Zomerse hitte

De ergste warme dagen schijnen we achter ons te hebben (voorlopig toch?). Maar die hitte doet wat met een mens, zeker als die in België of Nederland woont.
Remco Campert brengt zo'n drukkend warme zondagse zomerdag tot leven. Hij doet het op zijn heel eigen manier, met voortdurend verspringen van een ernstig naar een komisch register en terug, een  verspringen ook van 'grote' geschiedenis naar kleine anekdotes en terug.

ZONDAG

De middagen de hitte middagen onder een krakende zon       

dat een man het café binnenloopt
nagestaard door een jaloerse agent van politie
en een glas bier in een teug leegdrinkt hartkwaal of niet

en de muziek die ontspringt in een voorkamer
waar een componist naar akkoorden zoekt
hij is nog jong zijn haar is lang als de jeugd
maar kaalt reeds aan de slapen
ik zie aan zijn ogen dat hij 's avonds schrijft
op advertenties waarin meisjes vrienden zoeken
het bed staat ontredderd achter in de kamer
misschien ruikt het nog naar: Brieven onder P9-357

ik loop door de straten die liggen uitgestorven van de warmte
en de dood tickles me tot death

een hond ligt roerloos op het trottoir
een zwart-wit gevlekte vetplek
in Hiroshima vond men van mensen afdrukken
in het asfalt ik zag er foto's van
het lijken schaduwen negatieven die de dood achterliet
voor ons om op een middag als deze in het licht te houden
kijk dat is oom Jan met een panamahoed op
laat het niet aan de kinderen zien
want hij heeft geen broek aan hetgeen zeer onbehoorlijk is
we durfden dit negatief dan ook niet laten ontwikkelen

uit dit huis bestond een jonge moeder het
te springen met het kind in haar armen geklemd
toen het petroleumstel was omgevallen
waarop zij eten kookte voor haar man
waarom moet hij ook altijd eten dacht zij wellicht
toen ze sprong en zag dat er geen valzeil was uitgespreid

in Frankrijk schiet me zojuist te binnen
pleegde M.Infortuné bankbediende zelfmoord
en zijn dood werd een grap voor de surrealisten

soms lachten we en weten niet waarom
soms wenen we en weten niet waarom
soms draagt de dood een zotskap
soms is hij zijn naakte zelf

he tickles me to death

(de kalender staat op zondag 9 juli 1950
hoeveel dagen nog en hoe zal ik ze gebruiken?)
(uit: Campert, Remco,  Dichter, Amsterdam, 2015, blz. 592-593)