeker telkens in een ander licht- en beeldverhaal terecht komt.

(eigen foto - bijenkorf Den Haag)

Antwerpen Centraal - altijd bijzonder

 Na een bezoek aan de tentoonstelling van Sam Dillemans in zijn eigen expositieruimte terug naar het station van Antwerpen Centraal. 

Altijd is er weer verwondering en bewondering voor deze 'spoorwegkathedraal' van Antwerpen.

(eigen foto's - 17 maart 2024)

Sam Dillemans - Landscapes - 4 -

 Kunstenaars geven ons vaak onze wereld terug op een nieuwe manier. We zien wat we dagelijks zien maar dank zij een video of schilderij of tekening zien we iets nieuws of anders. Muziek en literatuur kunnen zo ook eenzelfde effect hebben. Het vertrouwde wordt ons even 'vreemd' omdat we nieuwe aspecten ontdekken.

In de tentoonstelling van Sam Dillemans, nu afgelopen, bleef een landschap met koeien hangen omdat ik het niet direct kon kaderen, omdat ik er geen 'sluitend' verhaal bij kon zien, omdat ik het braaf geschilderd vind in vergelijking met de felle verftoetsen die ik associeer met een 'typische' Dillemans.

Zo werkte dat doek dan toch blijkbaar op mij in.

(Sam Dillemans ...uit de reeks Landscapes
foto  Marc Deconinck)

En enkele dagen geleden kwam dat schilderij zich terug in mijn geest wringen via een gedicht dat ik in de Plint Poëziekalender las op 2 april. Het vers is van Marjoleine de Vos uit haar bundel "Het waait" van 2008 (uitg. Van Oorschot).

Gedicht en schilderij gaan een dialoog aan die mij uitdaagt als poëzielezer én als schilderijenkijker. Beiden vragen om niet in de ratio te blijven hangen, wat de dag van vandaag geen simpele uitdaging is.

DICHTER ZIET KOE

Een koe dan, groot van melk en lijf

alleen maar kauwen op het gras

waaraan geen denkwerk of laat staan

een god te pas, slechts stront

en glanzend vel, haar Hera-oog

kan best bestaan met nooit een vraag.

En ziet zij ook de blauwe lucht

de bolle wolk vlak naast de kerk

geniet ze van dat zij als teken haast

de wei stoffeert, voor mij die droomt

te kunnen zijn als zij?

Ons kijken is nooit wijd genoeg

om zo alom te kunnen zijn

dat denken wel verdwijnen moet.

Laat mij daarom dit alles zijn, die koe

die wei, die wolkenlucht boven het dorp

en mij die kijkt erbij.

Zomerfestival Watou verliest zijn vader -bis-

 In een vorige post liet ik nog even de inspirator, oprichter, starter van de poëziezomers van Watou, Gwy Mandelinck, zelf aan het woord via zijn voorwoord bij de editie 1991, de eerste editie die ik bezocht.

(Gwy Mandelinck
foto © DS)

In die jaargang 91 was er een zeer gekend gedicht van M.Vasalis, dat ik ook wel tot op zekere hoogte geschikt vind als hommage aan Mandelinck, een boom nu geveld maar die jong bleef in zijn zoeken om poëzie een podium te geven, om verschillende kunstdisciplines te laten inspelen op elkaar en om zijn eigen stille regio op de kaart te zetten.  De zomerwind in Watou is nooit meer dezelfde sedert Mandelinck de poëziezomer heeft op gang getrokken.

AAN EEN BOOM IN HET VONDELPARK

Er is een boom geveld met lange groene lokken.

Hij zuchtte ruisend als een kind

terwijl hij viel, nog vol van zomerwind.

Ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken.

O, als een jonge man, als Hector aan de zegewagen,

met slepend haar en met de geur van jeugd

stromende uit zijn schone wonden,

het jonge hoofd nog ongeschonden,

de trotse romp nog onverslagen.

Zomerfestival Watou verliest zijn vader

 

(Gwy Mandelinck
©WTV)

Vorige vrijdag overleed Guido Haerynck (°1937) die beter gekend is onder zijn pseudoniem Gwy Mandelinck. Hij startte in 1980 met de poëziezomers van Watou. 

Zelf heb ik deze manifestatie pas voor het eerst bezocht in 1991. Die editie zomerde onder de titel "Alleen in mijn gedichten kan ik wonen".

Als hommage citeer ik graag uit het voorwoord dat Mandelinck schreef bij de 'catalogus' van dat jaar.

"Als er een kunsttak is die helemaal niet rendeert - noch voor de uitgever, noch voor de boekhandelaar, noch voor de belastingcontroleur, noch voor de dichter - dan zal dat wel poëzie zijn. Maar zodra je een doodsbericht moet opstellen vind je bij de drukker toch een heel pakket verzen -gaande van Gezelle tot Kopland- die kunnen functioneren als model. En ook jonge vaders die nog transpireren van hun assistentie bij een kraambed zoeken naar een vers dat meer zegt dan wat hun op de tong ligt.

Het aantal sterfgevallen en geboorten behoort tot de belangrijkste eindejaarsstatistieken. Maar een gebruikscurve van poëzie uittekenen lijkt het toppunt van tijdverlies. Precies daarom maakt Watou een hele zomer tijd voor poëzie. 

(...)

Poëzie is ongenadig voor de gehaasten, voor diegenen die geen tijd willen verliezen, want een heel goed gedicht is van gisteren, van vandaag, van overmorgen. En daarenboven heeft het geen duidelijke functie."

Sam Dillemans Landscapes - 3 -

 Een derde keer laat ik je meegenieten van de afgelopen tentoonstelling 'Landscapes' van Sam Dillemans.

Zoals in het vorige bericht gezegd, zien we het leerproces van de schilder, die zijn voorbeelden imiteert en erop varieert, om dan zijn eigen weg te gaan en de 'meesters' te overtreffen.

Er waren op de expo heel wat meesterlijke doeken te zien. Hier wil ik er een even nader bekijken.

Veruit het grootste werk in de tentoonstelling is getiteld "De Maaier".

Er spelen meerdere motieven die soms knipogen naar andere schilders en naar eigen vroegere werken. Een vredig landschap met boer die op 'ouderwetse' wijze werkt op het veld met letterlijke paardenkracht verandert in een vijandig terrein, overvlogen door stuka gevechtsvliegtuigen met paarden de wild opschrikken. 

Schildertechnisch toont Dillemans zich weer op zijn best : hier hele dikke klodders verf en er vlak naast dun met verf geschetste lijnen waar je de canvas doorheen ziet. Een heftige ritmiek van dun en dik, fijn en grof, donker en hel geel. En dan ontdek je op het canvas in de rechterbenedenhoek midden de dikke verflagen een platgeduwde tube verf. 

(Sam Dillemans : De maaier 
foto: Marc Deconinck)

Het grote formaat zorgt dat er voor de toeschouwer geen ontkomen aan is. Dit fresco van leven en dood, vernieling en groei, van natuur en cultuur eist je aandacht en zoals het leven zelf, kan je er blijven naar kijken en altijd weer iets ontdekken.

(Sam Dillemans : De maaier detail
eigen foto)

 

Sam Dillemans Landscapes - 2 -

 Zoals in een vorig bericht aangegeven heb ik tijdens de laatste dagen nog de tentoonstelling  "Landscapes" van Sam Dillemans kunnen zien. In deze expo brengt de schilder Dillemans ook een soort hommage aan zijn schilders-leermeesters zoals onder anderen Van Gogh, Monet en Beckman. 

Hij toont zich een old-school-leerling die de stappen volgt van imitatio, variatio, aemulatio. De leerling-schilder imiteert eerst zijn meester. Eenmaal de technieken onder de knie probeert hij te variëren op de thema's van voorgangers om ten slotte te proberen de meester te overtreffen (aemulatio).

Een hele wand Van Gogh imitaties tonen een Dillemans die dicht bij zijn voorbeeld blijft.

(eigen foto)

Wat verder herneemt hij een werk van Monet maar hier dragen de verftoetsen een onmiskenbare Dillemans-stempel. 

(Dillemans : aan Claude
eigen foto)

Paasfoor

 De stad Kortrijk is altijd heel druk met de Paasdagen, want elk jaar is er de grote kermis op meerdere pleinen in de binnenstad van Witte Donderdag (de donderdag voor Pasen) tot en met twee weekends na Pasen. 

De invasie van de foor brengt een eigen dynamiek op gang in de stad:

gejoel en gekrioel, muziek en lokkend geschreeuw vanuit de kramen, felle en flitsende kleuren, onverzadigbare kinderen en ouders met een beperkte portemonnee, eetkraampjes en avonturenkramen,...

(een oliebollenkraam met erachter en erboven uit
een spectaculair zwierkraam - eigen foto)

De eerste dag wordt de foor geopend met de belleman vanop de pui van het stadhuis en de eerste avond knalt er vuurwerk over de stad.

Maar de knallen deden mij ook denken aan de knallen van bommen, granaten en geweerschoten die dagelijkse kost zijn voor miljoenen mensen verspreid over de wereld (Gaza en Oekraïne zijn de meest mediatieke voor ons, maar niet de enige plekken). Knallen die in Kortrijk oh's en ah's uitlokken, zo anders dan het effect in oorlogsgebieden.

(vuurwerk nabij de Broeltorens - eigen foto)

Pasen

 Op deze Paasdag een beeld waar narcissen die ook wel genoemd worden paaslelies of paasbloemen zichzelf én hun omgeving accentueren.

(begijnhof Brugge - eigen foto)

En bij dit beeld van het Brugse begijnhof passen de eerste lijnen van een vers van de Duitse dichter Rainer Maria Rilke, welke hij schreef bij een bezoek aan Brugge in de zomer van 1906. Van de narcissen maakt hij dus zeker geen gewag.

BEGIJNHOF

   St. Elisabeth-begijnhof, Brugge

De hoge poort schijnt niemand te weerhouden,

de brug gaat, even gaarne, heen en weer,

toch zijn ze zeker allen in de oude

en open iepenhof en gaan niet meer

hun huizen uit, behalve 't stukje dat ze

ter kerke gaan, om beter te bevatten

waarom God zoveel liefde in hen schiep.

(uit: Rilke, Rainer Maria, Nieuwe gedichten. Het eerste deel., Vertaald en van commentaar voorzien door Peter Verstegen, Uitg. G.A.van Oorschot, Amsterdam, 1997, blz. 153)

Sam Dillemans Landscapes - 1 -

Net op de valreep voor de sluiting van de recente tentoonstelling met nieuw werk van Sam Dillemans in zijn eigen expositieruimte in Antwerpen (Eggestraat) zag ik deze nog. 

De titel "Landscapes" dekt de lading niet helemaal, maar inderdaad de meeste werken kan je als landschappen bekijken. Maar elk doek is vooral te zien als een altijd weer nieuwe blijk van het zoeken van de schilder wat hij kan doen met olieverf...op maagdelijk doek, op reeds eerder bewerkte doeken, op (in de kringwinkel) gevonden doeken van andere schilders en hoe hij via ritmes, volumes, figuren, kleuren... emoties en levenservaringen kan vertolken.

De veelheid doet duizelen: 216 werken zijn er te zien en toch heeft de schilder nog meer dan honderd werken geweigerd. De veelheid en de intensiteit van het getoonde verraden een vitaliteit en creativiteit die onuitputtelijk lijkt. Het bezoek aan deze tentoonstelling laadde mijn batterijen weer op en dat vervult mij met dankbaarheid. 

Waar het dagelijkse nieuws de mens dreigt naar beneden te trekken gaf deze expo mij een boost om ook het kleur en de altijd nieuwe dynamiek in onze samenleving te zoeken.

(eigen foto - een zicht op een muur in de expo)

Parijs herontdekken : père Lachaise begraafplaats - 3 -

 De Parijse begraafplaats Père Lachaise bestaat dit jaar 220 jaar en bij het ronddwalen zie je inderdaad grafmonumenten die soms heel recent zijn, maar vaker zijn ze getekend door de tand des tijds. Ook de evolutie in symboliek en grafkunst kan je ontdekken. Maar de natuur eist eveneens zijn rechten op doorheen de jaren. Mossen, struiken en bomen hechten zich op graven en getuigen van de kracht van de natuur. Op zich al een stille maar duidelijke aanmaning dat wij als mens ook maar een onderdeeltje zijn van een groter verhaal en van een veerkrachtige natuur.

(eigen foto's)

Vooruitgang?

In onze geschiedenisboeken lezen we dat de eerste industriële revolutie begon circa 1750 toen er overgeschakeld werd van ambachtelijke naar machinale productie van goederen. Een halve eeuw daarvoor ontstond wat we noemen 'de Verlichting'. Rede en wetenschap zouden het donkere (bij)geloof verdrijven en de samenleving zou ingericht worden volgens de bevindingen van deze rede en wetenschappelijke kennis. Dank zij vele emanciperende evoluties en revoluties is er voor de mens zeer veel ten goede veranderd. 

Maar vele zogenaamde verbeteringen blijken ook hun schaduwkanten te hebben. Een van de duidelijkste voorbeelden is de ontwikkeling van het plastic: veel goede, handige en hygiënische ontwikkelingen hebben we daaraan te danken, maar de onafbreekbare plasticberg bezorgt ons ook kopbrekens. 

Als individu sta je er een beetje verloren bij. Je wordt heen en weer geslingerd tussen blij en bezorgd bij elke nieuw aangekondigde 'vooruitgang'. De jonge dichter Jan-Willem Dijk (1985) worstelt met de deeltjesversneller van de CERN : dreigen bepaalde 'successen' van onze vooruitgang niet als een boemerang terug te komen?

(©YouTube)

OP GEEN VAN DE VRAGENLIJSTEN KAN IK DIT ANTWOORD INVULLEN

vannacht kon ik niet slapen

tot het ochtend werd keek ik op YouTube naar vertraagde beelden

van de Europese kampioenschappen kogelslingeren uit '86

de Oekraïner Joeri Sedych als het massieve middelpunt

van de aandacht, van het vliegwiel

in mijn droom bleef het me duizelen

was ik de werper

of werd ik geworpen?

vraag: heeft dit iets te maken met de cirkels waarover ik las

gesloten lussen onder de grond

van zevenentwintig kilometer lang waar bundels protonen

met bijna de snelheid van het licht in worden geslingerd

onder andere om mensen beter te maken?

sinds vannacht bestaat mijn hoop uit wereldrecords

die hun oorsprong in de werpring vinden

naast de angst dat wat men uit mij lepelt

de vlucht van een boemerang zal nemen

(uit: Het Liegend Konijn, 2023/1, blz. 72)

Parijs herontdekken : père Lachaise begraafplaats - 2 -

 In een vorige post vertelde ik al van mijn herontdekking van de Parijse begraafplaats Père Lachaise (20e arr.). Op deze plek vond ik vele keren sporen die leiden naar de Groote Oorlog, Wereldoorlog I.

Hier toon ik de grafkapel van een familie die een dokter heeft geleverd aan het Franse leger om de gewonde soldaten terug op te lappen en met de middelen van die tijd te proberen hun kapotgeschoten lichamen toonbaar én functioneerbaar te maken. De Franse term zegt het helemaal : gueule cassées (kapotte smoelen). De dokter Ponroy was een van de vele geneesheren die hun verminkte gezichten en lichamen probeerde bij te werken. Hij leidde in het Parijse hospitaal Lariboisière een "centre d'appareillage maxillo-facial"; dit las ik op de website https://www.gueules-cassees.asso.fr. Ik heb géén idee wat ik mij daarbij moet voorstellen...maar belangrijkste is dat hij daar vele oorlogsslachtoffers probeerde te helpen.

(eigen foto's)

Aan de buitenmuur naast de hoofdingang werd als deel van de 'centenaire' (herdenking 1914-18/2014-18) een namenlijst opgehangen met de namen van gesneuvelde Parijse soldaten. De gestorvenen wiens overlijdensdatum bekend is, werden per jaar van overlijden gegroepeerd en daarnaast bleef nog een hele lijst met namen van soldaten wiens overlijdensdatum onbekend is. Bij het langslopen van deze lange muur met namen viel het mij op dat er veel 'Vlaamsklinkende' namen te vinden waren. Zoals je hieronder ook kan ontdekken. En bij namenlijsten denk ik altijd aan Willem Vermandere : altijd iemands vader, altijd iemands kind.

(eigen foto's)

Parijs herontdekken : père Lachaise begraafplaats - 1 -

 De vrienden die Parijs wilden leren kennen, waren ook benieuwd naar het graf van Jim Morisson, begraven op het grootste Parijse kerkhof, Père Lachaise. Het was jaren geleden dat ik deze immense begraafplaats nog bezocht had en het was opnieuw heerlijk verdwalen tussen die zee van graven, monumenten en geschiedenissen.

Als Nederlandstalige heeft de begraafplaats van de familie Graf wel iets raars...Het graf van mijnheer en mevrouw Graf.

(eigen foto 9 maart 2024)

En een andere familie heeft een plezantere naam...alleen hoop ik dat ze in hun leven hun naam hebben kunnen beleven.

(eigen foto 9 maart 2024)

Parijs herontdekken - 2 -

 Als ik naar Parijs ga, laat ik meestal de buurt van de Eiffeltoren links liggen, maar onlangs liet ik vrienden Parijs ontdekken met natuurlijk de ijzeren knots aan de Seine. Op de Champs de Mars, tussen de toren en de militaire school ontdekte ik nu het 'tijdelijke' Grand Palais. Wegens werken aan het 'Palais' die zullen duren tot volgend jaar, heeft men een tijdelijke ruimte neergepoot met de toepasselijke titel "Grand Palais éphémère", ontworpen door Jean-Michel Wilmotte.

De Eiffeltoren wordt via de reflecties op een andere manier terug gekaatst voor de wandelaar. 

(eigen foto - 7 maart 2024)

(foto Marc Deconinck)

En even verder zag ik de Dôme des Invalides ook gereflecteerd, ditmaal in een etalageruit.

(eigen foto 7 maart 2024)

Kuifje in Louvain-la-Neuve

 Het Hergé museum (zie post van 11 maart) staat uitgebreid stil bij de figuur van Kuifje (naast Quick en Flupke) en de vaste medespelers die de stripalbums bevolken. Er wordt veel aandacht besteed aan de eigen typische Hergé-stijl (klare lijn) die ook internationaal heel hoog werd aangeschreven. De aanwezigheid van Andy Warhol in het museum bewijst dit aanzien. 

(drie maal een zeefdruk van  Andy Warhol die Hergé portretteerde)

Via vele originele tekeningen en drukplaten kan je als bezoeker dichter komen bij de grote ambachtsman die Hergé was. In enkele filmpjes komt hij zelf ook aan het woord. De ontstaansgeschiedenis van meerdere albums wordt gedocumenteerd. 

Voor wie Kuifje graag heeft gelezen/graag leest is dit museum een absolute aanrader.

(eigen foto's)

En de voetbalfans zullen zeker even moeten langsgaan om te zien waar de voetbalbondstiliste haar mosterd haalde voor de nieuwe outfit van de nationale ploegen (M/V)...

Parijs herontdekken - 1 -

 Ik durf eerlijk zeggen dat ik Parijs wel wat ken en het is dan ook altijd een plezier als ik met vrienden die Parijs niet kennen, deze stad aan hen kan tonen. Zo bezoek ik de Eiffeltoren en omgeving normaal gezien niet, maar aan wie Parijs nog niet heeft bezocht is dit wel het eerste om te tonen. Zo ook begin deze maand.

Enkele details van de zo bekende Eiffeltoren...

(eigen foto's 7 maart 2024)

Hergé museum Louvain-la-Neuve

 In de nieuwe universiteitsstad Louvain-la-Neuve werd in mei 2009 het Hergé-museum geopend, om het werk van de schepper van Kuifje in de kijker te zetten en niet te vergeten.

De architectuur van het museum is op zich al bijzonder en nodigt uit om te flaneren en niet alleen te kijken naar de werken van Hergé, maar ook naar het gebouw zelf.

(eigen foto's)

Louvain-la-Neuve

Een stad als geen ander is Louvain-la-Neuve... Het nieuwe Leuven dus. Product van de taalstrijd om Vlaanderen te laten functioneren zonder Franstalige inmenging en om de tweetalige gebieden te beperken tot Brussel en een klein aantal gemeenten die 'faciliteiten' bieden aan de anderstalige minderheid (vb. Ronse of Voeren of...). Eenmaal de splitsing tussen de Nederlandstalige en de Franstalige universiteit van Leuven beslist werd(1968) werd ook onmiddellijk besloten dat de nieuwe Waalse universiteit op een totaal nieuwe locatie zou komen. 

Deze nieuwe stad is grotendeels gebouwd tussen 1969 en 1975. Tot op vandaag deze stad bezoeken blijft iets bijzonders. Het is een autovrije stad met een overwegend jong publiek (studenten en universiteitspersoneel).  

Hier enkele impressies van een bezoek in de late namiddag eind februari laatst. 

(eigen foto's)