Bedenkingen na een nieuwjaarsreceptie?

Wanneer alle toasts zijn uitgebracht
blijft er vaak een stilte achter in de stilte
of een halve stem in de stem
die verwijst naar de andere kant van de dingen.

Wanneer de toast op het zijn is uitgebracht
moet die op het niet-zijn beginnen.
Het verschil is gering,
misschien alleen een lichte trilling in de lucht.

Of misschien een verlegen smaakje in de wijn.
Maar het glas en de hand zijn gelijk.

(Roberto Juarroz, Verticale poëzie X, 36, 1987)
(vertaling Mariolein Sabarte Belacortu)


Zou de dichter dat ook meegemaakt en bekeken hebben : zo'n nieuwjaarsreceptie waar je (moreel) verplicht bent/ je moreel verplicht voelt om naar toe te gaan.  Na een formele wens voor een goed nieuw jaar wat onwennig zoeken naar een onderwerp om te praten met een collega of verre kennis. Dan blijft er vaak een stilte achter in de stilte. Zoeken naar een 'veilig' onderwerp dat afgewerkt kan worden met wat algemeenheden en proberen de leegte, het 'negatieve' onderwerp, het niet-zijn te ontwijken, maar het verschil is gering, even pauzeren, even aarzelen, even wegkijken, Misschien alleen een lichte trilling in de lucht? En voor je het weet ben je doorverwezen naar de andere kant van de dingen... En voor je het weet ben je na zovele glazen wijn of bier aangekomen in de lege donkerte van je collega, vriend of verre kennis. En ben je vergeten dat er thuis nog mensen op je wachten...