ONS land

 In de propaganda naar aanloop van de verkiezingen wordt er soms heel fel ingespeeld op een verlangen van mensen naar geborgenheid binnen de grenzen van een eigen 'moeder- of vaderland'. 

Samenleven anno 2024 is evenwel niet zo'n eenvoudige zaak hoe zeer men ook de indruk wil geven dat alles met enkele 'simpele' en 'krachtige' regels te organiseren is.

Wat de keerzijde is van deze holle retoriek wordt onder het tapijt geveegd, zoals ook dichteres Elke Couchez in onderstaand gedicht aangeeft. Wat verwachten en verzinnen we bij begrippen als 'thuisland' en 'moederland'?

MOEDERLAND

(eigen foto - Girona 2014)

Van het huis verwachten we dat het stofvrij

de rug naar de wildernis keert van de tuin dat hij groen

blijft de droogte ten spijt

voor ons, wezen, verzint het huis een moederland

dat wij invullen met herinneringen aan vette jaren

van het huis verwachten we dat het ons ontziet en zwijgt

over het geribde landschap de karkassen van uitheemse

schapen onder wiens wol

wij slapen achter hoog hekwerk

eindelijk hebben we de grenzen van het bewoonbare verkaveld

maar aarden lukt ons enkel met gesloten ogen

(uit: Het liegend konijn, 2023/2, blz. 53)

Steen-goed

 Sommige mensen verzamelen ze op reis. 

Sommige mensen vinden ze knap vervelend. 

Sommigen zien ze meestal niet, tenzij er 

een héél apart exemplaar te zien is. 

Geologen zien er soms hele tijdperken in. 

Stenen. 

Onlangs las ik in een gedicht van Katelijne Brouwer 

(eigen foto)

een heel aparte benadering van stenen,

een uitzonderlijk vertederende zienswijze.

Ik citeer uit een langer gedicht het eerste gedeelte

dat juist gaat over stenen.

KLEI, VROUW, STEEN, SCHAAR

Een steen is drie maanden van slag

als hij wordt verplaatst, weet men in Mongolië.

Wind kent de steen, regen, warmte, kou.

Maar niet dat optillen, dat meenemen.

(uit: Het Liegend Konijn, 2023/2, blz. 36)

Empathie voor stenen,

ook daartoe dienen poëten.

MUZEE Oostende - na Ensor

 Net na de afsluiting van de grote Ensorexpositie rond het stilleven bezocht ik het Oostende Muzee. 

Er is bijzondere aandacht voor de cineast Raoul Servais, waar je in een duistere projectieruimte een 'bloemlezing' van korte animatiefilms kan genieten. De mix van humor en kritische doorlichting van wat er in de samenleving gebeurt zorgt voor beklijvende beelden. 

Maar dat hij ook schilderde was voor mij een ontdekking.

(Raoul Servais : De daken van Oostende
eigen foto)

De ruime zalen met het invallende zonlicht geven licht en ruimte aan de selectie werken.

(eigen foto)

(afscherming van projectieruimte 
voor de animatiefilmpjes van Raoul Servais
eigen foto)

Reflecties in Parijs

 Met vrienden rondflaneren op een koude zonnige maartse dag in Parijs op de heuvel van Montmartre met onder anderen de mooie metroingang van Abbesses.

(eigen foto's 8 maart 2024)

BOS

 Nu er toch wel lente binnenwaait, waaien mensen naar buiten al fietstend, joggend, wandelend. Bossen zijn dan vaak een mooi voorwendsel voor het uitje.

Bossen zijn zoveel voor mensen én tegelijk soms zo bedroevend weinig als je ziet hoe bomen sneuvelen onder de druk van het grote gewin...

En voor dichters zijn ze er ook, de bossen. Zoals voor Nederlander Jan de Bas.

BOS

Ik neem je mee naar het bos,

naar het bankje waar ik dit gedicht schreef

of was het toch verderop?

(Chenonceaux 11 sept. 2017
eigen foto)

Je moet niet twijfelen, denk ik,

maar twijfel is vragen stellen

en wie vraagt, die denkt.

Je vraagt  of ik een favoriete  boom heb.

Ik geloof van niet:

een bos heeft elke boom nodig.

Een bos is als een gedicht,

elke boom een woord.

We lopen door de zinnen.

(uit: Het liegend konijn, 2023/2, blz. 24)

Zoals je merkt gaat het natuurlijk -niet- over bomen en bossen, 

maar over onszelf, over onze vragen en 

zoeken naar onze plaats in de kosmos en de samenleving, 

over onze geschiedenis en herinneringen,

over onze relaties,

én over poëzie. Maar dat las je ondertussen al...

Verjaren

 Verjaardagen... voor de ene familie een gelegenheid om te feesten en samen te komen, voor anderen een dag om vlug te vergeten want te confronterend, voor nog anderen een dag als alle andere.

Elke dag verjaren er mensen en zelf hou ik eraan om vrienden te feliciteren bij hun verjaardag. In deze maand mei zijn er wel een pak.

Over verjaren schrijft dichter/filosoof Jan de Bas een gedicht waarbij hij gebruik maakt van de metafoor van de levensweg waar we allemaal onderweg zijn, hier met de auto.

Bij iemand die net iets jonger is dan mezelf en die verjaren lastig vindt zeg ik dan wel eens: troost je, mij kan je niet inhalen.

En dat vind ik in dit vers van de Bas ook terug.

De dichter citeert in zijn gedicht een andere dichter,  nl. Chr. Van Geel (1917-1974). 

(eigen foto - augustus 2018)

HET VASTHOUDEN VAN HET GELOOF IN HET NU

Ik rijd. Ik ben een man onderweg.

De oudste, dus het dichtste bij.

Al probeer ik afstand te bewaren.

Van Geel schreef: 'Afstand houdt

de kringen gaaf.' Ik zie het

in de spiegel: weer dichterbij.

En ik zeg tegen mezelf: het is nu

en zolang het nu is,

is later ver weg, is het leven

de afstand die je in stand houdt tot,

zoals een auto achter een andere auto rijdt:

nooit inhalen.

(uit: Het liegend konijn, 2023/2, blz. 26)

Zon ? !

(eigen foto)

Het regent nu al maanden en de hoofdtint is grijs. 

De lente lijkt maar geen vaste voet te krijgen 

in onze verstoorde aarde. 

We snakken naar een standvastige zon.

Zoals de dichter Hans Andreus.

BOOS HUIS

Misschappen regens houden dit huis

al maanden omsingeld.

Druipend hangt blauwe regen

aan een oud kozijn.

Met fonkelende ruiters aanvurend

paarden als witte madrigalen

en met juichend voetvolk,

zon, red mij.

(uit: Andreus, Hans, Verzamelde gedichten, Uitg. Bert Bakker, Amsterdam, 1985, blz. 549)

 

Begijnhof Kortrijk

 De site van het begijnhof in Kortrijk heeft geen erfgoeddag nodig om te stralen. 

Een straaltje zon zorgt altijd weer voor een intense en tegelijk intieme schoonheid en rust.

De foto's hierbij zijn genomen op zondagnamiddag 7 april. 

Besef wel dat het feestelijke en chaotische lawaai 

van de nabijgelegen kermis op de achtergrond 

de rust van het begijnhof nog accentueerde.

(eigen foto's)