Zoals ik toen ook heb gezegd
roept de herdenking van Wereldoorlog I ons
bij de actualiteit met zijn oorlogsgeweld in Syrië en andere brandhaarden.
De vragen blijven open :
Hoe vrede bewerkstelligen?
Hoe granaten voor eeuwig en altijd opbergen?
Dit las ik van Coetzee :
"Dan gebeurt er iets. Langzaam, als een granaatappel, barst mijn hart van dankbaarheid; als een vrucht die opensplijt om het zaad van de liefde te onthullen. Dankbaarheid, granaatappel : twee zusterwoorden." (Allen vlees, blz. 12)
Dankbaarheid kan maar ontstaan als we beseffen dat we iets (of veel of ongeveer alles) gekregen hebben, zoals ook het land en het gezin waarin we geboren zijn Maar blijkbaar is dit besef niet zo vanzelfsprekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten